Ben Karmen Ateş. Sadece Karmen Ateş. Sessizlikten doğdum, ihanetten beslendim. Çocukluğumun karanlık dehlizlerinde kaybolmuş bir ruhken, 7 yaşında kendi sesimi buldum. 17 yıl boyunca acı, ihanet ve şiddetin içinde yoğruldum. Artık duygusuz, cesur ve...
Akşam saat 00:54 ve ben bölüm yazıyorum. Yer mekan saat fark etmez söz verdiysek sözümüzü tutarız.
Vote atmayanı yerim! 😍😘
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
— 🔥 —
16. BÖLÜM: BİLİNMEYEN NUMARA
Yazın sıcak günlerinden birisiydi bu gün. Gözlerimi istila eden güneş ışığına söverek yataktan doğruldum. Ne vardı başka bir yere ışık verse? Neden hep gözüme oynuyordu namussuz? Neys.
Banyoya girip rutin işlerimi hallettim. Üzerime bol bir beyaz tişört ve siyah bol pantolon giyinip odadan çıktım. Aşağıdan yüksek kahkaha sesleri geliyordu. Sesler karışıyor, ve duvarları aşıyordu. Yüzünde istemsiz bir gülümsemeyle salona girdim.
"Ohoo! Benim torunum gelmuş!" dedi, dedem bey. Ne karizmatik adamdı bu adam be! Kıkırdayarak yanına gidip oturdum. Kollarını bana sarıp amcam gille konuşmaya devam etti. Kürtçe, Türkçe karıştırıyorlardılar. O yüzden anlamak biraz zordu. Kürtçe bilsem bile yılların verdiği tecrübeyle maraton gibi konuşuyordular.
"Hadi herkes sofraya!" diyen annemin sesiyle herkes kalktı. Dedemin gösterdiği sandalyeye oturdum. Yani Göktürk abi ve Sait abinin arasına. Tabağıma az şey koyuyordum çünkü dünkü olaylardan dolayı iştahım yoktu. Sait abim, tabağıma bir börek koyacakken böreği havada çatalla tuttum. "Aç değilim." diyip onun azına götürdüm. Kıkırdayıp uzattığım böreği geri aldı. Reflekslerim iyiymiş..
"Amca," dedi Vecit abi. "Sizin için sorun yoksa çocukları toplayıp biraz gezelim diyoruz."
Cihan amca, Kadir amca ve babam birbirlerine baktılar. Kaş göz yapıp başlarıya onayladılar. Bunun üzerine hemen lafa atladım. "Bende geleceğim değil mi?!" Masadakiler bu ani çıkışıma kıkırdamışlardı. Omuz silkip çatalımla bir salatalık attım azıma. "Sensiz olur mu domates." dedi Sarp alayla. Yalancı bir sinirle kaşlarımı çattım. "Domates ne be?! Benim saçlarım ateş kırmızısı, ateş!" diyip trip atar gibi yüzümü Sait abiye çevirdim. Buna da herkes kıkırdadı. Annemle yengemlerde fısır fısır kendi aralarında oturuyorlardı. Babaannem ise işi var diye çıkmış. Uyandığımda yoktu.
Yüzümü geri Sarp'a çevirdim. "Hem ben sana sormadım, Vecit'ime sordum." diyip Vecit abiye döndüm. "Bende geleceğim dimi Vecit'im?" dedim. Vecit abim, abimlere bakarak cevap verdi. "Sensiz olmaz ki gülüm."
Yüzümü buruşturdum. O ne be "Sensiz olmaz" diye bir reklam vardı psikolojimi bozdu amk. Hatta İcardi "İçimden Geldi" falan diyordu. "Bir, zaten bensiz olmaz, olamaz. İki, sensiz olmaz hiç yakışmadı ben kara kartalıyım. Üç, gülüm güzelmiş beğendim." diye saydım hepsini.
