My Mother's Replacement

Chapter 24: Lucia's Sadness

Chapter 24: Lucia's Sadness
Written by BlackRavenInk16

LUCIA'S POV...

Hindi pa rin mawala sa isip niya ang kinikilos ng mga kaklase niya kanina kaya naman kahit halos dinidilaan na ng Uncle Lucien niya ang buong leeg niya ay tila halos wala pa ring reaksyon ang katawan niya. Hinahayaan lang niya ito na papakin siya pero wala roon ang isip niya.

Narito ito ngayon sa kwarto niya at magkatabi sila sa kama. Nasa ibabaw niya ito at patuloy lang ang paghalik sa kanya pero natigilan ito nang mapansin na lumalim ang buntong-hininga niya at parang hindi niya ito pinapansin.

"What's wrong baby, why you're not in the mood? Don't tell me may nang-away sa 'yo sa school?" tanong ni Lucien na nasa ibabaw pa rin niya.

Umiling siya.

"Hindi po! Wala po!"

"Kung walang nang-away sa 'yo, bakit parang balewala sa 'yo na narito ako? I can't believe you. Do you know how many women are so eager to have me in bed? But now, a certain girl infront of me is even ignoring me," sabi nito na parang nainis at umalis sa ibabaw niya.

Humiga na lang ito sa tabi niya. Parang nagtatampo pa rin. Sumandal ito sa headboard ng kama.

Sumandal din siya roon para magpantay sila.

"Sorry po, uncle. Hindi ko po sinasadya. Malungkot lang naman po ako kasi wala pong pumapansin sa akin. Iyong kaisa-isahan kong kaibigan na si Faye, lumipat ng upuan kaya mag-isa lang po ako kanina. Pagkatapos si Justin, hindi rin ako pinapansin. Parehas silang sumabay sa ibang kaklase namin kanina kaya I end up eating alone kaninang lunch--"

"What? They have a nerve to do that?" Parang nag-init ang ulo ni Lucien sa narinig. Nakakatakot ito.

"Huwag po kayong magalit sa kanila, Uncle! Baka po wala lang sila sa mood--"

"No! No one should ever ignore someone like you! Especially now that you're already in my arms! Don't you know na kapag binangga ka ng kahit na sino o inignore ay parang ako na rin ang ginanon nila and no one has ever ignored in my entire life!"

"Uncle, huwag n'yo po silang awayin, please. Sana pala hindi ko na lang po sinabi sa inyo kung magagalit lang din po pala kayo!" sabi niya.

Doon na biglang kumalma ang mukha nito na parang bulkan na sasabog kanina.

"I'm sorry, baby, I'm not mad now, okay? But I hate it that you're sad--"

"Ayos lang po ako, uncle. Sanay naman po akong outcast na ako eversince. Wala po akong kaibigan at palagi akong iniiwasan dati sa school dahil weird daw ako at pangit--"

"They're blind then! You're the most beautiful person in the world! Who the hell told you that?!" Nagalit na naman si Lucien.

"Uncle!"

"I'm sorry..." Naging maamong tupa na naman ito.

"Ngayon siguro maganda na ako dahil palagi n'yo po akong pinapaayusan, uncle. Pero dati po kasi, hindi naman po ganito ang itsura ko. I'm always wearing glasses before dahil pinipilit ako ni Annika na magsuot no'n at luma rin palagi ang mga damit ko. Wala naman po akong cellphone noon kaya libro galing sa library ang madalas na bitbit ko noon para magresearch sa school kaya mukha po talaga akong nerd. Kaya wala rin po talaga akong masyadong kaibigan--"

"Kahit na. You're still beautiful no matter what you wear. Kahit pa basahan ang suotin mo, maganda ka pa rin!" Hindi pa rin maiwasan ni Lucien ang sumimangot nang marinig ang kwento niya but for some reason, bigla na namang lumagabog ng malakas ang tibok ng puso niya nang marinig ang sinabi nito.

Lucien is always praising her. Para bang pagdating dito, walang pangit tungkol sa kanya. Para siyang perpekto sa paningin nito and he's always cheering her up. Binubuhay nito ang self confidence na wala siya kahit noon pa.

"Thank you, uncle. Malungkot lang po ako dahil si Faye at Justin ang kauna-unahan kong kaibigan. But for some reason, parang takot na sila sa akin ngayon--"

"Forget about that Justin, okay. I will only allow you to be friends with Faye. You're not allowed to talk to any boys!"

"Pero--" Hindi na niya tinuloy ang sasabihin because there's no point of doing so. Kahit pa ipilit niya sa uncle niya na gusto niyang maging kaibigan si Justin, kung ito na mismo ang may ayaw, ano pa ang magagawa niya?

"I'm just sad kasi ang akala ko, for the first time, magkakaroon na ulit ako ng mga kaibigan. Akala ko talaga mayroon nang magkakagusto na makasama ako--"

"What? Why are you even thinking that? I'm here for you and I'm dying to be with you! They don't deserve you, Lucia because they don't see your worth like I do. You only need me in your life. Forget about them and just think about me. Ako lang. I can be your friends, father, uncle or even your mother, I don't care! I can be everything for you, okay? So stop thinking about depressing things and never ever think that you're below them because you're not. Even my fortune is like a garbage compared to you!" sabi pa rin nito.

"Talaga po?"

"Of course! And I only want you to see good things from now on. You have me and because of that, anyone should be proud to be your friend!"

Nakasimangot na naman ang uncle niya but this time, hindi na siya natatakot. In fact, nangilid ang luha sa mga mata niya dahil sa sinabi ng uncle niya. Ganito pala kasarap ang magkaroon ng pamilya, pakiramdam mo palagi kang may kakampi at may magtatanggol sa 'yo.

"I know a way to relieve your stress. Will you let me do it?" nakangising tanong nito.

Nangunot ang noo niya.

"Ano po ang ibig n'yong sabihin?"

Bigla na lang itong umibabaw sa kanya.

"Will you let me kiss you?"

"Hindi po ba at ginagawa na po ninyo iyon kanina? Pero hindi naman po effective, nakakakiliti lang--"

"Not on your neck this time but in your lips."

Natigilan siya at agad na kinabahan. Nagrambulan na naman ang mga daga sa dibdib niya.

"K-Kiss in the lips?"

"Yeah. I will teach you how. Don't you want me to?" Pinakita na naman ni Lucien ang puppy eyes nito kaya kinabahan siyang lalo.

Kapag ganito ito, nahihirapan siyang tumanggi. Lalo at takot siyang palagi na magalit ito at itapon na lang siyang bigla. He's the only one she have now. Pakiramdam niya, kapag nawala ito ay parang nawalan na rin siya ng dalawang paa. Weird, halos isang buwan pa lang simula nang magkasama sila sa iisang bahay pero pakiramdam niya, parang masyado na agad siyang nakadepende rito.

"Ayos lang po bang gawin iyon ng mag-tito?" Nag-aalangan pa rin siya. Parang may kakaiba sa relasyon na mayroon sila ni Lucien. Kahit kina Tita Eloisa at sa pamilya nito, kahit kailan ay hindi siya nagkaroon ng physical contact. Pero dahil alam na niya ngayon na hindi naman pala niya kamag-anak ang mga ito, napapaisip siya kung ano ba sa dalawa ang hindi normal.

"Of course, family usually kisses each other. Walang masama rito. You might not know it dahil inapi-api ka ng mga kinilala mong pamilya at hindi naman talaga kayo blood related but this is normal. Believe me," sabi pa nito.

"Sure po ba kayo?" nagdududa pa ring tanong niya.

Sumimangot ito at umalis na naman sa ibabaw niya.

"Fine! If you don't want me to and you don't believe me, I won't insist myself on you--"

"Sige po, payag na po ako!" kabadong sabi niya.

Ngumisi itong bigla. Bakit parang may kakaiba sa ngisi at kislap ng mga mata nito? Parang nakakatakot.

Bigla na lang siya nitong dinaganan ulit saka hinawakan ang baba niya paharap dito. Naririnig na niya ang tibok ng puso niya sa sobrang kaba.

"Get ready baby. I'll gonna kiss your lips really hard..."

Iyon lang at agad nang naglapat ang mga labi nila...

- To Be Continued