Sober | Bankzitters

19

Milo stond voor de spiegel in de badkamer van de kliniek, zijn ogen strak gericht op zijn eigen reflectie. Het was een dagelijkse strijd om zichzelf hier te zien, om de controle te behouden. Hij had de laatste maanden aanzienlijke vooruitgang geboekt. De sessies met de therapeuten hadden hem geholpen om zijn binge eating disorder onder controle te krijgen. Maar vandaag voelde alles anders. De drang om te eten was weer terug, sterker dan ooit.

Hij liep de badkamer uit en trok de deur van zijn kamer achter zich dicht. Het was bijna lunchtijd, en hij wist dat hij naar de eetzaal moest gaan. Het zou verdacht zijn als hij niet opdook. Maar de gedachte aan de overvloedige maaltijden en de mogelijkheid om te overeten maakte hem nerveus. Zijn handen trilden toen hij de deur naar de eetzaal opende.

Binnen zaten zijn vrienden verspreid aan de tafels. Matthyas, Koen, Robbie en Raoul zaten samen te praten. Mark en enkele andere begeleiders hielden een oogje in het zeil. Milo pakte een dienblad en begon langzaam zijn eten te kiezen. Hij probeerde gezond te blijven, zoals hij had geleerd, maar het verlangen naar meer was overweldigend.

Hij ging zitten aan een tafel bij het raam, ver van de anderen, in de hoop dat niemand zou merken hoe veel hij at. Maar toen hij begon te eten, voelde hij de bekende rush, een kortstondige ontsnapping van de constante druk en het gevoel van leegte. De angst en schaamte verdwenen voor een moment terwijl hij hap na hap nam.

Na de lunch voelde Milo zich schuldig. Hij had meer gegeten dan hij van plan was, en het gevoel van controle was weg. Hij wist dat hij moest praten met iemand, maar het schaamtegevoel hield hem tegen. In plaats daarvan trok hij zich terug naar zijn kamer, weg van de blikken van de anderen.

Zittend op zijn bed, probeerde hij te begrijpen wat er was gebeurd. Hij dacht aan de laatste paar dagen. De stress van de therapieën, de gesprekken die oude wonden openrukten, het gevoel dat hij nooit goed genoeg was. Al deze factoren hadden bijgedragen aan zijn slip.

Milo wist dat hij iets moest doen. Hij kon niet blijven wegglippen in oude gewoontes. Hij moest zichzelf weer op de rails krijgen. Hij haalde diep adem en besloot naar Mark te gaan. Ze had altijd een luisterend oor en kon hem misschien helpen begrijpen waarom hij terugviel.

Met trillende handen klopte hij aan de deur van haar kantoor. Mark keek op van haar bureau en glimlachte toen ze Milo zag. "Kom binnen, Milo. Wat is er aan de hand?"

Milo slikte en stapte naar binnen. "Mark, ik... ik heb het gevoel dat ik weer terug aan het glijden ben in mijn oude gewoontes. Vandaag heb ik weer teveel gegeten, en ik weet niet wat ik moet doen."

Mark knikte begrijpend en gebaarde naar de stoel tegenover haar. "Ga zitten, Milo. Het is goed dat je naar me toe bent gekomen. Terugvallen zijn een normaal onderdeel van het herstelproces. Het belangrijkste is dat je het herkent en hulp zoekt."

Milo ging zitten en probeerde zijn emoties te beheersen. "Het voelt alsof alles wat ik heb geleerd, niet meer werkt. Ik voel me zo zwak."

Mark leunde naar voren en keek hem medelevend aan. "Je bent niet zwak, Milo. Het feit dat je hier bent en over je problemen praat, laat zien hoe sterk je bent. Laten we samen kijken naar wat er de laatste tijd is gebeurd. Heb je meer stress ervaren of zijn er andere triggers geweest?"

Milo dacht na en vertelde Mark over de recente therapieën en de druk die hij voelde om vooruitgang te blijven boeken. "Het voelt alsof er zoveel verwachtingen zijn, en ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan."

Mark knikte en noteerde iets op haar blocnote. "Dat is begrijpelijk, Milo. Het herstelproces is niet lineair. Er zullen ups en downs zijn. Wat we nu moeten doen, is manieren vinden om met die stress om te gaan, zodat je niet terugvalt in oude gewoontes. We kunnen ook een paar extra sessies inplannen om je te helpen deze moeilijke periode door te komen."

Milo voelde een kleine opluchting bij haar woorden. "Dat zou fijn zijn, Mark. Ik wil echt niet weer helemaal terugvallen."

"En dat gaat ook niet gebeuren," verzekerde Mark hem. "Samen werken we eraan om je sterker te maken. Weet dat je altijd naar me toe kunt komen, ongeacht hoe groot of klein je problemen lijken."

Milo glimlachte flauwtjes en knikte. "Dank je, Mark. Ik waardeer het echt."

Ze stonden op en Mark gaf hem een bemoedigende klap op de schouder. "We komen hier samen doorheen, Milo. Eén stap tegelijk."

Terwijl hij haar kantoor verliet, voelde Milo zich iets lichter. Hij wist dat het een lange weg zou zijn, maar met steun zoals die van Mark voelde hij zich weer een beetje hoopvoller. Hij zou blijven vechten tegen zijn demonen, één dag tegelijk.  Toen hij zijn bloedsuikerspiegel controleerde, besefte hij dat zijn suikerniveau al hoog zat. Het was een duidelijk teken dat hij was teruggevallen in zijn oude eetgewoontes.