Ben Karmen Ateş. Sadece Karmen Ateş. Sessizlikten doğdum, ihanetten beslendim. Çocukluğumun karanlık dehlizlerinde kaybolmuş bir ruhken, 7 yaşında kendi sesimi buldum. 17 yıl boyunca acı, ihanet ve şiddetin içinde yoğruldum. Artık duygusuz, cesur ve...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
YİNE BEN ‼️
Evet bal peteklerim, yine ben geldim. Ya ben sizi çok seviyorum ama, bunu fark ettim.
Bu arada aynı anda iki kitap yazıyorum, bu yüzden o güzel ellerinizle alttaki yıldızı turuncu yapabilir misiniz? Kitabın yarısını yazmak için iki derse girmedim 🥲 Okulun koridorunda bilgisayarla dolaştım 🤦🏻♀️
Sizi çooook seviyorum! Sizin için güzel bir bölüm yazmaya çalıştım. 😻 İyi okumalar!
— 🍷 —
10. BÖLÜM: KİMİM BEN?
Gözlerimi açtığımda tavanın beyazlığı gözümü kamaştırdı. Başımda hafif ama sürekli bir ağrı vardı. Gözlerimi kısarak çevreme baktım; odanın her köşesi çiçekler, kartlar ve hediyelerle doluydu,
Fakat hepsi bana yabancı geliyordu. Kimim ben? Neredeyim? Neden buradayım?
Kapı yavaşça açıldı ve içeri telaşlı bir kadın girdi. Yüzünde hem sevinç hemde endişe karışımı bir ifade vardı. Hızla yanıma geldi ve elimi tuttu. "Ah Karmen! Nihayet uyandın!" dedi, gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Donup kaldım. "Affedersiniz, siz kimsiniz?" dedim, sesim titriyordu. Kadının yüzündeki sevinç yerini korkuya bıraktı.
"Benim, annen Umay. Tanımıyor musun beni?" dedi.
Gözlerimi kısara kadının yüzüne baktım, bir tanıdıklık aradım, ama bulamadım. Tam o sırada odaya daha fazla insan girmeye başladı. Orta yaşlı bir adam, öne çıkarak, "Kızım, ben baban Kurtuluş." dedi.
Kalbim hızla çarpmaya başladı. "Bilmiyorum, tanımıyorum." dedim güçlükle.
Sonra birbiri ardına insanlar isimlerini söyledi. "Ben Sait, en büyük ikinci abin." dedi biri.
"Ben Özgün." dedi bir diğeri. "Bu da Baran, Araf ve Asaf."
Biri küçük diğeri biraz daha büyük duran iki erkek öne çıktı. "Ben Rüzgar." dedi en küçüğü. "Ve ben de Pamir. Tanışamadık ama tanışırız." dedi biraz daha büyük duran.
Onaylayan baş haraketleri ve üzgün suratlarla karşılaştım. "Evet abla." dedi Rüzgar.
"Ve ben," dedi bir başka ses. "Ertuğ, en yakın arkadaşın."
"Bende Cesur. Övünmek gibi olsun en çok beni severdin" dedi. "ve buda abin Demir hazretleri." dedi şebek ses tonuyla Cesur. Adı Demir alan adam, bana o kadar tanıdık geliyordu ki, ama hâlâ anılar net değildi. O kadar şefkatli bakıyordular ki, ama,
Hepsi bana yabancıydı. Bir yandan tanımaya çalışırken, bir yandan da içimdeki boşluk büyüyordu. Tam bu sırada içeriye başka biri daha girdi. "Günaydın, Karmen," dedi yumuşak bir sesle. "Ben Komiser Bahadır, uzun zaman önceki suç ortağın."
Başımı iki yana salladım. "Üzgünüm, kimseyi hatırlamıyorum," dedim çaresizce. "Hafızamı kaybetmiş olmalıyım."
Oda bir anda sessizliğe büründü. Herkesin yüzündeki şaşkınlık ve üzüntü net bir şekilde görünüyordu.
"Evet," dedi Baran ve Özgün aynı anda. İlk Özgün girdi lafa, "Girdiği uzun süreli komada beyin işlev görmez yani çoğu şeyi unutur." Ardından Baran atladı "Psikolojik olarakta açıklana bilir. Yaşadığı ağır travmaların nedeni olabilir."
Herkesin benim için endişelendiğini hissedebiliyordum, ama ben, hafızamın yokluğunda, kendimi kaybolmuş hissediyordum. Yavaş yavaş içimdeki yalnızlık hissi diniyordu. Ne olursa olsun yanında olacak insanlar vardı etrafımda, onları ne kadar tanımasamda. Bir yandan da tanımadığım insanların içine karışmak ve kendimi tekrar bulmak için doğru zamanı kovalayacağım. Ben kimim, ve nasıl biriydim bilmiyorum. Ama beni bu hâle getirenlere yeni bir Karmen Ateş getiriyordum. Sevgiler ve saygılar...
-🍷💋
Özür dilerim, biraz kısa oldu. Ama öyle bir tıkandım ki anlatamam.
Birdahaki bölüm daha uzun olucak söz veriyorum. Vote atmayı unutmayın!
