Yine çalışıyordum. Ama bu kez Arsen Lüpen davası üzerine. Kafamda oturmayan bir şeyler vardı. O yanında yaşadığı çocuklar gerçekten hiçbir şey bilmiyorlar mıydı?
Bunu merak ettiğim için eve gittim. Bu kapıya yaklaşırken eski heyecanımın olmaması içimi üzüntüyle kapladı. Kapıyı güzel yüzlümün açmayacağını bilerek çalmak..
Kapıyı defalarca kez çalmama rağmen açan olmadı. Bunun haneye tecavüz olduğunu bildiğim halde omzumla var gücümle vurdum kapıya. Birkaç denemeden sonra içeri savruldum.
İçerisi koca bir sessizlikten ibaretti. Bu evde kimse yaşamıyordu. Onlar kaçmıştı. Hyunjin onları korumak için yalan söylüyordu. Evden ayrılıp detayları başkomiserimle konuşmadan evvel Hyunjinin odasına çıkmak istedim..
Merdivenleri ağır ağır çıkan ayaklarım isyan ediyordu sanki. Çok değil 1 Ay önce bu basamakları onunla el ele çıkmıştım..
Odasının kapısını açtığım zaman zaten akmak üzere olan gözyaşlarımı daha fazla engellemedim. Yatağına uzanıp yastığını kendime çektim. Hala kokusu vardı yastığında.. 1 ayda bir insanın kokusu nasıl gitmezdi bir yastıktan? Ama benim sevgilim dünyanın en güzel kokusuna sahipti..
Kenardaki şifonyerin üzerinde eskiz defterini gördüm. Açtığım zaman gördüğüm şey beni gülümsetmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu ifademi ne zaman gördüğünü çok iyi biliyordum.. Üstsüz oluşum da haklı olduğumu doğruluyordu..
Resmi biraz daha incelerken telefonum çalmaya başladı. Arayan Changbindi. Aslında polis olmasaydım şuan bu telefonu açmaz ve şu odanın keyfini çıkarmaya devam ederdim. Ama önemli olabilirdi.
-Efendim Changbin ne oldu?
-Minho.. Hyunjin
Hyunjin dediği an kalbim bir mengeneyle sıkılıyormuşçasına acımaya başlamıştı. Daha bu eve girerken bir terslik olduğunu hissediyordum. Sürekli ağlamam da aslında bu yüzdendi..
-Ne oldu Hyunjine?
-Minho sakin ol ama tamam mı? Metanetini koru!
-CHANGBİN HYUNJİNE NOLDU?
-Minho Hyunjini şişlemişler..
Duyduğum şey gerçek olamazdı değil mi? Telefonum elimden düşmüştü galiba. Artık Changbinin sesini duymuyordum çünkü..
Uzaktan fısıltı gibi gelen ama bağırdığını hissettiğim için kucağımda duran telefona baktım. Changbin ismimi bağırıyordu.
Telefonu tekrar kaldırdım.
-Bu.. gerçek mi?
-Minho kendine gel ne olursun! Söylediğime pişman etme!
Telefonu suratına kapatıp evin kapısını çarparak çıktım olduğum yerden. Tutukluları getirdikleri hastaneye doğru son sürat gitmeye başlamıştım.
