"Korkma, sen Türk'sün! Türkler hiçbir vakit,hiçbir yerde hiçbir şeyden korkmazlar..."
"Ömer Seyfettin"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🇹🇷
"Ay öf! " Diyen Zemir'e kafamı bir kez daha çevirdim. Şuan kitabın etrafını sarmıştık ve çok çalışkan arkadaşımız Zemir susmak bilmiyordu.
"Olum kaç saattir vır vır konuşuyorsun. İki dakika susta alalım şu kitabı ya!" Diyen Atlas'a hak veriyordum.
Benim tim yani Ateş timi kitabın peşindeydik. Yüzbaşı ve Barut timi ise Temru'nun peşindeydiler.
"Olum ne yapayım! Bokun üzerine bastık herhalde sinekler vız vız geziyorlar başımda. Ulan kaç tane öldürdüm anasını satayım cenazeye geliyorlar sanki!" diyen Zemir beni içten içe güldürsede sesimi çıkarmadım.
"Küfür yok. Bir kadın var yanınızda az terbiyeli olsanıza." dedi Alp. Bunları artık sorun etmiyordum. Ben timime alışmıştım. Zaten çok küfür etmezlerdi ama arada çıkan küfürlerine bile alışıktım.
"Pardon komutanım." dedi Zemir suçlulukla.
"Sorun değil, alışkınım size. Yalnız susun iki saniye de alalım şu kitabı da gidelim." dedi bıkkınlıkla.
Hepsi başı ile onay verdiğinde elimdeki silahın dürbününden biraz daha inceleme altına aldım bölgeyi. Herhangi bir tuzak görünmüyordu fakat bizim gibi etrafı saran teröristler olabilirdi.
"Kim gidiyor?" dedim.
"Ben"
"Ben"
Atlas ve Zamir aynı anda ben deyince kafamı dürbünden ayırıp onlara döndüm. İkiside şokla birbirine bakıyordu.
"Ben giderim. Siz kalın." diyen Atlas'ın peşinden suya atlayan balık misali söze atladı Zemir.
"Lan şehitlik sıramı kimseye vermem yürü git! Ben gidiyorum!" dedi.
"Taş kağıt makas yapın da karar verin tam olsun anasını satayım" dedi Doruk.
Haklıydı. Bir bu kalmamıştı.
"Harbiden, hadi taş- kağıt- makas."
Gözlerim şaşkınlık ile onlarda gezerken kazanan Atlas olmuştu.
