Terugkeer

Hoofdstuk 21

Eva pov

De tweeling, Lily en Sanne liggen al in bed. Wolfs en ik zitten buiten. Ik heb een warme kop chocolademelk, Wolfs zoals gewoonlijk een laagje Whiskey. Ik heb nog steeds het gevoel dat hem iets dwarszit, maar volgens mij wil hij niet vertellen wat. Of nu juist wel omdat de meiden op bed liggen. Of wil hij het niet aan mij vertellen? 'Wolfs, wat zit je dwars?' vraag ik uiteindelijk dan toch. Wolfs lijkt op te schrikken uit zijn diepe gedachten en kijkt op. Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan. Ik verdrink bijna in zijn ogen en wend snel mijn blik af. Ik moet het antwoord gewoon weten. Ik moet gewoon weten wat hem dwarszit. Waarom hij er niet bij is met zijn gedachten. 'Alex is terug. Hij is hier. Op de camping.' Ik schrik. 'Nee... Dit meen je niet!' roep ik. Ik weet zeker dat Alex terug is om Sanne te halen. Ik krijg direct tranen in mijn ogen. Ik wil haar niet kwijtraken... 'Het spijt me, Eef,' zegt Wolfs zacht. Hij staat op en loopt naar me toe. Dan pas merk ik op dat er iemand in de deuropening van de staan-caravan staat. Ik draai me om. Sanne staat in de deuropening van de staan-caravan, met een betraand gezicht. Ze heeft gehuild en huilt nu nog steeds. Ze heeft gehoord dat Alex terug is... Snel sta ik op en loop naar haar toe. Ik sla mijn armen om haar heen. Ze verstijfd direct. 'Zeg alsjeblieft dat hij niet terug is,' smeekt Sanne nog altijd huilend. Ik kijk haar in haar mooie, groene ogen aan. Ik slik en trek haar nog een keer dicht tegen me aan. 'Het spijt me.' Ik geef haar een zachte kus op haar haren. 'Ik wil het gewoon niet meer. Ik wil het niet nog een keer meemaken. Ik wil die pijn niet nog een keer voelen, Eva.' Het doet me pijn om haar zo te zien. Zoveel pijn. Een steek gaat door mijn hart. Ik voel haar pijn. Ik voel hoe zij zich voelt. Zo voelde ik mij vroeger ook vaak als ik weer eens verkracht werd door mijn vader of oom. 'Ik bescherm je. Ik laat je nooit meer alleen.' 

En dat meen ik. Ik zal haar nooit meer alleen laten, wat er ook gebeurd.