KAYBOLMUŞ

10🦋

Eğer beğendiyseniz oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 💛

Doğduğumuz an itibarıyla hayatın bizi emanet ettiği ellerdir anne baba eli... Gitgide büyüyerek birbirine kenetlenmiş birkaç yüreğin el ele tutuşup zamansız rüzgarlara, sert ve çetin yıllara meydan okuyan iyi ve kötü günde bir liman misali sığınabileceğimiz koşulsuz sevgi ve saygının gerçek anlamını tadabileceğimiz en güvenilir limandır: Aile...

Yani en azından çoğu kişi için böyle...

Benim içinse durum her daim daha farklıydı. Silik anılar vardı zihnimde terk edilişime dair. Sırf bu yüzden nefret ederek büyümüştüm aile kavramından.

Güneş vefat eden ailesi ile olan anılarını anlatırdı çocukken bana sürekli. Bu sevgisi gereksiz gelirdi bana. Çünkü aile terk ederdi, sevmezdi.

Ama yıllar sonra yurdumuzun kapısına bir mektup geldi ve ben doğru bildiğim şeylerin aslında hiç de doğru olmadığını öğrendim.

Şimdi ise verdiğim ani bir karardan dolayı ailem olan ama aslında hiç tanımadığım insanların evinde babamın ailesini bekliyordum.

Hayat çok tuhaftı...

Kapı çaldığında yerimde gergince kıpırdandım. Herkes ayaklanınca ben de ayağa kalktım ve içeriye-

Göz bebeklerim büyürken dikkat çekecek bir hareket yapmamak için kendimi zor tuttum. Kaç kişiydi bunlar?

En önde Ethem Bey ve eşi, arkalarında birkaç çift ve onların arkasında bilmem kaç tane erkek

Allah kahretsin! Ethem Bey tüm sülaleyi alıp getirmiş...

Aile arasında ufak bir selamlaşma geçti. Ben şaşkınca onlara bakarken yanıma gelen Bulut abi "Fazla kalabalıklar, öyle değil mi?" dedi

Usulca başımı salladım

Sarılma faslı bitince bakışlar bana döndü. Varlığı yeni fark eden Soylu üyeleri meraklı bir ifadeyle bana bakmaya başladılar.

"Masal, bu güzel kızımız kim?" dedi kadınlardan biri

"Ada ben" dedim hemen. Salak, kim olduğunu merak ediyorlar adını değil!

"Benim misafirim" dedi Ethem Bey "Malum sebeplerden dolayı bir süre Ufuklarda kalacak."

Malum sebepler?

"Aa baba" dedi adamlardan biri alıngan bir sesle "Bize niye haber vermiyorsun. Bizim ev size daha yakın, seve seve misafir ederdik"

"Efken amcam. En kafa dengi ama bir o kadar da yalaka amcamız" dedi Bulut fısıldayarak "Dedemin mirasının en büyük kısmını almak için çırpınıyor resmen"

"Memnun oldum canım" dedi başka bir kadın gülümseyerek

"Bende"

"Nalan yengem, Acar amcamın eşi..."

Birkaç kişiyle daha tanıştım, Bulut abi ise her seferinde bana onlarla ilgili bilgi verdi.

"Nasıl kuzenlerinin hepsi erkek olabilir?" Fısıldayarak söylemiş olsam da sesimdeki dehşet gizlenmiyordu.

"Bizim aileden kolay kolay kız çıkmaz. Mesela dedemin babası 8 kardeşmiş ve sadece biri kızmış. Dedemin 6 kardeşi var ve hepsi erkek, çocukları da öyle. Babamlar da 5 kardeş ve sadece Nur halam kız. Bizimkilerde ise..." Sustu, derince yutkunup bakışlarını kaçırdı "Kız yok"

Ağlama...
Ağlama...
Ağlama...

Başımı eğdim. Bir süre daha...