KALP YARASI

Kefaret

Özleştik mi bebekler🥰

Uzatmıyorum, sorular sonda

Upuzun bir bölümle burdayım.

Yorum ve oy unutmayalım dostlar

Malum bugünler de daha çok ihtiyacımız var.

************************

LEYLA

Ellerim konsola sıkı sıkıya yapışmış halde panikle "Ali! Evim yanıyor!"diye bağırdım. Ali alev alev yanan evime yakın sayılmayacak bir mesafede arabayı durdurdu. Kapıyı açmak için uzandığımda kilit sesini işitmem bir oldu. Yine de açmak için saçma bir uğraş içine girdim. Kapıyı iteklerken "Ali!"diye bağırdım yeniden. Benim aksime onun sesinde panik yoktu. "Bana bak Leyla."dediğinde omzumun üzerinden ona doğru baktım.

"Aç kapıyı! Evim yanıyor!"diye bağırıyordum. Paniğim kalbimi sıkıştırıyordu. Sığındığım tek yer; evim...Yok oluyordu!
Ali uzanıp beni kendine doğru çevirdi. Omuzlarımı kavramış halde "Arabada kalacaksın! Ben gelip seni almadan asla inmeyeceksin! Her ne olursa olsun burada kalacaksın!"dedi ama ben başımı hızla iki yana sallayarak "Hayır!"dedim. Sesimdeki isyan kalbimdendi. "Bırak! İneceğim!"diyerek onu iteklemeye çalıştığımda "Leyla!"dedi yüksek bir sesle. "Şimdi basar İstanbul'a döneriz. Ya ben dönene kadar burada kalırsın ya da gideriz! Anlıyor musun?"diye devam etti ve gözlerim doldu. "Beş dakika."dedim dişlerimin arasından "Beş dakika bekler sonra gelsen de gelmesen de çıkarım."dediğim an başını salladı ve hızla arabadan inip koşar adım yanan evime doğru ilerlemeye başladı.

"Komşular!"diye bağıran kadınların sesini, evime doğru koştur koştur gelen köy halkını buğulu gözlerimle izliyordum. Yukarıya doğru çıkan kara dumanlar etrafa yayılırken ağlamaya başladım. Ellerimi dudaklarıma bastırıp ön camdan kaybolan yıllarımı izledim. Bahçemdeki ağacın nasıl kavrulduğunu görüyordum. Oysa ben yazın onun altında oturmuş kendime sofra hazırlamıştım. O kadar yoğun bir duman vardı ki evi kurtarmak için geç kaldığımızın farkındaydım. Çok üzgündüm. Yanıp giden hatıralarımı izlerken ağlamaya devam ettim. 

Yandı...Yandı ve yandı...

Annemin çeyiz sandığı, babamın en sevdiği yamalı kazağı, ağabeyimin battaniyesi...

Kapının açılmasıyla boş bulunup irkildim. Ali elini bana doğru uzatmış halde "Gel Leyla."dedi. Sesindeki hüzünle gözümden daha fazla yaş aktı. Uzattığı eli kavrayıp ineceğim esnada kolunu belime dolayıp beni kendine doğru çekti ve yere yavaşça bıraktı. Yüzümü ona doğru kaldırıp "Ali."dedim ağlamaklı çıkan sesimle. Yangına mı yaklaşmıştı? Yüzünde ara ara siyah lekeler vardı. Kaşının kenarında küçük bir kızıllık görünüyordu. Beni iyice kendine çekti ve kollarıyla sarmalayıp göğsüne yasladı. Dudaklarını saçlarımda hissettim. Teselli cümleleri yoktu. Benim kadar o da geçmişinden bir parçayı kaybediyordu. İs kokan gömleğine sıkı sıkıya tutundum, arka plandaki tüm insan sesleri onun göğsünde kayboldu. Beni soğuktan ve yanan evimin acı görüntüsünden koruyordu. Saklıyor, sakınıyordu. Bir koluyla beni sıkı sıkıya sarmalarken diğerini omuzlarıma dolamış, eliyle saçlarımı okşuyordu. Dudaklarından sızan sıcak nefesi bazen kulağımın kenarına bazense saç diplerime vuruyordu. 

Gözyaşlarım onun göğsünde kuruyana kadar beni sarmalamaya devam etti. Ağlamalarım iç çekişlere döndüğünde başımı kaldırıp yüzüne bakabildim. Kolları azıcık gevşedi ve yüzünü bana doğru eğdi. Aramızda kalan ellerimi kaldırıp pazılarına koydum. Sonra da uzanıp kaşının kenarındaki yaraya bakmaya çalıştım. "İyi misin?"diye sordum iç çekerek. Derin bir nefes aldı ve "İyi olacağız."dedi güven dolu bir sesle. Başımı sallayarak "İyi ol."dedim. "Ne olursa olsun iyi ol."diye devam ettiğimde gözlerinde bir kırılma yakaladım. Bakışları değişti. Yumuşadı diyemem ama dediğime üzülmüş gibiydi. Ne oldu diye soramadan "İtfaiye gelmek üzeredir. Evden geriye bir şey kaldığını sanmıyorum. Seni ilçede otele götüreceğim. Sonra bir daha gelir bakarız."dedi. Otele falan gitmek istemiyordum ki Ali'yi biraz tanıdıysam beni bir yere kilitleyip kendi buraya dönecekti.