Sober | Bankzitters

16

De volgende ochtend verzamelen Matthyas, Koen, Milo, Robbie, en Raoul zich in de kunsttherapieruimte. De muren zijn bedekt met kleurrijke schilderijen en kunstwerken van eerdere sessies, en de ruimte ademt een rustige, uitnodigende sfeer. Aan de grote tafel in het midden staan verschillende soorten verf, borstels, klei en papier klaar. Iedereen pakt zijn gebruikelijke plek, en de therapeut, Els, begroet hen met een warme glimlach.

"Goedemorgen allemaal," begint Els terwijl ze de jongens aankijkt. "Vandaag gaan we werken met klei. Het is een geweldige manier om je gevoelens vorm te geven, zelfs als woorden tekortschieten."

Matthyas kijkt naar het stuk klei voor hem. Hij weet niet precies wat hij ermee moet doen, maar hij begint het toch te kneden, het zachte materiaal vormt zich onder zijn vingers. Koen zit naast hem en begint meteen enthousiast te boetseren, zijn energie bijna tastbaar.

"Ik wil dat jullie nadenken over wat jullie vandaag voelen en dat proberen te uiten in de klei," vervolgt Els. "Het hoeft niet perfect te zijn, het gaat om het proces, niet om het resultaat."

Er valt een comfortabele stilte terwijl iedereen begint te werken. De stilte wordt uiteindelijk verbroken door Koen, die zonder zijn handen stil te houden, begint te praten.

"Ik heb gisteren een woede-uitbarsting gehad," zegt hij terwijl hij een klomp klei plat drukt. "Het was alsof ik geen controle had over mijn emoties, alles werd ineens te veel. Ik haat dat gevoel, die leegte daarna."

Els knikt bemoedigend. "Borderline kan inderdaad intense emoties en stemmingswisselingen veroorzaken. Het is goed dat je hier open over praat, Koen. Wat probeer je met je klei te maken?"

Koen kijkt naar zijn werk. "Een soort muur. Iets dat me tegenhoudt om uit te barsten."

Matthyas knikt begrijpend. "Ik snap hoe je je voelt, Koen. Voor mij is het... ik voel me vaak gevangen in mijn eigen hoofd. De PTSS zorgt ervoor dat ik steeds terugga naar die momenten, de angst grijpt me bij de keel."

Hij begint voorzichtig een kleine figuur te vormen. "Ik probeer een soort... kooi te maken. Iets dat laat zien hoe gevangen ik me voel."

Milo, die tot nu toe stil is geweest, zucht diep. "Mijn binge eating... het voelt als een constante strijd. Alsof ik nooit genoeg heb, nooit voldaan ben. Ik probeer een lege maag te maken, omdat dat is hoe ik me vaak voel, leeg maar toch vol tegelijk."

Robbie kijkt op van zijn klei en begint te praten, zijn stem zacht maar vastberaden. "Anorexia, het is mijn manier van omgaan met de drang naar alcohol..., denk ik. Maar ik weet dat het me kapotmaakt. Ik wil proberen iets te maken dat mijn strijd met controle laat zien, misschien een balanceerbeam."

Raoul, die nonchalant met de klei speelt, besluit dan ook te spreken. "Drugs... ze zijn mijn ontsnapping. Maar ik weet dat het een doodlopende weg is. Ik probeer een masker te maken, iets dat laat zien hoe ik me achter de drugs verstop."

Els luistert aandachtig naar iedereen en geeft af en toe een bemoedigend knikje. "Jullie doen het geweldig, jongens. Door jullie gevoelens in de klei uit te drukken, zetten jullie een stap naar begrip en heling. Blijf werken aan jullie stukken, en onthoud dat het proces belangrijker is dan het eindresultaat."

De jongens werken verder in stilte, af en toe een paar woorden uitwisselend. De kunsttherapie biedt hen een manier om hun complexe gevoelens te verkennen en te uiten zonder oordeel. Voor Matthyas en zijn vrienden is het een kleine maar belangrijke stap in hun gezamenlijke pad naar herstel.

Aan het einde van de sessie kijkt Els naar de verschillende kunstwerken die de jongens hebben gemaakt. Ze glimlacht trots. "Ik ben trots op jullie. Deze kunstwerken zijn niet alleen creaties, maar ook getuigenissen van jullie strijd en kracht. We zullen ze hier laten drogen en volgende keer verder praten over wat jullie hebben gemaakt en hoe jullie je voelen."

Terwijl de jongens de kunsttherapieruimte verlaten, voelen ze zich iets lichter. Ze weten dat hun reis nog lang niet voorbij is, maar samen en met de steun van elkaar en hun therapeuten, lijken de uitdagingen iets minder onoverkomelijk.