Passionate Embrace (COMPLETED)

CHAPTER 18

Chapter 18: Argument

INIWAN na kami ng kasamahan namin at kaming dalawa na lamang ni Archi ang naiwan sa loob. Matagal bago siya nahimasmasan at pinunasan pa niya ang mga luha niya.

Hinila pa niya ako para paupuin at matiim niyang tinitigan. Nag-iwas ako nang tingin dahil sa pagbilis ng heartbeat ko pero hinawakan niya ang chin ko at pinisil.

"Paano mo nagawa sa akin iyon, Dalia? Sa apat na taon na iyon ay wala talaga akong kamalay-malay. Kaya naman pala mayroon akong mga alaala, na hindi raw si Kalla ang kasama ko sa kama dahil ikaw ang nakikita ko. Pero iniisip ko na panaginip lang iyon, na masyado lang akong nababaliw para makuha at maangkin ka," seryosong sambit pa niya. Na-g-guilty ako at wala akong masabi.

Ayokong mag-sorry dahil mas lalo lang siyang magagalit kapag sinabi ko pa iyon. Naramdaman ko lang ang paghapit niya sa baywang ko at bago pa ako makapagprotesta ay mariin na niya akong hinalikan. Natigilan ako at parang nanigas mula sa kinauupuan ko. Ngayon niya lang ako hinalikan.

Bumitaw rin siya at tumitig sa mukha ko. Namumungay na ang mga mata niya at muli niya akong hinalikan. Bumaba pa iyon sa leeg ko at napahawak na ako sa balikat niya. Tumigil din siya at isinandal niya ang ulo niya roon.

"Ikaw nga iyon. . ." sabi niya at muli niya lang akong niyakap.

Isang oras lang ang itinagal ko roon at inuwi rin ako nina Randell at Zavein. Ayoko mang iwan si Archi ay kailangan iyon. Sumuko na siya at iyon na ang mahalaga para sa amin.

"Kumusta ang pinag-usapan ninyo ni kuya, Dalia?" tanong sa akin ni Zavein pagkauwi namin.

"Maayos naman. Nakikita ko na sumuko na rin talaga siya sa kahibangan niya kay Jean," sabi ko na ikinatawa niya.

"Dapat lang, hindi masaya sa kaniya si Kalla. Nakikita ko iyon. Nakikita kong nahihirapan siya," wika niya na tinanguan ko. "Tale your rest, Dalia. Huwag kang magpuyat." I just smiled at him.

KINABUKASAN ay naisipan ko na lang na puntahan ang mga kapatid ko at balak ko na rin sanang kunin. Hindi ko naman sila dadalhin doon sa condo. May mga pera pa akong naitatabi na sinadya ko namang pag-ipunan.

Malayo-layo ang lugar na pinaglipatan nila at nang marating ko ang 'saktong bahay ay natulala na lamang ako. Dahil maliit ito at masyado nang luma. Mas okay pa yata ang dati nilang bahay kaysa sa isang ito.

Kakatok pa lamang sana ako nang bumukas na ito at si Zenai agad ang bumungad sa akin.

"Ate Dalia?!" gulat na bulalas nito.

"Hi. Nandiyan ba si Tita Araneta, ang mama mo, Zenai?" tanong ko sa kaniya.

"Mama! Si Ate Dalia po ay nandito na!" sigaw pa niya at sumilip pa ako sa loob na umaasang makikita ko sina Ryry at Darlene.

"Sino?" narinig kong tanong ni Tita Araneta. Nang makita na ako ni tita ay tumaas pa ang isa niyang kilay. "Ano naman ang ginagawa mo rito, Dalia?" Sa tono ng boses ng tiyahin ko ay mukhang hindi niya nagustuhan ang pumunta ako rito.

"A-Ano po kasi, tita. . . Gusto ko pong kunin na ang mga kapatid ko," sabi ko at napataas ang kilay niya.

"May mga kapatid ka pa ba rito, Dalia? Aba, isang taon ka rin naman nawala at pinutol ang komunikasyon namin sa iyo! Ano pa ang kailangan mo rito? Susunduin mo na ang mga kapatid mo? Hindi mo sila makukuha dahil hindi pa tapos ang obligasyon mo sa amin, Dalia! Umalis ka na!" pagtataboy nito sa akin na agad ko naman siyang hinawakan sa kamay.

"Pasensiya na po, tita. N-Nagkaproblema lamang po ako. Please, tita. . . Ibigay mo na po sa akin sina Ryry at Darlene. Ako na po ang bahala sa kanila," nagsusumamong sambit ko. Tinabig niya ang kamay ko at nanlilisik ang mga matang tiningnan ako.