hana'nın yıldızı ╬ taegyu

yüzleşmeler hep biraz acıtır

-ficlerime yorum gelmesin diye kara buyu yapilmis diye bi duyum aldim it oglu itlere karsi birleselim mi🥹🥹💔💔-

Pürüzlü bir duvar, sırtımı saran buz gibi bir soğuk... Yerdeyim, duvarın hemen dibinde titreyerek oturuyorum. Karşımdaki yatakta annemi görüyorum. Bedeninden kanlar süzülüyor, yere damlayan kırmızı sıvıyı izliyorum. Hayatımda hiç bu kadar korkmamışım. Korkudan hareket bile edemiyorum. Nefes nefeseyim, anneme seslenmek istiyorum ama yapamıyorum. Gözlerim yerinden çıkacak gibi kocaman açılmış,boğazımda bir çığlık bekliyor ama yapamıyorum.

"Özür dilerim bebeğim Annen bir hata yaptı." diyor annem.

Duymak istemiyorum, yüzlerce kez gördüğüm sahne yine karşımda. Olacakları biliyorum ama kaçamıyorum. Kulaklarımı tıkamak istiyorum, ellerim hareket etmiyor. Buz gibi duvar sanki bedenimin her köşesini esir almış. Gözlerimden yaşlar süzülüyor.

"Anneciğine yardım et Beomgyu."

Acı dolu sesiyle yalvarıyor bana. Yerimden kalkmalıyım. Gidip yardım çağırırsam onu kurtarabilirim ama kalkamıyorum. Elim kolum bağlanmış. Aynı şeyleri söylemeye devam ediyor. Sesi yükseliyor, bir o kadar da hızlı şekilde tekrar etmeye başlıyor. Bir çığlığa dönüşüyor sesi, kulaklarımda çınlıyor. Gölgeler dolanıyor, boğazımı sarıyor eller. Nefes alamıyorum, bağıramıyorum, kaçamıyorum. Ağzımı kocaman açıyorum ciğerlerime biraz olsun nefes çekebilmek için. Parçalanıyorum, içim yanıyor.

Bir şeylerin kırılma sesini duyuyorum.

Pat!

Gözlerimi açtım. Karanlık odanın içinde yalnızdım. Birkaç saniye önce gördüğüm rüyanın hissettirdikleri öyle gerçekti ki zorlukla nefes almaya çalıştım. Yerimde doğrulamadım. Üzerimdeki korku yavaş yavaş dağılırken gördüklerimin sadece bir rüya olduğunu fark etsem de içinde bulunduğum gerçek rahatlamama engeldi. Gözlerimi kapattım, sıcak yaşlar yanaklarımdan süzüldü.

Koca adam olmuştum, bambaşka bir şehirde; bambaşka bir odada yine annem için ağlıyordum. Çocukluğumdan ne kaybetmiştim?

Dizlerimi karnıma çekip sola döndüm. Kıvrılarak küçücük bir yere sığdırdım bedenimi. Kulaklarımda sanki hâlâ aynı sesleri duyuyordum. Gözlerimi açtığımda bile gözümün önünden gitmiyordu görüntüsü.

Hıçkırdım, kimseyi uyandırmamak için elimi dudaklarıma bastırdım. Ne yazık ki işe yaramadı, yeniden hıçkırdım. Bu defa daha şiddetli, daha sesli... Gözlerimden hızla akan yaşlar yastığımı ıslattı.

Annemi özlemiştim.

Korkudan ödümü patlatan, bana benliğimi kaybettiren annemi her şeye rağmen çok özlemiştim.

Ancak şimdi annem burada olsaydı yüzüne bile bakamazdım. Ben artık onun utanacağı bir evlat olmuştum. Rezildim, anneme layık değildim.

Yine de onu şimdi yanımda istiyordum.

Bedenim titremeye başladı, soğuk soğuk terlemeye başladım. Bir ürperti vücudumu sardı. Sinsice yayıldı ince bir sızı her yerime. Elektrik çarpmış gibi hissettim. Bütün organlarımın uyarıldığını, bir şok dalgasının bedenimi kontrolsüz bir şekilde salladığını fark ettim. Yine mi gelmişti bu his?

Uzun süredir bu kadar şiddetli hissetmediğim sancılar şimdi yeniden burdaydı.

Ne zaman bir krizin eşiğinde olsam içimi fena bir korku kaplardı. Oysa ne olacağını bilirdim. Hissettiğim titremeler, uyuşmalar ilk değildi. Ağlayacaktım, yorulacak ve yeniden uyuyacaktım. Bilmeme rağmen her seferinde felaket bir endişeye kapılırdım. Yine öyle hissettim.