hana'nın yıldızı ╬ taegyu

limonlu kurabiye

-hic yorum yapmadiginiz icin fici siktim💥😎 saka saka zaten sikcektim ama yorum yapin😞😭🙏-

Yüzümü yakan ve gözlerimi rahatsız eden güneş ışınları yüzünden huysuzlanarak uyandığımda saat neredeyse öğlen bir olmuştu. Kelimenin tam anlamıyla kış uykusuna yatmış gibiydim. Normalde alkole karşı yüksek bir toleransım olduğundan ertesi gün mızmızlanmazdım ama dün gece biraz aceleci davranmıştım. Gözlerimi tavana dikip hareketsiz bir şekilde uzandım. Pencereden giren güneş sağ tarafımı yakıyordu ama hareket edecek enerjim yoktu. Geceyi düşünmeye başladığım zaman aklıma dolan şeyler bütün enerjimi çekip bitirmişti. Parça parça anılar birleşip hikayeyi tamamlarken hatırladığım her sahne midemde daha beter bir ağrıya sebep oldu.

Biz öpüşmüştük, Taehyun ve ben. Biz deli gibi öpüşmüştük ve bunu başlatan bendim.

Aklım neredeydi bunu yaparken? Ne düşünüyordum da bunun sorun olmayacağına inanmıştım?

Aynı evde yaşıyorduk, aynı sofrada yemek yiyorduk, aynı ailenin çocuklarıydık. Hepsinden de kötüsü aynı cinsiyetteydik.

Her şey koca bir hataydı, ben tam bir aptaldım. Taehyun bana neden izin vermişti? Beni ittirmeliydi, beni durdurmalı ve aklımı mı kaybettim diye sorgulamalıydı. Oysa o tüm kontrolü eline alıp beni çıldırtmaktan başka bir şey yapmamıştı.

Evet inkar edemezdim,çıldırmıştım. Kendimi kaybetmiştim, sanki gözüm dönmüştü. Ben böyle bir şeyi asla ama asla yapmazdım. Yıllar önce söz vermiştim. Annemin karşısında, Tanrı'nın huzurunda bir daha bu günaha yaklaşmayacağıma dair yemin etmiştim.

Yatakta doğruldum gergin bir şekilde. Taehyun ile karşılaşırsam ne yapacaktım? Ne diyecektim, nasıl davranacaktım? Ondan özür mü dilemeliydim? Ama o rahatsız olmamıştı. Neden olacaktı ki? Eşcinseldi zaten. Benim gibi yeminler etmemişti ki. Benim gibi kaçmamıştı ki. Neden rahatsız olacaktı?

Fakat bendim, öpüştüğü kişi bendim. Benden neden rahatsız olmamıştı?

Nasıl bir durumun içine düşmüştüm böyle? İçimde fena bir sıkıntı ve korku vardı. Taehyun'un sözüne uyup, onun verdiği meşale ile karanlığın üzerine yürümüştüm. Şimdi o burda değildi ve karanlığın içinde mahsurdum. Tek kalmıştım ve korkuyordum. Huzursuz ve bir o kadar da endişeli bir halde yataktan kalktım. Odamdan çıkmadan önce bir şeylerden emin olmalıydım. Aynanın karşısına geçip kendime baktım. Aynı görünüyordum, hiçbir farklılık bulamadım.

Ne günahımdan kalan kara bir leke ne de insanlığımı kaybettiğime dair bir işaret... Sadece endişe ile kendini incelen Beomgyu'ydu gördüğüm kişi. Bendim, hatta belki de hiç olmadığım kadar bendim.

Geri çekilip komodine yaslandım ve şakaklarımı ovalayarak başımdaki ağrıdan kurtulmaya çalıştım. Tüm bunların sorumluluğunu almak zorunda mıydım? Tek başıma yapmamıştım bunu sonuçta değil mi? Taehyun da benim kadar sorumluydu. Bu yüzden burda kendimi yeyip bitirmeme gerek yoktu. Anlık bir kararla odamdan hızlıca çıktım. Göz ucu ile Taehyun'un odasına baktığım zaman yatağının toplanmış olduğunu gördüm. Burada değildi, zaten olsa garip olurdu. Sabah erkenden kalkar ve tamirhaneye giderdi çünkü hep.

Merdivenleri acele acele inip salona bir göz attım. Sanırım cidden evde değildi. Mutfaktan gelen sesleri duyunca mutfağa, Hana teyze'nin yanına gittim. Bal'a biberon ile süt içiriyordu.

Boğazımı temizleyerek " günaydın" dedim her ne kadar günaydın diyecek saati çoktan geçmiş olsak da. Sesimi duyduğunda kafasını kaldırıp bana baktı.