KALP YARASI

Delikan

⭐️Oy ve yorumu unutmayalım canlarım⭐️

Geçmişten bir kesit okuyacaksınız. Ara ara geçmişe, Ali'nin cezaevi yıllarına, Leyla'nın yalnız yıllarına döneceğiz.

Ali'me aşık olanları buraya alabiliriz. 🖤❤️

Hikayeden haberdar olmak için instagram adresim: @bonitahikayeleri
Ayrıca wattpadden de takip edebilirsiniz.
Öpüyorum. Kendinize iyi bakın.
**************

ALİ

"Ali!"diye bas bas bağıran Vural'ı duymamla ayağımın altındaki dalın çatırdaması bir oldu. Can havliyle uzanıp bir üstteki ince ama sağlam duran dalı kökünden kavradım. "Kusura bakma güzellik. Bu sene biraz fazla kilo aldım."diyerek elimin altındaki kabuklu tabakayı sevdim. Vural yine "Ali!"diye bağırdığında "La havle!" diye söylenerek iki üst dala tırmandım. Alnımdan süzülen ter şakağımdan aşağıya akıyordu. Güneş batmaya yakın olsa da hava hala sıcaktı. Üstelik yerden on metre kadar yukarıdaydım. Arzuladığıma kavuşmama az kalmıştı.

"Lan Ali! Ağaç yamuldu lan! Düşüp boynunu kıracaksın!"

Vural ağacın dibinden yaşlı nineler gibi söylenmeye devam ediyordu. Her sene bu kavgayı mutlaka yapıyorduk. Çıktığım ağacın kökü de gövdesi de diğerlerine göre zayıftı. Ama en uzun boya, en esnek dallara da o sahipti. Bu köyde benden başka bu güzele tırmanan olmadığından içinin de benim kadar yalnız olduğunu hissederdim. Ben tırmanmaya başlamadan önce çiçek bile açmazdı. Şimdi tüm yaprakları sağlıklı, dalları pembe, beyaz çiçeklerle doluydu. En tepeye çıktığımda ki buradaki dallar hem çok daha inceydi hem de sarkmışlardı. "Sıçacam ağzına lan! Ulan beni tartacağını bilsem var ya!"diyerek höykürmeye devam etti. Şuan Vural'ı bir gram siklemiyordum. Ağaca tırmanacak yüreği vardı ama beni düşürme korkusundan ötürü aşağıda kalıyordu. Yazın tatlı esintisi yüzümdeki tere çarptığında derin bir oh çektim. Tüm köy ayağımın altındaydı. Tepelerde dolanan çobanları, otlayan hayvanları görebiliyordum. Tarlalarında çalışanları, evinin önünde çay içip, dedikodu yaptığını bildiklerimi bile iyi kötü görebiliyordum. Zaten bir avuç yerdi. Anamın koluna taktığı güğümle meydandan eve doğru ilerlediğini de hemen seçtim.

Tabi beni köyün delisi gibi bu dala tırmandıran şey bunların hiçbiri değildi. Benim en güzel manzaram, taş yolda bizimle aynı yaşta olan Ayşe'yle kol kola yürüyen Leyla'ydı. Ayşe'lerin evlerinin bahçesinde her sene, bütün kızlar toplanırdı. Hiç sekmezdi. Şimdi de oradan çıkmışlardı. Vural aşağıdan "Düş öl lan!"diye yeniden bağırdı. Bağırması işime geliyordu. Ben nasıl Leyla'nın nerde olduğunu biliyorsam o da nerede olduğumu biliyordu. Kafasını kaldırıp bana baktığına yemin ederdim. Ama duruşu her zamankine tezattı. Üzülmüş gibiydi sanki, omuzları çökmüş, sıkkın bir hali vardı. Gözlerimi iyice kıstım ama yüzünü bir türlü net göremedim. Durdu ve Ayşe'ye bir şeyler söyledi. Kız başını salladı ve dönüp gitti. Zaten o kızdan da hiç hoşlanmıyordum. Senelerdir bana karşı sülük gibi davranıyordu. Birkaç kez Leyla'dan bana mektup gönderme hatasında bulunmuştu. Neyse ki biraz korkutunca aynı haltı yememişti. Leyla'nın bana doğru geldiğini gördüğümde keyfim iyice yerine geldi. Sırtımı arkamdaki ince gövdeye yasladım. Ve sıradaki hengamenin kopmasını bekledim.

O kadar seri adımlar atıyordu ki bir şeye kızgın olduğundan artık emindim. Bayır aşağı koştur koştur inişini izledim. Vural hala konuşuyordu ama bense onu dinlemeyi bırakmıştım. Bayırın sonunda kısa biran gözden kayboldu. Boyu kısa olduğundan başı bile görünmüyordu. Neyse ki tepeyi tırmanmaya başladığında yeniden görebileceğim hale gelmişti. Başını kaldırıp kaldırıp ağacın tepesine bakıyordu. Dallardan ve çiçeklerden beni görebildiğini sanmıyordum. En fazla siluetimi görürdü. Leyla yaklaştıkça başımı aşağıya eğip yüzünü gözetlemeye çalıştım. Kaşları çatılmış, yanakları kızarmıştı. Nefes nefese ağabeyinin yanına ulaştı. İki elini ince belinin yanına koyuşunu seyrettim. Yukardan izlemekte ayrı keyifliydi. Şimdi ağabeyiyle birlikte bana seslenecek ve aşağıya inmem için tatlı tatlı konuşacaktı.