Don't Blame Me - Chanmin

1.2

Bolca yorumm🫶

bolumler okunmamaya basladi bu fice ilgi gösterin lütfen bu sayede daha cabuk bölüm atacağım.

****

"Ne demek barıştık?" Ev halkının ayağa kalkmasıyla taehyung derince bir nefes çekmişti içine, baştan batıracaksa hiç izin vermemeliydi diye düşünüyordu kardeşine.

Seungmin'in kulağına yaklaşıp konuştuğunda sabır diliyordu.

"O öyle mi söylenir gerizekalı kadının yüreğine indireceksin." Seungmin elini ensesine götürüp kaşıdığında Bayan kim sinirle soluyordu.

"Sana o eve dönmeyeceğine dair söylediğim sözleri ne çabuk unuttun?"

"Unutmadım, sadece geri döneceğimi söylüyorum çünkü onu cidden seviyorum."

Bayan kim ağzından çıkan 'hah' nidasına engel olamamıştı. "İzin vermiyorum Kim Seungmin."

"Anne." Taehyung baskın sesiyle konuştuğunda Bayan kim ona dönüşmüştü.

"Bu kadar baskıcı olma, bu sefer ne yapmak istiyorsa onu yapacak."

"Sende mi ona hak veriyorsun? Babanızın haberi bile yok." Seungmin umudu tükenmiş gibi geri abisinin yanına oturduğunda gözlerini Taehyung'a dikmişti.

"Babamın sence bu sefer karışmaya hakkı varmı anne? Başından beri sırf gözünü para bürüdüğü için damadının geçmişini bile sorgulamadan kendi oğlu ile evlendiren o değilmiş gibi konuşma." Demişti Taehyung.

Taehyung da annesi gibi sinirle soluduğunda Seungmin ortamın bu kadar gerileceğini düşünmemişti.

"Pekala, oraya geri dönmek istiyorsun ama Chan seni seviyor mu oğlum? Hiç kendini düşünmüyor musun?"

Bayan kim küçük oğluna yönelttiği soru ile Seungmin anında cevap vermişti. "Beni gerçekten sevdiğine eminim anne. Belki öncesinde değil ama şimdi sevdiğine eminim."

"Pekala."

Bayan kim pes ettiğinde Seungmin içindeki sevinci dışa vurmamak için çaba gösteriyordu.

"Babamın herhangi bir itirazı olursa ben konuşurum." Taehyung ayaklanıp odasına doğru yol almadan önce konuştuğunda Seungmin de onunla beraber ayağa kalkmıştı.

"Abi ciddi misin sen, onunla konuşacak mısın?"

Taehyung başını sallayıp karşısında şaşkınca onu izleyen kardeşini kolunun altına almıştı. Beraber üst kattaki merdivenlere çıktıklarında Taehyung giyinmek için odasına girdiğinde peşinden sorgusuz sualsiz giren küçüğüne gülmüştü.

"Yine ne oldu velet?" Gardırobun karşına geçip çokta ciddi durmayan bir takım seçmek ile uğraşıyordu Taehyung.

"Eve geri döneceğimi söylediğimde neden tepki vermek yerine istediğimi yapmamı seçtin?"

Taehyung gözünü kıyafetlerinden çekmeden konuşmuştu. "Borçlu hissediyordum."

"Ne borcu?"

"Beni sevdiğim kişiden ayırmamayı sen tercih etmiştin. Benimde tercihim bu yana oldu, sizi ayırmak istemedim."

Seungmin abisinin dediklerini dinlerken yine kişiliğine hayran kaldığını hissediyordu. Belki mükemmel bir aileye sahip değildi fakat aile gibi hissettiren bir abiye sahipti.

"Yine de gözümün önünde çok şey yapmayın." Seungmin abisinin dediği şeyle gülüşünü saklayamamıştı.

"Pekala, zaten millet önünde öpüşmeyiz." Taehyung Seungmin'in dediği şey ile hızlıca arkasını dönerek omzuna patlatmıştı.

"Kim Seungmin, aklından geçirme." Seungmin abisinin vurduğu omzunu okşayarak konuşmuştu.

"Ne var be sen gözümün önünde öpüşüyorsun sevgilinle."

"Bu şimdi ne alaka velet biz kaç yıldır beraberiz." Taehyung iç çektiğinde Seungmin göz devirmekle meşguldü.

"Kavga mı edelim abicim, arsız bir yönün var belli." Taehyung küçüğünün bu dediğine kocaman gözleriyle Karşılık vermişti.

"Sadece ona."

"Hayranların duymasın!" Seungmin hızlıca odadan çıktığında Taehyung arkasından duyabilecegi bir ses tonunda konuşmuştu.

"Öğrencilerim onlar salak." Dediğinde nefesini dışarı vermiş, gülüşünü saklamamıştı.

Bir süre. En azından bir süre herkes için iyi geçecek gibi görünüyordu.

***

abim öldugunden beridir yazdigim ilk abi karakteri taehyung oldu ve bu guzel birsey

her neyse oylar ve yorumlaar🫠