Sober | Bankzitters

15

Hey Mat," begint Rob voorzichtig terwijl hij naast Matthyas gaat zitten. "Als je iets nodig hebt, weet je dat je bij ons terecht kunt, toch?" Matthyas geeft een nauwelijks merkbare knik, zonder Rob echt aan te kijken.

Ondertussen is de tijd verstreken en is het bijna tijd voor de avondactiviteiten. Matthyas blijft zitten, zijn gedachten ver weg. Hij denkt aan het telefoongesprek met zijn moeder, aan de controle met Sonja, en vooral aan de eindeloze littekens op zijn benen. De littekens die zijn verhaal vertellen, een verhaal dat hij niemand echt heeft kunnen vertellen.

Plotseling voelt hij een lichte tik op zijn schouder. Hij kijkt op en ziet Koen staan, een van zijn vrienden in de kliniek die hem altijd weet op te vrolijken. Koen heeft een speelse glimlach op zijn gezicht en zijn ogen stralen zoals altijd van energie.

"Hey Mat, mag ik naast je zitten?" vraagt Koen. Matthyas knikt en haalt één van zijn oortjes uit. "Tuurlijk, Koen."

Ze zitten even in stilte, gewoon elkaars aanwezigheid voelend. Dan begint Koen te praten over de nieuwe activiteiten die ze in de kliniek hebben gepland, over grappige momenten met de andere jongens, en over alle kleine dingen die hij de afgelopen weken heeft meegemaakt. Voor een moment vergeet Matthyas zijn zorgen en luistert alleen naar de vrolijke stem van zijn vriend.

"Je weet, er is een kunsttherapie sessie morgen," zegt Koen na een tijdje. "Misschien zou het je goed doen om iets te maken. Het helpt mij altijd om mijn gedachten op een rijtje te krijgen."

Matthyas kijkt naar Koen en voelt een klein beetje dankbaarheid opborrelen. Hij weet dat zijn vrienden het goed met hem voor hebben, zelfs als hij het moeilijk vindt om hun hulp te accepteren.

"Misschien," zegt Matthyas zachtjes, zijn stem breekbaar. "Misschien probeer ik het wel."

Het is niet lang daarna dat de avondactiviteiten beginnen. Iedereen verzamelt zich in de gemeenschappelijke ruimte, en Koen en Rob hebben een filmavond georganiseerd. Terwijl de lichten gedimd worden en de film begint, voelt Matthyas een gevoel van rust over zich heen komen. Hij is nog steeds gebroken, maar voor het eerst in lange tijd voelt hij zich niet alleen.

De film begint en de sfeer in de ruimte verandert. Er wordt gelachen, gefluisterd en af en toe schrikken de jongens op van een spannende scène. Matthyas zit stil, maar hij voelt de warmte van de anderen om zich heen. Naast hem leunt Koen tegen hem aan, en Matthyas haalt diep adem.

De film duurt anderhalf uur, en gedurende die tijd voelt Matthyas zich langzaam maar zeker iets meer ontspannen. De bekende geluiden van de stemmen van zijn vrienden, het flikkeren van het scherm, het gevoel van samen zijn—het helpt hem om zijn zorgen even te vergeten.

Na de film staan de jongens langzaam op en beginnen zich klaar te maken om naar hun kamers te gaan. Koen en Rob blijven bij Matthyas, en terwijl ze samen de gang op lopen, voelt hij een hand op zijn schouder. Het is Rob, die hem een bemoedigende knijp geeft.

"Het komt goed, Mat," zegt Rob zachtjes. "We zijn er voor je."

Matthyas knikt, niet in staat om woorden te vinden, maar de simpele daad van aanraking en de geruststellende woorden van zijn vriend geven hem een klein beetje hoop. Hij weet dat de weg naar herstel lang zal zijn, maar met de steun van zijn vrienden in de kliniek voelt hij zich een beetje sterker. Misschien, denkt hij, is er toch hoop.