Sober | Bankzitters

10

De tranen branden in Koen zijn ogen terwijl hij staart naar het fotoalbum dat hij mee heeft genomen van thuis.

Soms als jij zich alleen voelt kijk die in het fotoboek om zijn thuis te herinneren en terug te denken aan de tijd voor zijn persoonlijkheidsstoornis. Toen zijn ouders nog bij elkaar waren, toen hij en zijn tweelingbroertje jasper alles samen deden.

Toen alles nog goed was.

"Koen, ben je oke?" Koen schrikt uit zijn gedachtes als Raoul ineens naast hem zit en een arm om hem heen slaat.

"Ik mis de tijd gewoon toen ik nog normaal was, voor het allemaal slecht ging. Ik bedoel, het gaat nu goed met de nieuwe medicatie enzo maar zonder zou het gelijk weer slecht gaan snap je?" Raoul knikt, hij begrijpt het misschien niet maar snapt wel uit welke hoek koen zijn manier van denken komt.

"Ik mis het ook, de tijd dat ik nog niet afhankelijk was van drugs. Voor mij is beter worden misschien wel makkelijker maar hoe dan ook word jij ook beter koen. Ik vertrouw in je jongen"

Het is koen die Raoul in een knuffel trekt en zijn tranen laat lopen, "bedankt roel, voor alles" fluistert hij zachtjes.

\\
Hoe voel je je?" De ogen van Matthyas stralen puur angst uit en Sonja kan dan ook al wel raden wat de jongen voor haar gaat antwoorden. "Uhm ja, angstig denk ik en moe"

Tijdens de sessies met Sonja is de jongen veel spraakzamer geworden, spreekt in volledige zinnen en stottert amper meer.

Soms in de manier van doen herinnerd Sonja hem aan zijn moeder, hoe Sonja elke avond Matthyas even komt instoppen voor het slapen. Zijn wonden en littekens verzorgd.

In het ziekenhuis was het zijn moeder die zijn hand steving vast hield tijdens het hechten van de wonden, hier was het Sonja die zijn hand vast hield. En ook tijdens het verwijderen van de hechtingen was het Sonja die hem vast hield en hem vertelde dat het goed ging komen. Die warmte die hij daar voelt doet hem goed.

Maar dat doet de jongen tegelijkertijd ook pijn, dat die zijn moeder, vader en broertjes moet missen.

Het besef is bij Matthyas binnengedrongen dat als bij daadwerkelijk een poging had gedaan dat hij dan zijn ouders helemaal niet meer had gehad, dat ze in een halfjaar tijd twee van hun vier zoons zouden moeten begraven. Ze zouden er kapot van zijn.

"Is het de angst die je moe maakt?" Matthyas knikt alleen als antwoord, "en wat maakt je dan precies angstig?" "Eigenlijk alles, deze plek, de confrontatie, weg zijn van huis en de jongens. Ik ben gewoon bang dat ze mij ook zullen aanraken, net zoals wat hij deed." Er lopen langzaam tranen over zijn wangen, de tranen die sonja langzaam voor hem weg veegt.

"Ik weet dat je mij niet zou geloven als ik je dit vertel maar de jongens zullen dit nooit maar dan ook nooit bij jou doen. Ze zijn niet zo, ze willen ook dat jij beter wordt. Raoul vraagt elke dag hoe het met je gaat, je kan hem vertrouwen matt stel jezelf open voor hem"

Dat beangstigt hem juist nog meer. Sonja staat op als een teken dat de sessie voorbij is en ze na het weekend veder gaan. "Oh uhm Sonja?" De vrouw knikt, "ik denk dat ik er klaar voor ben, om aangifte te doen tegen mijn oom"