Terugkeer

Hoofdstuk 24

Eva pov

'Ze is verdomme jou eigendom niet! Ze is niemands eigendom, alleen van haarzelf!' Sanne maakt zich ondertussen zo klein mogelijk terwijl ik haar nog dichter tegen me aantrek. 'Moet ik dichterbij komen?' Alex doet een paar stappen naar ons toe. 'Ze gaat nergens heen!' hoor ik een andere bekende stem zeggen. Elena? 'En wie ben jij dan wel?' Alex kijkt Elena kwaad aan. 'Dat doet er niet toe. Jij hoort hier niet eens te zijn. Ga weg en kom nooit meer terug, Alex!' roept Elena. Ik heb het gevoel dat zij hem kent. Waarom? Hoe? Elena kijkt ons met tranen in haar ogen aan. 'Ik ga weg. Voor nu. Maar ik kom terug. Reken daar maar op,' roept Alex en hij loopt de staan-caravan uit. Sanne begint direct te huilen van angst. 'Sst...' Zachtjes wieg ik haar heen en weer in de hoop dat ze iets rustiger word. Het is een tevergeefse poging. Natuurlijk word ze niet rustig. Ze is als de dood voor Alex. Elena komt naar ons toegelopen en legt haar hand op Sanne's schouder. Hierdoor krimpt Sanne ineen. 'Het spijt me dat die klootzak weer kwam,' zegt ze zacht. 'Hoe ken je hem?' Ik ga rechtop zitten en zet Sanne voorzichtig op mijn schoot. Ze legt direct haar hoofd tegen mijn borst aan. Ze is eindelijk gestopt met huilen en is al iets rustiger. Ik blijf geruststellend over haar rug wrijven. 'Hij is de ex van mijn zus...' Elena wend haar blik af terwijl de tranen weer in haar ogen springen. 'Je bent de zus van onze moeder?' vraag ik vol ongeloof. 'Ja... Ik wist dat ik jullie herkende. Sanne herkende ik in eerste instantie niet. Ze was nog zo klein toen ze werd meegenomen door Alex. Mijn zus ging kapot van verdriet en besloot haar te gaan zoeken. Na een hele dag wachten kwam ik erachter dat ze niet meer terug zou komen. Ik weet nog steeds niet waar mijn zus is,' vertelt Elena zacht. 'Maar... Onze moeder is dood?' vraag ik zacht. Ergens had ik dit al wel zien aankomen. Ik heb haar al heel lang niet meer gezien. Bijna 15 jaar niet meer. 

'Ik heb het gevoel dat ze niet dood is. Alex weet er meer van.'