KAYBOLMUŞ

11🦋

Bölüm okunması fazla gelirken yorum ve oylamalar çok az oluyor. Hayalet okurlar çok fazla. Lütfen özellikle olabildiğince yorum yapın çünkü bu benim için çok önemli. Düşüncelerinizi okumak beni motive ediyor ve yazma isteğimi arttırıyor. Şimdi bölüme geçelim...

Zaman, kelimenin tam anlamıyla durmuştu...

Aldığım her nefes ciğerlerime baskı yaparken hareket edemiyordum. Bedenim titrerken tedirgin bakışlarım onun üzerindeydi

Aras abi "Ne" dedi kısık bir sesle. Yüzünde alaylı bir gülümseme oluşurken zihnindeki kafa karışıklığı mavilerine yansıyordu.

Bakışları ikimizin arasında gidip geldi "Neden bahsediyorsunuz siz?"

"Aras, sakin ol, her şeyi anlatacağız" dedi Ethem Bey sakin bir sesle. Bakışlarında Aras abiyi gördüğü için bir şaşkınlık yoktu

Aras'ın orada olduğunu biliyordu

"Neyi anlatacaksınız ya!" aniden bağırmasıyla yerimden sıçradım. Zihnim donmuştu, düşünme yeteneğimi kaybetmiş gibiydim.

"Neyi anlatacaksınız!" ellerini saçlarına geçirirken yüksek sesle kahkaha attı.

Gülüşü bıçakla kesilmiş gibi bir anda solarken derin nefesler aldı "Odaya girdiğimi duydunuz ve bana şaka yapmaya çalışıyorsunuz" dedi başını sallayarak

"Aras sakin!" dedi Ethem Bey sert bir sesle. "Şaka falan yapmıyoruz"

Kafamı iki yana sallayıp kendime gelmeye çalıştım. Aklıma gelen fikirle yatağın başındaki çekmeceden bana yazılan mektubu ve DNA testini çıkarttım ve tereddütlü adımlarla yanına yaklaşarak ona uzattım.

Aras abi kağıdı sertçe çekip eline aldı. Hızla açıp okumaya başladı. Mavi gözleri her bir satırın üstünde saniyelerce oyalandı. Bakışları kelimeler arasında kilim dokudu.

Ardından DNA testine baktı, bedeni kaskatı kesildi. Gözleri dolarken geriye doğru sendeledi.

"Bu doğru değil" diye fısıldadı

"Yalan söylüyorsunuz"

"DNA testini bizzat yaptırdım. Doğru"

"Hayır" Dizlerinin üzerine düştüğünde ağlamamak için dudaklarımı ısırdım ve onun gibi tek dizimin üzerine çöktüm.

"Öldün sen!" diye bağırdı gözlerimin içine bakarak "Yani Yağmur öldü" yutkundu "Öldü o, kandırmayın beni!"

"Seni kandırmıyoruz" ağlıyordum "Sana yemin ederim, istersen bizim yurdun kayıtlarından çocukluk fotoğraflarıma bak!"

"Lütfen" artık o da ağlamaya başlamıştı. Bu hali boğazıma bir yumru oturmasına sebep oldu. Ömrümde ilk defa bir erkeği ağlarken görüyordum

"Gerçek değil bu!"

Yardım ister gibi Ethem Bey'e baktım.

"Gel," dedi ve Aras'ı kolundan tutarak ayağa kaldırdı "Odana git, biraz otur, düşün. Sonra konuşursunuz"

Aras abi itiraz etmedi. Çıkmadan bana son bir bakış attı. Ardından kapı kapandı ve ben kendimle baş başa kaldım.

Ayağa kalkacak gücü kendimde bulamadığım için sürünerek sırtımı duvara yasladım. Dizlerimi göğsüme çekip başımı dizlerime gömdüm. Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülürken hıçkırıklarım duyulmasın diye dudaklarımı birbirine bastırdım...

•••

Kapının açılma sesiyle başımı yavaşça dizlerimden kaldırdım. Ne kadar süre öyle kalmıştım hiçbir fikrim yoktu.