Sweet Fights

Rozdział 30

Czarek

Każdego dnia mogłem obserwować, jak pięknie rozkwitała. To było jak patrzenie na powolne, ale niezwykle fascynujące budzenie się natury po długiej zimie. Przestała chować się przed światem, za maską nieśmiałości i niepewności, która kiedyś dominowała w jej postawie. Zamiast tego zaczęła stawać się osobą, której blask trudno było zignorować – jej wewnętrzna siła i pewność siebie powoli przebijały się na zewnątrz, przekształcając ją w kogoś, kto z dumą akceptuje siebie i nie boi się pokazać tego światu.

Oczywiście, spadek wagi miał tu swoje znaczenie – to widoczne zmiany w ciele dodały jej pewności siebie. Ale to, co było najważniejsze, to coś głębszego. Z dnia na dzień dostrzegałem, jak zaczyna prawdziwie akceptować samą siebie, z całą swoją historią, emocjami i doświadczeniami.

Z wielką radością patrzyłem, jak powoli przestaje się nadmiernie krytykować, jak stopniowo jej wewnętrzny głos staje się bardziej czuły i łagodny. Przemiana była widoczna nie tylko w jej ciele, ale w każdym jej uśmiechu, w jej gestach i w sposobie, w jaki zaczęła podchodzić do innych ludzi.

Pamiętam te chwile, gdy kiedyś wydawała się zagubiona w swoich wątpliwościach, często ukrywając się za barierą milczenia, jakby bała się, że zostanie oceniona. Z czasem jednak zauważyłem, jak coraz częściej otwarcie się uśmiechała i prowadziła rozmowy. Była bardziej obecna, bardziej otwarta na świat i ludzi wokół niej. To było niesamowite doświadczenie, patrzeć, jak z osoby pełnej niepewności i lęku, staje się kimś, kto potrafi czerpać radość z samej siebie, kto przestaje traktować swoje wady jak ciężar, a zaczyna dostrzegać swoje zalety.

Ta zmiana, której byłem świadkiem, nie była jedynie powierzchowna – to była prawdziwa transformacja, która zaszła głęboko w jej wnętrzu. Każdego dnia czułem się coraz bardziej dumny z niej, nie tylko dlatego, że wyglądała inaczej, ale dlatego, że stała się wolna. Wolna od samokrytyki, od wiecznego poczucia, że nie jest wystarczająca. Wolna, by być sobą. I to było coś, czego pragnąłem dla niej od zawsze – by czuła się dobrze ze sobą, by widziała swoją wartość, tak jak ja i reszta otaczających ją bliskich osób to widziała. Aby mogła nareszcie czerpać z życia pełnymi garściami.

Jej uśmiech stał się szczery, a jej spojrzenie – pełne ciepła i spokoju. Było w niej coś niesamowicie inspirującego, coś, co pokazywało mi, jak wielka siła tkwi w samoakceptacji. Każdy, kto ją spotykał, mógł to dostrzec – stała się magnesem dla pozytywnej energii, a jej przemiana przyciągała ludzi jak nigdy wcześniej. Była to nie tylko kwestia wyglądu, ale tego, co emanowało z jej wnętrza – ciepło, radość, poczucie własnej wartości.

Patrząc na nią dzisiaj, nie mogę przestać się zachwycać. Jest kobietą, która przeszła długą drogę – nie tylko zrzucając kilka kilogramów, ale przede wszystkim ciężar, który nosiła w sercu. I to właśnie ta wewnętrzna przemiana uczyniła ją piękną w sposób, jakiego nie da się zmierzyć żadną miarą.

I najważniejsze jest dla mnie to, że jest szczęśliwa. A to jaki rozmiar teraz nosi, jest bez znaczenia.

Możecie mi nie wierzyć i myśleć, że jestem zadowolony z takiego obrotu spraw, bo mam teraz szczupłą dziewczynę, ale przecież zakochałem się w niej, jak była jeszcze dwa razy większa - a ja miałem dwa razy więcej do kochania.

Może i większość facetów rzeczywiście ocenia po wyglądzie, ale tylko do czasu... aż nie spotkają tej jedynej. Możecie mi wierzyć, że wtedy żadne pseudo wady nie mają znaczenia. - Jeśli miłość, jest naprawdę szczera, wszystko inne idzie w niebyt.

Niestety większość kobiet, uważa się za niewystarczające, bo albo mają czegoś za mało, albo za dużo i przyznaję, że jest w tym sporo winy, przedstawicieli mojej płci. Facetów, którzy szukają, sami nie wiedząc do końca czego... ideału? A co to właściwie jest?