Een relatie door Wie is de Mol?

Deel 5

Pov Koen

Ik word wakker van mijn wekker. Ik merk dat er gewicht op mijn lichaam ligt. Ik kijk naar mijn borst en ik zie dat Sophie op mij ligt. Ik glimlach en ik geef haar een kusje op haar haar. Ik zet mijn wekker snel uit. En ik blijf nog ff liggen.

Ze is zo leuk.
Waarom hebben we nog geen relatie?
Ik denk dat het anders veelte snel gaat...
Snap ik wel.
Ik slaap nu al drie dagen bij der.
Ben ik geen last voor der?
Dat zou ik best snappen eigenlijk...

Na een tijdje nadenken vind ik het mooi geweest. Ik leg Soof voorzichtig naast me neer en ik stap daarna het bed uit. Ik pak mijn spullen en ik maak me klaar voor opnames. Heb ik er zin in?
Opzich wel. Alleen we mogen niet lachen. En het probleem is. Ik lach heel snel. Maargoed.

Ik heb er wel zin in.

Als ik me klaar heb gemaakt maak ik nog snel een ontbijtje en een koffie.
Als alles op is ruim ik het op. Ik doe mijn jas en schoenen aan. Ik pak mijn spullen. Ik loop nog snel terug naar de woonkamer. Ik pak een pen en een blaadje.

Ik schrijf dit op het briefje:
Goeiemorgen Soofje,
hopelijk heb je lekker geslapen. Ik ben naar kantoor. App me als je dit leest.
Kusjes,
Koen<3

Ik leg dit op haar nachtkastje en daarna pak ik nog snel mijn sleutels en mijn telefoon. Ik loop de deur uit als ik alles heb. Ik loop naar mijn auto en ik stap in. Op naar kantoor.

Na drie kwartier rijden ben ik bij het kantoor aangekomen.

TIJDSKIPP

Nou de opnames zitten er weer op. Ik zit weer in de auto onderweg naar Sophie. Zal ik morgen weer naar huis gaan? Ik denk het wel. Begrijp me niet verkeerd. Het is heel leuk bij haar. Alleen ik denk wel dat we allebei wat ruimte nodig hebben.

Ik kan haar altijd nog op date vragen. Dusja. Ik zit wat in mijn gedachtes als ik voor het stoplicht sta.

Ben ik geen last voor der?
Vindt zij mij wel leuk?
Ik bedoel wie wilt er nou met mij?

Ik schrik uit mijn gedachtes door een toeter. Ik kijk naar het stoplicht en hij staat op groen. Ik geef snel gas en ik ga weer rijden.

Ik zucht. Ik moet me echt gaan focussen op de weg. Ik kijk naar voor en ik zie dat er een auto recht op mij af rijdt. Kut.

Ik probeer de auto te ontwijken. Gelukt. Alleen stuur ik een tikkeltje te ver naar rechts en ik beland met een klap in de vangrail. De airbacks komen tevoorschijn en ik klap op de airback.

Ik word duizelig en ik zie bijna niks meer.
Wat the fuck gebeurt hier?

Pov Sophie

Ik zit al de hele dag thuis. Niks te doen. Ik ben aan het nadenken. Te veel eigenlijk. Ik zucht. Waarom? Daar beginnen de meeste vragen mee.

Waarom dit? Waarom dat?
En zo gaat het nog wel een tijdje door. De enige keer dat ik niet met mijn gedachtes bezig is als Koen hier is. Of ik ben bij familie.

Welke familie eigenlijk?
Mijn opa is op 11de overleden. Mijn oma kreeg 1 jaar later te horen dat ze kanker had. Ze heeft een jaar gestreden maar ze is uiteindelijk overleden aan kanker.

Mijn ouders zijn allebei in een auto ongeluk overleden op mijn 15de. Ze lagen eerst allebei 2 jaar in een coma.

Mijn oom's en tante's?
Die hebben betere dingen te doen. Zoals voor hun kinderen en kleinkinderen te zorgen. Maar 1 oom bleef bij mij en was er altijd voor me. Nu nog steeds.

Hij heeft geen kinderen of een vrouw. Hij was het broertje van mijn moeder. En hij is gay. Maar dat maakt hem niet anders. Hij was vanaf het begin al mijn favo oom. Ik voelde me op mijn gemak met hem en we konden de grootste lol maken. Ookal was ik 15 en hij 40. Wij hadden de grootse lol ooit en hij was er voor mij toen er niemand anders was.

Ik mocht bij hem wonen. Zodat ik niet naar mijn andere opa en oma moest. Daar zaten ze niet echt op te wachten. Dat snap ik. Al helemaal omdat mijn oma al heel lang ziek was toen. Nu niet meer. Omdat ze 2 jaar geleden ook is overleden.

Dus kort samengevat.
Ik heb 1 oom die altijd voor me klaar staat. 1 opa die me heeft verlaten en gewoon geen donder meer om me geeft. 2 ooms en 2 tantes die meer bezig zijn met hun kinderen.

Dus dat. Tuurlijk ik mis me familie. Maar als ze nu allemaal ineens hun excuses aanbieden omdat ze mij hebben laten stikken toen ik hun het hardst nodig had. Kunnen ze het vergeten. Echt waar.

Ik geef geen ene fuck meer om ze.

Ik schrik op als mijn telefoon gaat. Ik pak hem op en ik zie wie mij belt. Het ziekenhuis? Waarom belt het ziekenhuis mij? Ik heb echt hele naren dingen daar meegemaakt. En ik kwam daar zelfs 2 jaar lang elke dag.

Ik besluit maar om op te nemen. "Met Sophie de Bruin" Zeg ik als ik opneem. "Hai, kunt u naar het ziekenhuis komen?" Vraagt degene die mij belt. "Uhm waarom?" Vraag ik. "Kent u Koen van Heest?" Vraagt ze. Kut. Wat is er met Koen gebeurd?

"Ja, da's mijn vriend" Zeg ik zonder na te denken. "Oké. Kunt hierheen komen dan? Ziekenhuis Amsterdam UMC- VUmc" Zegt ze. "Oké, ik kom er aan" Zeg ik en ik hang op.

Koen wat heb je gedaan?~

Wordt vervolgd~

1013 woorden.

Brietjes,

Sorry dat het wat langer duurde.
De rede staat in de pov van Sophie beschreven.
Ik dacht eraan terug en ik moest janken. (Logisch)
Maar daardoor had ik geen inspo en geen zin meer om te schrijven.
(Niet alles wat daar staat is gebeurd trouwens. 2 dingen zijn wel echt gebeurd)

Nou in iedergeval:
Laat ff weten wat je ervan vond en dan zie ik jullie weer bij een nieuw deel!

Kusjes,
Je favo ginger