Devil Meets The Grace (Godsent Series 3)

13

Chapter Thirteen.

Some said “Amen” while some clapped loudly because of what Luke said. Some of them smiled while nodding their head upon the realizations in his statement. 

Samantalang ako ay walang reaksyon, pero sa loob ko ay prang may kumakausap sa akin. Ang nga sinasabi ni Luke ay parang isang utos kung bakit ngayon ay iniisip ko kung ano ba ang meron noong nakaraang taon. 

A year ago? A lot happened within a year. The ruins. The painful goodbyes. 

Maybe, he’s right. I have to give myself a big hand for surviving the times I think I couldn’t.

Last year was the hardest year of my life. I lost someone. A friend. An ally. It was expected, yet also the most unexpected thing I’d been through. Losing him is like losing every reason why I was there. 

And so, I left. To forget the fragments of his existence. 

Kaya pumalakpak ako. Pinalakpakan ko ang aking sarili. Mabigat at mahirap ang mapunta sa ganoong sitwasyon pero dahil iniisip kong malakas ako kaya kinaya kong harapin ang pagkakataong iyon. 

O baka dahil ma-pride lamang ako kaya hinayaan kong isipin ko na malakas ako noong mga panahon na gusto kong ipahinga ang lahat. Ni hindi ako umiyak noong nawala siya. Pero alam kong ang pagkawala niya ang mas nagtanggal ng kapayapaan sa buhay ko. Na hindi na kayang punan ng pagkakaibigan namin nina Deanna, Adira at Marah. Kaya kailangan kong lumisan. 

O huminga… kahit papaano. 

“God is so proud of you,” Luke continued. He is smiling at all of us. Isa-isa niyang tinitingnan ang bawat isa para ngitian. Sa akin siya nagtagal, na parang sinusuyod niya ang buo kong pagkatao. Na parang gusto niyang kausapin ang aking diwa. 

“God knows the times you are weak, the times where all you wanted was to be weak and rest.” Hindi ko alam kung para sa akin ba iyon dahil sa akin lang siya nakatingin. “He knows when you are vulnerable. Fragile like a glass. Broken like the world. And He never… left.” 

Gusto kong sumang-ayon o may parte sa isip ko na baka tama ang lahat ng sinabi niya. O baka purong katotohanan ang mga iyon. 

But if so, then my bitter heart won’t let me have peace again. Because it will always complain why God didn’t save me out of it. 

Kung nakita pala niya ang kahinaan ko, ‘yung mga pagkakataon na gusto kong maisalba, gusto kong magpahinga, bakit hindi Siya kumilos? Bakit wala Siyang ginawa? 

“When God asked me where I was a year ago, it was also the time that my mind was so confused about everything. Dahil nga nahihirapan ako, lagi akong nag-iisip, nangangamba. Hindi natatahimik ang isipan ko. Lagi akong takot. Kaya noong kinausap ako ni God, sabi Niya sa akin: You are not abandoned because of My absence. I was only silent because I was inviting you to listen to Me.”

After Luke said that, saka pa lamang niya binaling sa ibang naroroon ang kanyang mata. Making sure that everyone is getting his message. 

“Our only source of peace is Jesus. He knows that too. His silence is not because He’s absent. The scripture will tell us that God is with us, but because we worry a lot and that our thoughts are haywired by something we are never in control of, we can’t acknowledge that God is God.”

“So today, I’m inviting you all to welcome God here. Acknowledge Him. Leave all your thoughts behind. Be still.” Tumayo siya mula sa stool para kuhanin ang isang gitara na iniwanan ng tumutugtog kanina. 

Sinakbit niya iyon sa balikat saka tumipa. Senyales iyon para tunayo din ang iba pa para tumugtog. May iba sa amin na hindi tumutugtog ay lumuhod kasama doon si El. Nakita ko ang pagbagsak ng luha sa pisngi niya bago siya yumuko at idikit ang noo sa sahig.