Kibritleri severim.
Terk edilmiş çocukların savunmasız ve korkak olduğunu söylerler hep. Ben öyle değildim.
Kaldığım yurtta benim kadar baş belası kimse yoktu. Aç olmamama rağmen mutfaktan ekmek çalardım, sırf eğlenmek için bahçedeki çiçekleri kopartırdım, her gün defalarca kez kibrit yakardım çünkü tehlikeliydi, zararlıydı, yanlıştı.
Aykırıydı.
Aykırıydım.
Arkadaş istemezdim, tanıdığım iki kişi vardı.
Sadece iki kişi.
Birinin adı Elfida'ydı, henüz terk edilmişti.
Diğerinin adını hiç hatırlayamadım ama beyaza çalan sarı saçları vardı. Albino gibiydi, bembeyaz tenli ve buz mavi gözlüydü.
Hayır, okyanus.
Hayır, gökyüzü.
Her neyse.
O gece sırf keyfimden mutfaktan bir kibrit kutusu çaldım. Ağzına kadar doluydu, içinde yirmi tane vardı.
Herkes uyuyordu ama benim odamda kimse yoktu. Gece diğer odalara girmek yasaktı ama buna rağmen aynı odada kaldığım kızlar gitmişti.
O da.
Gök gözlü de.
Yalnızdım.
Kapıyı kilitleyip yatağıma, örtünün altına girdim. İlk kibriti yaktım ve bekledim.
İkinciyi de.
Üçüncüyü de.
Ateş elime ulaşıp sönünceye dek bütün kibritleri yaktım.
On dokuzuncu kibrit de kül olduğunda onu hemen yanıma, diğerlerinin arasına bıraktım ve yirminciyi aldım. Bu sondu.
Kutunun kenarına kibriti hızlıca bastırdım ve alev aldı.
Gözlerimin hemen önüne kaldırdım. Ateşi dalgalanırken izledim ve kibriti kendime olabildiğince yaklaştırdım.
Kırmızı ışığı yayan küçük alev, üzerime minicik bir kıvılcım düşürdü ve bu beni irkiltti.
Kibriti üzerime değmemesi için yukarı kaldırıp üzerime düşen külü silkeledim.
Birden harlanma sesini duydum ve başımı kaldırdım. Kibrit, üzerime çektiğim örtüyü yakmıştı. Can havliyle onu üzerimden attım. Çarşafı alevlendirerek yere düştüğünde kilimi de ateşe verdi.
Bir ismi bağırdım, avazım çıktığı kadar, ama tek harfini bile anımsayamadım.
Yeniden.
Yeniden.
Yeniden.
Ve birisi kapıya vurdu.
Bunun o olduğunu bir şekilde biliyordum. Gök gözlü gelmişti ve beni yine kurtaracaktı. Başımı her belaya soktuğumda yaptığı gibi.
Ama kapı kolunu defalarca kez indirip kaldırmasına rağmen kapıyı açamadı.
Çünkü kilitlemiştim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Külden Duvarlar (GxG)
Conto"Odanda neden bu kadar çok mum var?" Bahsi geçen mumların hepsine teker teker baktım. Tam on yedi tane büyük, on yedi tane küçük. "Bir gün yanmam gerekirse diye." Bir gün yıldızlara ihtiyaç duyarsam diye. "Neden yanmak isteyesin?" Gözleri kuşkuyla...
