"Ben seni duyuyorum Amaris. Senin sesini hep duydum. Gözlerindeki bakışlar senin sesin. Hiç sesini bilmediğim zamanlarda bile sesini duyuyordum. Bu senin kusurun değil. Olsa bile senin tüm kusurlarını seviyorum. Ben sadece güzelliğine bakarak seni s...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ad: Cedric Diggory
----------------------------------------
Arkamdan gelen sesle sese doğru döndüm. "Bu havada hasta olursun." Narcissa da üzerine kalın bir şal alıp yanıma gelmişti. Gülümsedim. Şalı omzundan kayıp düşeceğinde tutup yardım ettim. O an gözüme kolundaki işaret takıldı. Bu sembol... bir yerden hatırlıyordum ama çıkaramamıştım. Narcissa kolunu kapatıp bana döndü. "Yemek yiyeceğiz. Çok fazla durma. Hasta olursun."
Omzuma şalını atıp gitti.
Biraz daha dışarda durup içeri girdim. Narcissa'yı salonda bulamayınca odasına gittim. Kapıyı çaldığımda ses gelmemişti. Yavaşça kapıyı açıp içeri baktım. Şalını üzerimden çıkarıp katladım ve yatağın üzerine koydum. Masanın üzerindeki kitapta Lucius Malfoy yazıyordu. Dobby için annemden azar yemeye hazırdım.
Kitabı alıp belli etmeden odama götürdüm. İçine Dobby'ye olacak bir kıyafet koydum. Mutfağa indiğimde Dobby'yi bulup yanına gittim. Kitabı ona uzattım. Kitabı alıp içine baktığında "Dobby.. Dobby artık özgür!" diye neşeyle bağırdı. Ona gülümserken biri omzumdan sinirle tuttu. Lucius'la göz göze geldiğimizde "Sen ne yaptığını sanıyorsun?! Bana bir hizmetçiye mal oldun!" diye öfkeyle konuştu.
Annemler sesleri duyup yanıma geldi. Annem olayı anlayınca sinirle elini vurmak için kaldırdığında Dobby önüme geçip "Ona zarar veremezsiniz!" diyerek annemi duvara fırlattı. Anneme korkuyla bakarken Narcissa ve Draco'da gelmişti. Dobby'nin elini tutup hızlıca dışarı koştum. En azından şuanlık evden uzağa gitsek iyi olacaktı.
Dobby ağlamaklı bakıp "Senin için ne yapabilirim?" diye sordu. Annemi dışarı çıkarken gördüğümde yazacak bir şey aradım. Dobby hemen büyüyle bir defter uzattı. Hızla "Buradan götür, yeter." yazdım. Dobby kafa sallayıp bizi bir yere götürdü. Arkamızdaki eve baktım. Weasley'lerin evine getirmişti. En azından annemlerin geleceğimi düşündüğü son yerdi ama Weasley'lere yük olmak istemiyordum.
Mecburiyeten kapılarına gittim. Burnum donmuştu. Elbiseyle şu soğukta dışarda duruyordum. Kapı açıldığında Ginny şaşkınca bana ve Dobby'ye baktı. Kenara çekildiğinde içeri girdim. Hemen yanan şöminenin yanına gittim. Dobby ile ısınmaya çalışırken Bayan Weasley "Hoşgeldiniz de bu ne hal? Ne oldu?" diye sordu telaşla.
Dobby benim yerime olanları anlattı. Harry "Sen cidden manyaksın Amaris! Ama iyi yapmışsın. Lucius Malfoy'un elinden Dobby'yi kurtardın." diye beni destekledi. Ron da kafa sallayıp "Malfoyların evinde kalmaktan kurtulduğun için sevinmelisin." dedi.
"Ama annemi, Dobby duvara fırlattı. O sinirli halini gördükçe acaba kendimi bir yerden mi atsaydım diyorum." Hermione "Ne?!" diye bağırdı. "Anneni duvara mı fırlattı? Amaris yalan söylüyorum de." Kafamı hayır anlamında salladım. Bay Weasley "Sorun yok annesinin siniri geçene kadar bizde kalabilir. İstediği kadar da kalabilir. Hem Quidditch Dünya Kupası maçlarına birlikte gideriz." diyerek teselli etti.
Ron'a döndüm. "Teşekkür ederim." Ron babasına dönüp "Size teşekkür ediyor." dedi. Bayan Weasley mutfaktan bize seslendi. "Yemek hazır!"
Dobby gitmişti. Nereye gittiğini bilmesemde başka bir yere gitmek istemişti. Ailesinin yanına da gitmiş olabilirdi.
Yemeklerimizi yedikten sonra Bay ve Bayan Weasley kendi odalarına gitmişti. Diğerleriyle otururken ikizler bize hayvan sesi taklit etmemizi sağlayacak şekerlerden vermişti. Bana uzattıklarında Ginny "George!" diye uyardı. George anlayıp "Kusura bakma. Unuttum bir anda." diyerek şekeri ortaya koydu.
"Sorun değil. Aslında deneyebilirim. Belki herhangi bir hayvanın sesini çıkarabilirim." Ortaya koydukları şekerden aldım. İlk ben denediğimde köpek gelmişti. Beklemediğim bir anda köpek sesi çıkardığımda Hermione "Belki sesin tekrar gelebilir. Umut var baksana!" dedi neşeyle.
Sabah erkenden Hermione uyandırdı. "Hadi kalkın!" Herkes zorla uyanmıştı. Yüzümü yıkayıp üzerimi değiştirmek için kıyafetlerime bakacağımda duraksadım. Hepsini Malfoyların malikanesinde unutmuştum! Dünkü elbisem kiri değildi. Onunla idare edebilirdim aslında. Dünkü elbisemi ararken Hermione bana kendi elbisesinden birini uzattı. "Hepsini orada unuttun sanırım. Bunu giyebilirsin. Quidditch izlemeye gidecekmişiz. Üşümezsin hem."
"Teşekkür ederim."
"Önemli değil. Hızlı ol ama, hepimiz seni aşağıda bekliyoruz." diyerek odadan çıktı. Üzerime uzattı kalın, açık kahve tonlarındaki elbiseyi giydim. Hızlıca aşağıya indiğimde Bayan Weasley hariç hepimiz ormana doğru yol aldık.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ormanda Cedric ve babası da vardı. Cedric ile göz göze geldiğimizde gülümsedim. Gülümseyerek yanıma geldi. Bay Weasley "Geldik," diyerek ayakkabıya doğru gitti. Harry anlamsızca "Ayakkabı?" diye mırıldandı. Fred "O bir anahtar." dedi ayakkabının yanına gidip.
Cedric'in babası "Herkes ayakkabıyı tutunsun," diyerek kendide ayakkabıya tutundu. Hepimiz ayakkabıyı tutarken Bay Weasley "Ayakkabıyı bırakın çocuklar!" diye uyardı. Ron bağırarak "Ne?!" dedi. Tereddüt ederek bende diğerleri gibi ayakkabıyı bıraktım.
Sertçe yere düşeceğimde Cedric kolumdan tuttu. Yavaşça yere indiğimizde George "Bizi neden tutan yok!" diye isyan etti. Gülerek yanına gittim ve elinden tutup kaldırdım. Birçok çadırın olduğu yere gelmiştik. Bay Weasley "Bizim çadırımız şu," diyerek çadırı işaret etti.
Çadırın içi kocaman bir ev gibiydi. Henüz hiçbirimiz yemek yemediği için küçük mutfağa gittim. Dolaptaki malzemeleri çıkartıp gerekli sözleri söyledim. Yemek hazırlanırken Ginny gelip yeşil elma almıştı dolaptan. Aklıma Draco gelmişti. Draco ne alakaydı? Yeşil elma ona mı özeldi?
Düşüncelerimden uzaklaşıp yemeğe baktım. Bir süre sonra yemekler hazır olunca masaya taşıdım. Fred ve George ayaklarını masaya koymuş oturuyorlardı. Ayaklarına hızlıca vurup sinirle baktım. İkiside ayaklarını çekip aç gözlerle yemeğe baktılar. Birlikte yemekleri yerken Bay Weasley "Teşekkürler Amaris. Sen olmasan açtık," dedi.
"Evinizde kalıyorum o kadar. Küçük bir teşekkür hediyesi gibi oldu." George dediklerimi tercüme etmişti babasına. Bay Weasley bana doğru gülümseyip yemeğine döndü.
Akşam olduğunda maçın olduğu yere gittik. Cedric ve ikizler ile yarışmacılara bakarken "Ophelia... demek Weasley'lerin yanındasın." diye bir ses duydum.
Lucius Malfoy.
------------------------------------------------------- Erken attım bugünn. Akşam maç izleyeceğim için unuturdum zaten. Ve size bir şey soracağım. Sizce sağlık mesleğe gidersem orada staj falan yapacağım için derslere ağırlık verirler mi?
Sayısal bölüm olduğu için korkuyorum😭 Sayısalım da vasatın üstü. BİRİ YARDIM ETSİN İÇİM FERAHLASIN LÜTFEN
