Ben Karmen Ateş. Sadece Karmen Ateş. Sessizlikten doğdum, ihanetten beslendim. Çocukluğumun karanlık dehlizlerinde kaybolmuş bir ruhken, 7 yaşında kendi sesimi buldum. 17 yıl boyunca acı, ihanet ve şiddetin içinde yoğruldum. Artık duygusuz, cesur ve...
Vote atın artık amk 600 okunma alıyor bölüm 20 oy. Wtf?!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
— 🔥 —
21. BÖLÜM: KANAYAN YARALAR
Siktir.
Telefona yan bir bakış artıp abime geri döndüm. Kalbim sıkışmaya başlamıştı yine. Cesur ve Ertuğ'ya döndüm. Onlarında yüzündeki gülümsemeden eser kalmamıştı.
Zorla gülümseyip elimi salladım. "Boş ver abim. Hadi askerler, siz yatağa." dedim sonda gözlerimi Ertuğ ve Cesur'da gezdirerek. Tereddütle kalkıp yukarı çıktılar. Tek boş olan kadife koltuğa oturdum. Abim, telefondan önemli bir şeyler yapıyor gibi duruyordu. Kaşlarını çarmış, sağ eliyle çenesini kaşıyordu.
Telefonu elime dahi almak istemiyordum. Sanki o telefonu elime almak benim için savaş borazanlarını çalmak demekti. Telefonum çalınca irkilecek gibi olsamda kendime hakim olmaya çalıştım. Telefonu elime alıp ekrana baktım. Derin nefes aldım. Bahadır'dı.
Telefonu alıp hızla bahçeye çıktım. Soğuk hava yüzüme sanki gitme der gibi çarpıyordu, ama bu oyunda ne korkuya ne de aptal cesaretine yer vardı. Telefonu cevaplandırdım. "Efendim, Bahadır?"
"Ateş, yalnız mısın?" diye sordu, sesinde azda olsa bir gerginlik vardı.
"Evet, ne oldu?" dedim, onun gerginliği kıvılcım gibi bana sekmişti sanki.
"Ateş, az önce bir mesaj aldım," dedi, daha normal bir ses tonuyla. "Konum ve birkaç mesaj var."
Kaşlarım çatık bir şekilde Bahadır'ı dinledim. Ne yapacağını hep bilen benim aklımda tek bir şey vardı; bu oyunun sonunda kimin canı yanacaktı?
"Babamla, Kurtuluş amcaya söyledim," dedi, sanki telefondan bile benim gerginliğimi hissediyormuş gibi. "Hep beraber gideceğiz yani."
Gözlerimi sıkıca kapatıp açtım. Derin bir iç çektim. "Bahadır," dedim, sesim içime kaçmış gibi fısıltıyla çıktı. Buna rağmen sesimi duyan Bahadır, hızla cevap verdi. "Söyle, Ateş."
Bu soruyu sormayı ben bile beklemezken, kelimeler azımdan tane tane döküldü. "Yaran nasıl oldu? O halde gelebilir misin?"
Evet, sadece 'iyi misin' demek benden beklenmezdi. O an ne için böyle bir şey sordum, hiçbir fikrim yoktu. Normal insanlara göre bu soru gayet normaldi ama bir Karmen Ateş için değildi. 'Eğer gelemezse plandan bahsetmezdi değil mi?' gibi düşünür sormazdım bile, ama bu? Bunu açıklamak zordu.
