Arsız

°•° °•°

◇18◆

Elimde oyuncakla içeri girerken yüzümde engelleyemediğim bir gülümseme vardı. Anahtarı son kez çevirip kapıyı açtım. İçeri girmeden son kez elimdeki maymuna baktım. Gülümsemeden duramıyordum. 

Kapıyı arkamdan sessizce kapatıp arkamı dönmemle bana bakan bir çift gözle karşılaşmam aynı anda gerçekleşti. 

"İkra !"

"Kaancımm." Yüzüme en masum ifadeyi yerleştirdim. Bu saatte gelmemin hesabını sorcak. Eminim.

"Canımm! " Kaan bana doğru yaklaştı ve sıkıca sarıldı. Beklenmedik tepkinin karşısında biraz şoka girsemde beceriksizce karşılık verdim.

Kaanın geri çekilmeye niyeti olmadığını anlayınca kendimi geri çektim. "Ne oluyor Kaan ?"

Yüzünü daha net görebilmek için geri çekildim. Ama karanlık buna izin vermedi duvarda ki çıkıntıyı bulup ışıkları açtım. Tekrar Kaan'ın yüzüne baktığımda cam gibi parlayan gözleri gördüm. Ağlamış mıydı bu ?

"Kaan neyin var ?" Beni duymayarak arkasına döndü. Üzerinde içilmiş iki - üç bira şişesi bulunan kanepeye doğru gitti. Kaan'ı bu kadar üzgün gördüğüm zamanları hatırlamaya çalıştım. Hande ilk öpücüğünü ballandıra ballandıra anlattıktan sonra onu böyle görmüştüm. Bir de.. Kaza sonrası. Annemi ve kardeşimi kaybettiğim kazadan sonra. Güya beni avutmaya gelmişti ama ilk 10 dakikadan sonra teselli alan yerine veren olmuştum. Belli etmesede Kaan aşırı duygusaldır.

"Kaan hadi abicim anlat bana neyse beraber çözeriz." Bir yandan Kaanla konuşurken bir yandanda etrafıma bakındım nerede bu millet.

"Herkes nerede ?" Kaan hala cevap vermiyordu gözleriyle uzağı izliyordu. Kanepenin altında yerde bulunan dolu bir şişeyi ağzına gtürdü koca bir yudum aldıktan sonra yerine koydu.

En sonunda konuşmaya karar verdi. Elini saçlarının arasından geçirdi. Kızarmış gözlerini son bir kez daha sildi. Ağzını araladı. Ama tek çıkan ses "Şey.." oldu. Tekrar susup ellerini gözlerine götürünce kısa bir göz devirdim ve baştan başlamaya karar verdim.

"Hande'yle mi ilgili ?" Gözlerimi kocaman açıp yüzüne baktım.

"Hayır." dedi usulca. Bir yandan derin bir nefes aldım.  Hande'yle aralarının bozulmasını istemezdim. Ama bu sefer aklımda ikinci bir soru işareti oluştu. Hande değilse kuzenimi bu kadar üzen başka ne olabilirdi ki. ... Yok olamazdı dimi ? Bir daha kaldıramam. Elimde olmadan gözlerim yaşardı. Boğazım yanmaya başladı. "Birisine birşey mi oldu ?"

Gözümü Kaan'dan ayırmadım her hareketini inceliyordum. Bir cevap bulmak için. Elleri saçlarının diplerinde gezinirken gözünü kapattı. Yavaşça alt dudağını ısırdığında ben cevabımı almış oldum.

"Kim ? Nasıl ? Ne oldu ? Öldü mü ? Hastane de mi ? Hastane de değil mi?" Sorularımı arka arkaya sıralarken farkında olmadan ayağı kalkmıştım. Kaan'ın cevap vermediğini görünce kan beynime sıçradı. Sinirden avazım çıktığı kadar bağırdım. "Cevap versene ! Kaan ! Kim ? Kim ! Söylesene !" Kaan omuzlarımdan tutup beni oturttuğunda anca fısıldayabiliyordum. "Güneş'e birşey olmasın. Lütfen. Lütfen."

"Güneş'in birşeyi yok." Kaan içine çekilen sesini bulmuştu sonunda. Sanki deminden beri gözünden yaş akan o değilmiş gibiydi sesi.

"Baban."

Kullağım çınlamaya başladı.

Baban demişti.

Beni büyüten bana bakan adam.

"Ölmüş."

Beş sene öncesine kadar herşeyi olduğum , herşeyim olan adam. Babam.

"İkra."

Bir daha göremeyeceğim onu. Birdaha asla. Sesini duyamayacağım. Tıpkı annem gibi. Tıpkı Peri gibi. O da beni bırakıp gitti.

"Üzgünüm İkra."

Bende. Babam dı o benim. Kazadan sonra ne kadar değişsede babam dı o benim. Canım. Kanım.

- - -

Canlarr kısa bir aradan sonra yine sizlerleyim. Tatil nedeniyle yorumlarınıza cevap veremeyebilirim lütfen kusura bakmayın. Sadece bölüm yazmaya odaklı olacağım.

Bir dee hikaye için önerileriniz yada tahminleriniz olırsa yazın lütfen. Unutmayın bu sadece benim hikayem değil hepimizin hikayesi o yüzden hepinizden öneriler bekliyorummm. (Öpücükler öpücükler öpücükler)