Terugkeer

Hoofdstuk 23

Eva pov

Ik word wakker van Sanne die teveel heen en weer beweegt. Ze heeft een nachtmerrie. Natuurlijk heeft ze dat. Wat zij heeft meegemaakt vergeet je niet zo snel. Vanaf haar 2e werd ze meer dan 5 keer per dag verkracht. Dat heeft ze mee moeten maken tot haar 12e. Toen bevrijdde ik haar eindelijk. Het had niet langer moeten duren. Ze is nu pas 13 en heeft nog meer in haar leven meegemaakt dan mij. 'San, word wakker. Alsjeblieft,' fluister ik. Wolfs is ook wakker geworden door het vele woelen van Sanne. Hij staat op uit bed en kleed zich snel om zodat Sanne dat niet hoeft te zien. 'Ik ga alvast broodjes halen, goed?' Ik knik en ontferm me weer over Sanne. Met een gil word ze wakker uit de nachtmerrie. Direct begint ze te huilen. 'Sst... Stil maar, het is voorbij,' sus ik haar, maar het werkt niet. Ze blijft maar huilen. 'Sanne, kijk me aan alsjeblieft.' Langzaam doet ze wat ik zeg. De tranen blijven maar stromen. 'Het is voorbij. Hij kan je niks meer doen. Ik zal je beschermen.' Ze knikt en legt haar hoofd tegen mijn borst aan. Zachtjes streel ik over haar rug. 'Ik wil het gewoon niet meer. Nooit meer.' Ze kijkt me aan. 'Dat weet ik, en als het aan mij ligt gebeurd het ook nooit meer. Je bent veilig. Je blijft gewoon bij mij en Wolfs. Jake en Alex kunnen je niks meer doen,' fluister ik. Zelf wist ik niet eens of ik de waarheid sprak. Ik heb het gevoel dat Jake en Alex dichterbij zijn dan dat wij denken. 

'Hallo, Eva,' klinkt een maar al te bekende stem. Alex. 'Ga weg! Laat ons, maar vooral Sanne met rust!' Sanne krimpt ineen als Alex dichterbij komt. 

'Het enige wat ik kom doen, is mijn eigendom ophalen.'