Our Sinful Love [C O M P L E T E D]

C H A P T E R 11

THE next day morning. I woke up in Vincent's bed. Napabangon ako ng mapagtantong wala na si Vincent sa kama. Nasaan na siya? Ang aga naman niya gumising. My gaze flew to bathroom when I heard it open. Vincent came out of the bathroom and his wet, new bath.

“Good morning...” He greeted me with a sweet smile on his lips.

Mabilis pa sa alas-kwatro akong bumaba sa kama at lumapit sa kanya.

“Maayos na ba ang lagay mo?” Tanong ko habang chinicheck ko ang noo niya kung mainit pa.

I trailed off. Our eyes met quickly. The smile on his lips was still there. Nag-init ang pisingi ko sa napagtanto.  Shocks! Masyado pala akong malapit sa kanya. Too much concern Ace! Napangisi siya nang makita ang pag-atras ko.

“I'm fine now.”

”Mabuti naman,” tugon ko. “Huwag mo lang kakalimutan uminom ng gamot,” I remind him.

“Okay. I sent breakfast for us.”

Pinasadahan ko ng tingin ang pagkain na nasa round table niya ngayon. Talagang nag-abala pa siya para sabay kaming mag-agahan, kahit puwede naman sa dining kitchen.

“Kain na tayo,” alok niya.

I didn't have time to protest and act so I just sat on the big sofa and followed what he wanted. Hinila niya ang maliit na round table para ilapit sa amin. Tumabi na rin siya sa pag-upo at nagsimula na kaming kumain.

“May pasok ka ngayon?” Patiuna ni Vincent.

“Mayro'n,” tipid kong sagot pagtapos malunok ang nginuyang pagkain.

“Ihahatid kita,” He responded without hesitation.

Napatigil ako sa sinabi niya. When I looked at him I saw his serious eyes. I know him. Kapag sinabi niya talaga, gagawin niya kaya nga gano'n na lamang ang pangangamba ko na  sabihin niya kay Tito Valentin at Mommy na may nangyari sa'min. Bigla akong nawala ng ganang kumain dahil sumagi sa isip ko 'yon.

“Hindi na,” giit ko. ”Busog na ako.”

Akmang tatayo ako sa kinauupuan ng higitin niya pabalik ang ilalim ng damit ko.

“You haven't finished your food yet, puna niya.

Binalingan ko ang pagkain kong hindi pa ubos.

“Ayoko na. Busog na'ko.”

He raised his eyebrows as he looked at me intently. “Parang hindi mo nga ginalaw 'yong pagkain mo.”

Ang kulit talaga ng isang 'to!
Nagkibit-balit ako.

“Wala akong ganang kumain. Tsaka baka malate ako,” Nangapa pa ako ng idadahilan para hindi siya mangulit .

Kumunot ang noo niya.

“It's 7:30AM in the morning. Alas nuebe ka nagbubukas ka ng Flower Shop mo. Tell me, Ace. Ayaw mo ba akong kasabay kumain.”

Wala talaga akong ligtas sa kanya. Kahit oras ng pagbukas ko ng Flower Shop ay alam niya. I started to be irritated.

“Bahala ka nga riyan, sabing busog na'ko.” 

Umamba ako maglalakad para umalis. When he again forcefully pulled my t-shirt. Sa sobrang lakas nito ay dumausdos ako pababa sa kanya. I opened my eyes.  Nagsalubong ang mata namin ni Vincent. My heart started beating so fast. Binalot ng katahimikan ang kuwarto niya. Even if I wanted to take my eyes off him, I couldn't. It's like I'm being hypnotized.

The reality hits me so hard, when I heard Vincent's phone ringing. I quickly get up from laying on him. Nagmamadali akong nagmartsa paalis sa kuwarto niya.