Sober | Bankzitters

20

Robbie zat gespannen in de wachtkamer van de kliniek, zijn handen trilden lichtjes terwijl hij naar de grond staarde. Zijn hart bonkte in zijn borstkas terwijl hij wachtte op zijn eerste therapiesessie voor zijn strijd tegen anorexia. Het idee om zijn diepste geheimen en angsten met een vreemdeling te delen maakte hem ongemakkelijk, maar hij wist dat het de eerste stap was naar herstel.

Na een paar minuten ging de deur van de wachtkamer open en een man kwam naar buiten. "Robbie?" vroeg hij met een vriendelijke glimlach.

Robbie knikte nerveus en stond op. "Ja, dat ben ik."

"Ik ben Martin, je therapeut," stelde de man zich voor terwijl hij Robbie een stevige hand gaf. "Laten we naar mijn kantoor gaan en wat praten."

Robbie volgde Martin naar zijn kantoor, zijn hartslag versnelde bij elke stap die hij zette. Toen ze eenmaal binnen waren, ging Robbie op de bank zitten terwijl Martin tegenover hem plaatsnam.

"We gaan vandaag gewoon wat kennismaken, Robbie," begon Martin rustig. "Je hoeft je niet meteen te openen, we kunnen dit in jouw tempo doen."

Robbie knikte langzaam, dankbaar voor de geruststellende woorden van zijn therapeut.

"Wat heeft je doen besluiten om hulp te zoeken?" vroeg Martin vriendelijk.

Robbie zuchtte diep en wendde zijn blik af. "Het is... het is al een tijdje gaande. Ik probeerde het zelf op te lossen, maar het werd alleen maar erger."

Martin knikte begripvol. "Het is moedig van je om hulp te zoeken, Robbie. Anorexia kan een slopende ziekte zijn, maar met de juiste ondersteuning en behandeling is herstel mogelijk."

Robbie voelde een brok in zijn keel terwijl hij langzaam begon te praten over zijn worstelingen met eten, zijn angst voor gewichtstoename en zijn gevoelens van zelfhaat. Martin luisterde aandachtig en stelde af en toe gerichte vragen om meer inzicht te krijgen in Robbie's situatie.

Naarmate de sessie vorderde, voelde Robbie zich steeds meer op zijn gemak bij Martin. Hij besefte dat hij eindelijk een veilige ruimte had gevonden om zijn gevoelens te uiten en zijn problemen aan te pakken. Het was een opluchting om te weten dat hij niet alleen was in zijn strijd.

Aan het einde van de sessie gaf Martin Robbie wat huiswerkopdrachten mee en maakte een afspraak voor de volgende week. "Je doet het goed, Robbie," zei hij bemoedigend. "Ik kijk ernaar uit om verder met je te werken."

Robbie verliet het kantoor van Martin met een gevoel van opluchting en hoop. Hij wist dat de weg naar herstel lang zou zijn, maar hij voelde zich vastberaden om elke stap te zetten die nodig was om zijn leven terug te krijgen van de greep van anorexia. Met Martin aan zijn zijde wist hij dat hij niet alleen hoefde te vechten.

//

Raoul zat in de gemeenschappelijke ruimte van de kliniek, zijn ogen gefixeerd op het boek dat voor hem lag. De woorden dansten voor zijn ogen terwijl hij geabsorbeerd werd in het verhaal. Het was een rustig moment te midden van de dagelijkse routine van therapieën en groepssessies.

Zijn vrienden zaten verspreid door de kamer, elk bezig met hun eigen bezigheden. Matthyas bladerde door een tijdschrift, zijn gezicht ontspannen. Koen was druk bezig met een puzzel, zijn geconcentreerde blik verried zijn toewijding. Milo zat met zijn oortjes in, waarschijnlijk luisterend naar muziek om zijn gedachten te kalmeren.

Raoul glimlachte terwijl hij zijn blik over zijn vrienden liet gaan. Ze waren allemaal zo ver gekomen sinds ze voor het eerst in de kliniek waren aangekomen. Hijzelf was er trots op hoe ver hij was gekomen in zijn eigen herstelproces. De drugs leken steeds verder achter hem te liggen, een donkere schaduw uit het verleden.

De afgelopen maanden had Raoul hard gewerkt aan zijn herstel. De individuele therapieën hadden hem geholpen om de dieperliggende oorzaken van zijn verslaving aan te pakken. De groepssessies hadden hem een gevoel van verbondenheid gegeven, alsof hij niet alleen stond in zijn strijd.

Rutger, zijn begeleider, had hem door de moeilijkste momenten heen geholpen. Zijn steun en begeleiding hadden hem geholpen om weer controle over zijn leven te krijgen. Hij voelde zich sterker dan ooit tevoren, klaar om de wereld buiten de kliniek tegemoet te treden.

Terwijl hij daar zat, droomde Raoul van de toekomst. Hij zag zichzelf weer op zijn eigen twee benen staan, omringd door vrienden en familie die trots waren op zijn vooruitgang. Hij zag zichzelf genieten van het leven, vrij van de ketenen van zijn verslaving.

Een verpleegster kwam de ruimte binnen en kondigde aan dat het tijd was voor de wekelijkse individuele sessies. Raoul stond op, zijn boek opzij leggend, en volgde haar naar de kamer van Rutger. Terwijl hij daar zat, zijn hart vol hoop en optimisme, besefte hij dat hij klaar was om de volgende stap in zijn herstel te zetten.

Na de sessie voelde Raoul zich opgelucht en vol goede moed. Rutger had hem verteld dat zijn vooruitgang opmerkelijk was en dat hij op de goede weg was naar herstel. Het idee dat hij mogelijk na de zomervakantie uit de kliniek zou kunnen vertrekken, vervulde hem met een mengeling van opwinding en nervositeit.

Hij moest dan nog wel soms terug komen voor dagbehandelingen en moet nog in normale therapie, maar Raoul zou naar alle waarscheinlijkheid de eerste van de vijf zijn die zou reintergreren in de samenleving. 

Hij liep terug naar de gemeenschappelijke ruimte, waar zijn vrienden op hem wachtten. Hij kon niet wachten om hen het goede nieuws te vertellen. Terwijl hij zich bij hen voegde, voelde Raoul zich vervuld van hoop en dankbaarheid. Hij wist dat de weg naar herstel niet altijd gemakkelijk zou zijn, maar hij was vastbesloten om door te gaan en een nieuw leven op te bouwen, vrij van verslaving en vol van mogelijkheden.

a/n

Het laatste hoofdstuk van sober :( 

nog een boek dat echt mn hart heeft veroverd. 

Maar niet getreurd hoor want vandaag 20 juni staat om 06:00 ''Sober II'' online