Sober | Bankzitters

18

Na de kunsttherapiesessie blijft Matthyas nog even in de ruimte hangen, zijn handen rustend op het kunstwerk dat hij heeft gemaakt. De kooi van klei die hij heeft gevormd, lijkt nu nog meer betekenis te hebben. Het symboliseert niet alleen zijn gevoel van gevangen zijn, maar ook de kwetsbaarheid die hij vandaag heeft laten zien.

De anderen beginnen de ruimte te verlaten, hun stemmen en gelach vervagen langzaam in de gang. Matthyas pakt zijn kleiwerk voorzichtig op en zet het op een plank om te drogen. Hij werpt een laatste blik op het kunstwerk en loopt dan langzaam naar zijn kamer, zijn gedachten een wervelwind van emoties.

Zodra hij de deur van zijn kamer achter zich dichttrekt, voelt hij de muur van emoties die hij tijdens de therapie had opgetrokken, instorten. Tranen branden achter zijn ogen, maar hij probeert ze tegen te houden. Hij heeft geleerd om zijn emoties te verbergen, om ze niet te laten zien. Maar vandaag was anders. Vandaag heeft hij zich opengesteld en dat gevoel is nu overweldigend.

Hij laat zich op zijn bed vallen en trekt zijn knieën naar zijn borst, zijn ademhaling versnelt. De herinneringen aan zijn trauma, de angst, en de constante druk om sterk te blijven, duwen tegen zijn borstkas. Hij voelt zich opgesloten in zijn eigen hoofd, gevangen in een kooi van emoties.

Matthyas haalt diep adem, maar het helpt niet. De drang om zichzelf te verwonden wordt steeds sterker. Het is een manier om even controle te voelen, om de overweldigende emoties te kunnen dempen. Hij vecht tegen die drang, weet dat het niet de oplossing is, maar de behoefte wordt steeds intenser.

Hij staat op en loopt naar de badkamer. Daar, voor de spiegel, ziet hij zijn eigen reflectie. De jongen die hem aankijkt, ziet er gebroken uit, de sporen van tranen zichtbaar op zijn wangen. Hij draait de kraan open en spettert koud water in zijn gezicht, hopend dat het de storm in zijn hoofd zal kalmeren. Maar het werkt niet.

Zijn blik valt op het medicijnkastje en hij opent het langzaam. Daar liggen zijn scheermesjes, waarvan niemand wist dat hij die nog had, verborgen achter een paar flessen shampoo en tandpasta. Hij staart ernaar, de verleiding bijna ondragelijk. Hij weet dat hij hulp nodig heeft, maar het gevoel van nood is te sterk.

Net op dat moment hoort hij een zachte klop op de deur. Het geluid haalt hem uit zijn gedachten en hij sluit snel het kastje. Hij ademt diep in, probeert zichzelf te kalmeren voordat hij de deur opent. Het is Sonja, zijn begeleidster, die bezorgd naar hem kijkt.

"Hey Matthyas, ik dacht dat ik even bij je langs zou komen. Hoe gaat het?" vraagt Sonja zachtjes, haar ogen vol medeleven.

Matthyas probeert te glimlachen, maar het voelt geforceerd. "Ik... ik weet het niet, Sonja. Het is allemaal te veel."

Sonja komt dichterbij en legt een hand op zijn schouder. "Het is oké, Matthyas. Het is heel begrijpelijk dat je je zo voelt na alles wat je hebt gedeeld vandaag. Het was moedig van je om je zo open te stellen tijdens de kunsttherapie."

Matthyas knikt, maar de tranen blijven stromen. "Ik weet niet hoe ik met al deze emoties moet omgaan. Het voelt alsof ze me overspoelen."

Sonja knijpt bemoedigend in zijn schouder. "Je hebt vandaag een grote stap gezet door je emoties te uiten. Het is normaal om je overweldigd te voelen na zo'n intensieve sessie. Maar het is belangrijk om gezonde manieren te vinden om met deze gevoelens om te gaan."

Ze kijkt hem aan, haar ogen vol begrip. "Laten we iets doen om je gedachten af te leiden. Wil je misschien een wandeling maken in de tuin? Of we kunnen gewoon hier blijven en praten, wat jij wilt."

Matthyas haalt diep adem en denkt na. Het idee van een wandeling klinkt aanlokkelijk. Misschien kan de frisse lucht hem helpen om zijn gedachten te ordenen. "Een wandeling klinkt goed," zegt hij uiteindelijk, zijn stem nog steeds breekbaar.

Sonja glimlacht bemoedigend. "Oké, laten we dan gaan. Een beetje beweging en frisse lucht kunnen wonderen doen."

Ze staan op en lopen naar buiten, de gang door en de kliniek uit naar de omliggende tuin. De zon schijnt zachtjes door de bladeren van de bomen, en de lucht voelt koel aan op Matthyas' huid. Ze beginnen langzaam te lopen, eerst in stilte, terwijl Matthyas probeert zijn ademhaling te kalmeren.

Sonja breekt de stilte na een paar minuten. "Weet je, Matthyas, het is heel normaal om je zo te voelen na een sessie waarin je je emoties hebt gedeeld. Het kan overweldigend zijn, maar je hebt een belangrijke stap gezet naar herstel."

Matthyas kijkt naar haar, zijn blik wanhopig. "Maar hoe kan ik deze storm in mijn hoofd stoppen?"

Sonja denkt even na, haar ervaring als begeleidster in gedachten. "Door te praten, zoals we nu doen. Door kleine stappen te zetten en jezelf te herinneren dat het oké is om hulp te vragen. En door te accepteren dat herstel tijd kost. Maar vooral door niet op te geven."

Ze lopen verder, en beetje bij beetje voelt Matthyas de spanning in zijn lichaam verminderen. De wandeling en het gesprek met Sonja geven hem een klein beetje rust. Hij weet dat het moeilijk zal blijven, maar voor nu is deze wandeling genoeg om hem door dit moment heen te helpen.

Ze stoppen bij een bankje en gaan zitten. Matthyas haalt diep adem, de frisse lucht vult zijn longen en geeft hem een gevoel van kalmte. "Dank je, Sonja," zegt hij zachtjes. "Dank je dat je er bent."

Sonja glimlacht en legt een arm om Matthyas' schouders. "Altijd, Matthyas. Je hoeft dit niet alleen te doen. We zijn hier om je te helpen."

Terwijl ze daar zitten, voelt Matthyas een gevoel van verbondenheid en steun. Het is een lange weg naar herstel, maar hij weet dat hij deze weg niet alleen hoeft te bewandelen. Met de steun van Sonja en de anderen in de kliniek, voelt hij zich een klein beetje sterker, een klein beetje hoopvoller. En voor nu is dat genoeg.