(Unicode)
“ညနေကျရင် ငါလာကြိုမယ်” ဆိုတဲ့ ရှောင်းကျန့်ရဲ့စကားကြောင့် ရိပေါ်တစ်ယောက် ငါးနာရီထိုးတာနဲ့ အလင်းရဲ့အလျင်နဲ့ ကုမ္ပဏီအောက်ပြေးဆင်းမိပါတယ်။ အမြဲမအားတဲ့ ရှောင်းကျန့်က လာကြိုတယ်ဆိုတာ ထူးခြားဖြစ်စဉ်မို့လို့ စိတ်မလှုပ်ရှားမိဘူးဆိုရင်တော့ လိမ်ရာကျသွားလိမ့်မယ်မလားလေ။
အဝေးကနေ တရွေ့ရွေ့နဲ့ လှိမ့်လာတဲ့ ရှောင်းကျန့်ကားကို မြင်တဲ့အခါ ရိပေါ်သိသိသာသာကို ပြုံးမိတယ်။ ကလေးတစ်ယောက်လို “ငါဒီမှာ” ဆိုပြီး လက်ယမ်းပြဖို့လည်း မမေ့။
"တက်ခဲ့တော်မူပါ သခင်လေးဝမ်ရိပေါ်"
ကားပေါ်ကဆင်းလာပြီး တံခါးဖွင့်ပေးတဲ့ ရှောင်းကျန့်က gentleman ဆန်လွန်းလို့ သူအမှတ်ပိုပေးလိုက်တယ်။ ဘယ်သူမဆို သေးသေးလေးကအစ ဂရုစိုက်လေ၊ ကြိုက်လေပဲမလား။
"စားချင်တာရှိလား"
"ဟင့်အင်း။ အိမ်ပဲပြန်ရအောင်"
"အိုကေ"
"ဒါနဲ့မင်းအလုပ်ကရော"
"စိတ်ချရတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့ ထားခဲ့တာမို့လို့ စိတ်မပူနဲ့။ ကိုယ့်အတွက်ကိုယ် အရင်တွေး"
‘ကိုယ့်အတွက်ကိုယ် အရင်တွေး’ ဆိုတဲ့စကားမျိုးကို ပြောခံရမယ့်သူက သေချာပေါက် သူမဟုတ်တာကြောင့် ရိပေါ်ရယ်မိတယ်။ ပြောရမယ့်သူနဲ့ ပြောခံရမယ့်သူနဲ့ နေရာချင်းလဲရမှာမဟုတ်ဘူးလားလို့ တွေးမိပါတယ်။
"မင်းသာ ကိုယ့်အတွက်ကိုယ် အရင်တွေးပါ"
"ငါ့ပျော်ရွှင်မှုက မင်းပဲလေ ရိပေါ်"
သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်လာတဲ့ ရှောင်းကျန့်ရဲ့ အကြည့်ကို ထိပ်တိုက်မရင်ဆိုင်နိုင်တာကြောင့် ပြတင်းပေါက်ဘက်ကို လှည့်မိတယ်။ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာကြာ ရှောင်းကျန့်က အဲ့လို serious ကြီးတွေ ပြောလာရင် မျက်နှာကို ဘယ်နားထားရမှန်း မသိတာ သူ့အကျင့်။
"ညကျ ပဲခေါက်ဆွဲစားကြမလား။ ဟိုတလောက မင်းအိမ်မှာ အထုပ်တွေတွေ့တယ်"
"အင်း။ စားမယ်လေ"
"အိုကေ"
"မင်းတစ်ခါတလေကျရင် ထွက်မပြေးချင်ဘူးလား"
