Terugkeer

Hoofdstuk 1

Het vervolg op pijn, verdriet en angst. Veel plezier met lezen♥

Eva pov

Ik word wakker van de wekker. Met een zucht sta ik op. Waarom moeten we vandaag weer gaan werken? Dat betekent dus ook dat ik Sanne, de tweeling en Lilly alleen moet laten. Dat is iets wat ik totaal niet kan.
'Wolfs... We moeten opstaan,' zeg ik tegen Wolfs die naast mij sliep. Wolfs reageert niet. Of erger nog: hij ligt niet naast me. Waarom heb ik niet gevoeld dat hij weg was? Hoe lang is hij al weg? En waarom? Ach, misschien is hij gewoon een lekker ontbijtje aan het maken voor ons. Ik besluit om Sanne, de tweeling en Lilly nog even te laten slapen en loop alvast naar beneden. Daar staat Wolfs, gelukkig, in de keuken een ontbijtje voor ons klaar te maken. Ik bestudeer hem eens goed. Er is niks aan de hand, gelukkig maar. Even was ik bang dat ik Wolfs kwijt zou zijn, maar dat zou ik niet aan kunnen. De tweeling en Lilly ook niet. En Sanne misschien ook niet. Ik weet eigenlijk nog steeds niet echt goed wat Sanne van Wolfs vind. Misschien vind ze hem wel aardig... Dat denk ik wel, want voor zover ik weet is Wolfs nooit onaardig tegen de kinderen geweest.

'Hier ben je,' zeg ik en leg mijn handen op Wolfs' schouders. Hij was blijkbaar zo druk bezig, dat hij mij niet eens had opgemerkt en dus schrikt van mijn aanwezigheid.

'Oh, jij bent het,' zegt hij met een lieve glimlach. Ik ga op mijn tenen staan en geef Wolfs een kus op zijn mond. Hij beantwoord die kus maar al te graag. Even later gaat Wolfs weer verder met het klaarmaken van het ontbijt en ik loop naar boven om de meiden wakker te maken. Ik besluit om eerst naar Lilly te gaan, daarna naar de tweeling en als laatste naar Sanne, omdat ik weet dat zij de slaap het hardste nodig heeft. Na alles wat Sanne heeft meegemaakt snap ik heel goed dat ze iedere avond hartstikke moe is. Sanne heeft nog steeds last van nachtmerries, al sinds de dag dat ik haar heb bevrijd. Ze heeft veel te veel meegemaakt voor haar jonge leeftijd. Ze is ontelbaar vaak verkracht en iedere dag gekleineerd, tenminste dat vertelde ze. Misschien is er wel meer aan de hand, maar dat vertelt ze niet. Daardoor weet ik ook niet echt goed hoe ik haar moet helpen, terwijl ze toch wel mijn zusje is. Ik loop Lilly's kamer in en glimlach als ik haar zie slapen. Lilly is pas 2 jaar en de dochter van mij en Wolfs. Tja, het klinkt misschien vreemd maar Wolfs en ik hebben nu echt iets. Eindelijk. Het moest van mij echt niet langer duren voordat we iets kregen samen. Ik ben blij dat we iets hebben. Ik kan niet meer zonder Wolfs.

'Hé, wakker worden slaapkop,' zeg ik vrolijk en ik geef Lilly een kus op haar voorhoofd waardoor ze wakker word. Ze wrijft slaperig in haar ogen.

'Mama!' zegt ze lief en slaat haar armen om mijn nek. Ik til haar op mijn schoot en ga op haar bed zitten. 

'Heb je nog over leuke dingen gedroomd vannacht?' vraag ik een poosje later als Lilly haar kleren aan heeft.

'Ja, jij en papa gingen trouwen,' zegt ze vrolijk.

'Ondeugend boefje dat je bent,' zeg ik en geef Lilly nog een dikke knuffel waarna ze naar beneden loopt. Ik denk niet dat ze heeft gedroomd dat Wolfs en ik gaan trouwen, maar dat ze het zei omdat ze graag wilt dat we dat gaan doen. Eigenlijk is dat nog helemaal niet zo'n slecht idee...