Terugkeer

Hoofdstuk 7

Sanne pov

Ik kan het gewoon niet geloven. Jake en Alex hadden mij bijna weer meegenomen, maar Eva heeft het voor mij opgenomen. Ik snap niet waarom. Waarom heeft ze niet gezegd dat Jake en Alex mij mee moesten nemen? Zou er dan toch iemand zijn die wel om mij geeft? Niemand geeft toch om mij?

'Ze is weg, maar ik heb het nummerbord van de auto doorgegeven aan Mechels zodat zij de auto kan laten opsporen,' zegt Wolfs. Hij kijkt naar mij terwijl hij dat zegt. Ik wend mijn blik af terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

'Kom eens hier, meisje,' zegt Esmee en ze knielt voor mij neer. Ze veegt heel voorzichtig de tranen van mijn wangen.

'Eva is heel sterk. Ze red zich wel,' zegt Esmee geruststellend. Ik weet het zonet nog niet. Jake en Alex hebben mij zelfs een keer 2 dagen lang geen eten gegeven. Dat kunnen ze ook bij Eva doen...

'Je weet niet wat ze allemaal doen...'zeg ik zacht.

'Nee dat weet ik ook niet,' zegt Esmee en ze gaat weer naast Marion op de bankt zitten.

In de avond...

'Zal  ik je naar bed brengen?' vraagt Marion en ik knik. Ze tilt mij op en loopt met mij in haar armen naar boven.

'Mag ik in Eva's bed?' vraag ik zacht.

'Is goed.' Marion helt mij met mijn pyjama aantrekken en borstelt mijn haren voorzichtig. Ik zag hoe ze schrok van de littekens en blauwe plekken op mijn lichaam, maar ze zei er niks over.

'Ik hoop dat Eva snel terugkomt. Jake en Alex gaven mij een keer 2 dagen lang geen eten, dat kunnen ze ook bij Eva doen...' zeg ik zacht terwijl Marion de dekens van Eva's bed over mij heen legt.

'Ik hoop ook dat ze snel weer terug is. Hebben Jake en Alex dat een keer bij jou gedaan?' vraagt Marion vol ongeloof en ze gaat op de grond naast mijn bed zitten.

'Ja. Heel vaak zelfs,' antwoord ik zacht.

'Nu gebeurt dat niet meer. Nooit meer. Dat beloof ik je,' zegt Marion en ik pak haar hand vast en ze geeft er een zacht kneepje in.

'Wil je bij me blijven?' vraag ik zacht.

'Tuurlijk.' Marion glimlacht en ik sluit mijn ogen en val niet veel later in slaap.

Eva pov

De auto stopt voor een huis. Ik herken het huis. Daar heb ik Sanne gevonden. Jake trekt me uit de auto en bind mijn polsen strak vast op mijn rug. Ik probeer mijn polsen iets uit elkaar te doen om de pijn wat te verzachten, maar er komt geen beweging in. Ik zucht en Jake duwt me hardhandig naar binnen. Hij duwt mij op de bank en bind mijn enkels strak vast aan één van de poten van de bank. Ik probeer wat beter te gaan zitten, maar ook dat lukt niet. Ik kan geen kant op, maar ik ben wel blij dat ik het het opgenomen voor Sanne. Anders zat zij hier nu en dat wil ik niet. 

'Wil je ook wat drinken?' vraagt Jake terwijl hij wat drinken pakt. Hij heeft een flesje chocomel in zijn hand.

'Graag...' antwoord ik zacht. Jake loopt naar mij toe en maakt mijn polsen los. Snel bint hij ze voor mijn buik vast. Net zo strak als net dus ik kan mijn polsen weer niet bewegen. Hij geeft het flesje chocomel aan mij. Met moeite krijg ik het rietje in mijn mond en drink een paar grote slokken. Veel te snel pakt Jake het flesje weer af en zet hem op de tafel voor mijn voeten neer. Ik laat mijn tintelende handen in mijn schoot rusten.

'Zo heeft je zusje jarenlang op de grond gezeten, maar bij haar zaten de polsen op haar rug vastgebonden,' zegt Alex die aan komt lopen en de tv aan zet. Een steek van medelijden naar Sanne gaat door mijn lichaam. Met beide handen haal ik voorzichtig een pluk haar uit mijn gezicht. Ik haat los haar, maar Wolfs vind het mooi dus draag ik het thuis wel eens los. Nu is het heel vervelend en Jake kijkt af en toe verleidelijk naar mij, alsof hij niet kan wachten om hét met mij te doen.

'Ik heb wel zin om iets te eten,' zegt Jake.

'Ik ook. Zullen we eens kijken of ze kan koken?' Alex kijkt met een gemene grijns naar mij. Ik kan niet koken... Wat zal er met mij gebeuren als ze daarachter komen?

'Maak haar enkels los en bind dat touw strak vast om haar buik. Het uiteinde van dat touw maak je vast aan de poot van de bank,' commandeert Alex Jake. Jake doet wat hij zegt en begeleid me daarna naar de keuken. Het touw zit strak onder mijn t-shirt vast en het snijd pijnlijk in mijn huid.

'Nou, doe je best zou ik zeggen.' Jake trekt het touw om mijn buik nog strakker aan en loopt dan terug naar de bank. 

'We willen graag soep,' zegt Alex nog. Ik pak moeizaam een pak soep uit een keukenkastje, wat nauwelijks lukt door het strakke touw om mijn polsen. Snel pak ik een pan en doe de soep daarin. Ik zet het vuur aan en niet veel later is de soep klaar. Jake begeleid me weer terug naar de bank en bind mijn enkels weer vast aan één van de poten van de bank. Het touw om mijn buik maakt hij strakker vast dan net en spant dat touw zo dat ie heel strak zit en knoopt dat uiteinde aan de poot van de bank vast.

'Moet er ook tape op haar mond? Of denk je dat ze haar mond wel houd?' Jake kijkt Alex aan.

'Ze houd haar mond wel. Anders gaan we dingen doen die we iedere dag meer dan 5 keer bij dat krengerige zusje van haar deden,' zegt Alex en er stroomt weer een golf van medelijden door mijn lichaam. Het is niet eerlijk wat Jake en Alex jarenlang bij haar hebben gedaan. Ik bal mijn handen voor zover dat kan tot een vuist, maar daardoor gaat het touw alleen maar strakker zitten, dus doe ik dat maar niet.

2 uur later, ik gok rond half elf gaan Alex en Jake naar bed en laten mij alleen op de bank zitten. Voordat ze wegliepen heeft Jake het touw om mijn polsen losgemaakt en mijn handen in plaats daarvan vastgebonden op mijn rug. Ook heeft hij tape op mijn mond gedrukt. Daarna liet hij me eindelijk met rust, maar ik denk niet dat die rust lang gaat duren...