Yolda yürürken takılıp düşebilirdik,yağmurlu bir havada ayrılabilirdik,gözlerimiz görmeyebilir ya da kulaklarımız duymayabilirdi,on altıncı kattan aşağı düşebilirdik veya bir ağacın gölgesinde ölebilirdik.
Karşımıza türlü türlü engeller çıkabilirdi...
İkinci sezonumuz bomba gibi gelsin,delire delire okuyalım.Tekrar kavuşmanın mutluluğu ve heyecanıyla geldim ben,çok çok özleştik🫂
Keyifli okumalar diliyorum kısa bir aradan sonra tekrar Engel için🫶🏼
Bu hikayede geçen olaylar, kişiler ve kurumlar tamamen kurgudur!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Çünkü biz demek,yaşadıklarımız demek Yağmur."
YAĞMUR ÇEVİK
Kayboluş. Kaybediş.
Ben Yağmur Çevik'im.
Ya kaybolurdum,kimse beni bulamazdı.
Ya da kaybederdim bir daha kaybettiğimi asla bulamazdım.
Henüz kaybetmedim ama sayılamayacak kadar kayboldum.Yalnız şimdiki kayboluşum,kimsenin yine beni bulamayacağına emin olarak giriştiğim fakat sonunda şaşırtıldığım bir kayboluştu.
İlk defa biri beni bulmuştu.
YAZAR
Gül bahçesi yanalı dört yıl olmuştu.Dört yıl.
İşin ilginç yanı olduğu gibi duruyordu.Güllerin külleri,yanmış ve haliyle çoraklanmış toprak.
İp de oradaydı.Toprağı çevrelemişti.
Mazot kutusu da oradaydı.Boştu,sinirle fırlatılmış bir şekilde duruyordu.
Sulama kabı da oradaydı,güller yanmadan önce Yağmurun her gün özene bezene su doldurduğu ve gülleri suladığı kap.Üstü tozluydu,o da yere fırlatılmış gibiydi.
Kimse yoktu.Yağmurun evi,gül bahçesi yandıktan bu yana boştu.Ne birileri uğramıştı ne de birileri evi imha etmemişti.Dört yıl boyunca bir adım bile atılmamıştı bahçeye.Yok oluşa terk edilmişti adeta.
Ev de bahçe de boştu artık.Lakin önemli değildi.Yaşanmışlıklar yaşatırdı o evi.
YAĞMUR ÇEVİK
Dört yıl sonra
Ait olduğunu hissettiğin yer,mutlu olduğun yerdir.
