Abimin Arkadaşı +18

B|6

Acı hissetmiyordum fakat vücudumun uyuştuğunu hissedebiliyordum.

Gelen sesler bir süre sonra boğuklaştı fakat kendimdeydim. Nefesimin daraldığını ve vücuduma değen elleri hissedebiliyordum.

Bilincimi kaybetmeden önce onun sesini duydum.

Yavuz'un.

Sonrasını ise hatırlamıyordum.

&

"Zorluk çıkartmayın, göremezsiniz."

Gelen seslerle gözlerimi açmaya çalıştım. Zorlukla gözlerimi açtığımda olduğum yere baktım, hastanedeydim.

Doğrulacağım sırada ağrılarım buna izin vermedi. Omzum sargıda, kan içindeydi. Hemşire kapıdaydı ve benim uyandığımı görmesiyle içeri geldi. Kapı açıktı ve ilk gördüğüm yüz Yavuz'un yüzüydü.

"Uyandın." dedi, kısık sesle söylemişti fakat duymuştum.

"Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?" Hemşireye döndüm. Kolumdaki sargıyı yenilemek için açıyordu. "İyiyim." Pansuman yaptıktan sonra yine sardı.

Bunu bana Sinem yapmıştı.

Odaya doktor girdi ve kapıyı kapattı. Yaşlıydı. "Nasılsın? Kendini nasıl hissediyorsun?" dedi. "İyiyim, sadece omzum fazla acıyor." Tebessüm etti.

"Bıçak sadece kesmiş, fazla girmemiş. Bunun için kolay atlattın. Ağrı kesici yapalım, ağrını keser. Onun dışında abin seni görmek istiyor, onu da alacağım. Fakat şunu da söylemem lazım ki," dedi ve bekledi.

"Sen iki gündür buradasın ve abin bile buradan ayrıldı fakat yanındaki çocuk bir an bile ayrılmadı. Bunu söylemeden geçemeyeceğim." Ne diyeceğimi bilmiyordum.

Hemşire ağrı kesiciyi yaptıktan sonra abim odaya girdi. Bu sırada doktor ve hemşire çıkmıştı. "Bebeğim." Hızla yanıma geldi ve koluma dikkat ederek sarıldı.

"Nasılsın Melin? Çok korkuttun bizi." Gülümsedim. "İyiyim abi." Başını omzumdan kaldırdı ve emin olmak ister gibi bana baktı.

Mayıştığımı hissediyordum. Gözlerim kapanıyordu. Bir şey diyemedim ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Gözlerimi açtığımda akşam olmuştu. Etraf karanlıktı. Karşıdaki koltuğa baktığımda onu gördüm. Yavuz oradaydı.

Ellerini önünde birleştirmişti ve yere bakıyordu. Kaşları çatıktı, bir şeyler düşündüğü belliydi. Benim uyandığımı bile farketmemişti. Onu inceledim.

Yüzüne hayranlıkla baktım.

Her detayına görebildiğim kadar baktım.

Boğazım susuzluktan yanıyordu. Yeni uyanmış gibi gözlerimi kapatıp açtım. "Su." dedim. Yavuz sesimi duymasıyla hızlıca ayağa kalktı.

Ne yapacağını bilemiyor gibiydi. Yanıma geldi ve su şişesini açtı. "Ben.. yardım edeyim mi?" diye sordu, çekiniyordu. Başımı salladım çünkü inkar edecek halim yoktu.