Ben Karmen Ateş. Karmen Ateş Yamanoğlu. Sessizlikten doğdum, ihanetten beslendim. Çocukluğumun karanlık dehlizlerinde kaybolmuş bir ruhken, 7 yaşında kendi sesimi buldum. 17 yıl boyunca acı, ihanet ve şiddetin içinde yoğruldum. Artık duygusuz, cesur...
Yorum ve vote atmayı unutmayın ha! Kaoslu bölüm var yakında kaos!👹😘😍
İyi okumalar canolar seviliyorsunuz 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
— 🔥—
17. BÖLÜM: AŞİKAR KARANLIK
Bir süre Bahadır'a baktım. Tereddütle elimi yeşil tuşa götürüp kaydırdım. Sert ve keskin bir ses tonuna geçiş yapıp, "Alo?" dedim.
"Karmen Ateş Yamanoğlu. Kızıl Pençe." dedi karşıdaki ses. Sesi bir robot gibi çıkıyordu. Tanınmayı istemiyordu yani tanıdığım birisiydi. Bahadır kalkıp yanıma geldi.
"Ne istiyorsun?" dedim, tekrar sert bir sesle. İğrenç bir gülme sesi geldi. Kaşlarımı çatıp cevap bekledim. Ama onun yerine soru sordu. "İlk önce 'kimsin' diye sorulmaz mı?" dedi.
Bu sefer ben alaylıca güldüm. "Kim olduğunu söyleyemecek kadar korkaksın." Bir süre ses gelmedi. "Neden?" diye sordu. "Soruma cevap ver hergele." dedim, stabil ses tonuyla.
"Seni." demesiyle Bahadır sinirle elimden telefonu aldı. "NE ZIRVALIYOSUN LAN ŞEREFSİZ İT." diye bağırdı.
Kaşlarım çatıktı. Beni ne diye istiyordu bu hergele puşt? Aynı zamanda sesini duyduğum ve büyük ihtimalle eskiden görüştüğüm birisiydi. Birde azımdan laf almaya çalışıyordu. Sanki bir şeyleri bilip bilmediğimi çözmeye çalışıyordu ama azımdan laf alamamıştı. Şimdi ben burdan bir şey çıkarıyordum. Beni salak sanıyordu. Madem öyle salağa yatarız yeğen.
Bahadır, sinirle telefonu ahşap masaya fırlattı. "Ne yapıcağız?" dedi sinirden kıpkırmızıya dönmüş suratını bana döndürerek. Sırıttım. Hayra alamet değildi bu sırıtış. Anlamış gibi sandalyeye oturdu. "Anlat. Ana fazla zaman yok merak etmişlerdir." dedi.
Tekli koltuğa oturup bacak bacak üstüne attım. "Yazabileceğim bir şey var mı?" diye sordum. Yanındaki çekmeceden; siyah bir tükenmez kalem ve bir not defteri çıkarıp uzattı. Elinden alıp hem yazarken hemde anlatırken net ve keskin bir dille konuştum. Buda Kızıl Pençe'ydi.
"Sesini değiştirmiş. Yani tanıdığım birisi ve büyük ihtimalle eskidende görüştüğüm birisi." diyip not defterine not ettim. "Azımdan laf almaya çalışıyor. Demekki beni iyi tanımıyor." diyip bunuda not ettim. "Salak olduğumu düşünüyor. Onu yanıltmak yerine kendi düşüncesine inandıracağım. Salağa yatacağım." dedim son olarak.
Bahadır, düşünceli bir şekilde beni süzdü. Konuşmak yerine içinde düşünüp tarttı. "Yani diyorsun ki fake atalım." dedi. Başımı olumsuz bir şekilde salladım. "Sen değil, ben. Seni benden daha iyi tanıyor gibi." dedim, "Senin salağa yattığını anlar ama benimkiyi anlamaz. Zaten benim hafıza kaybı yaşadığımıda biliyor."
