[The Wrongful Desire] COMPLETE✔️

ភាគ៤១:មិនរំខានលោកទេ

"ម៉ោះ....លោកសាកបោះជំហានជើងម្តងបន្តិចមករកខ្ញុំមក"ថេយ៉ុងរត់មកឈរនៅខាងមុខឆ្ងាយពីជុងហ្គុកប្រមាណ៥ជំហាន បក់ដៃហៅអ្នកដែលគេជួយអោយឈរមកនេះសាកបោះជំហានជើងមករកគេទាំងមិនមានអ្វីជាជំនួយម្តង

ជុងហ្គុកមិនមាត់តែក៏សាកល្បងកម្រើកជើងម្តងបន្តិចៗ ទាំងលំបាកទោះជានៅខឹងថេយ៉ុងតាំងតែពីម្សិលមិញក៏ដោយចុះតែគេក៏ត្រូវតែព្យាបាលខ្លួនឯងសិនដែរ

"បែបនេះហើយ....សល់៤ជំហានទៀតល្អណាស់"

"កុំនិយាយអី!វារំខានសមាធិយើង! "ថេយ៉ុងស្ងាត់វិញដកដង្ហើមធំបន្តិចតែក៏នៅតែញញឹមព្រោះដឹងថាជុងហ្គុកមិនទាន់បាត់ខឹងអំពីរឿងម្សិលមិញនៅឡើយ

ឈានដល់ជំហានទី៤ ថេយ៉ុងអរស្ទើរយំលាដៃទៅមុខរង់ចាំអោយជុងហ្គុកឈានមួយជំហានចុងក្រោយមករកគេ តែក៏ភ្លាត់វិះនឹងដួលបើកុំតែបានថេយ៉ុងរត់ទៅទ្រទើបអោយជុងហ្គុកដួលពីលើថេយ៉ុងសង្កត់ចុងច្រមុះលើថ្ពាល់នាយតូចយ៉ាងអចេតនា

"អូយ..."ថេយ៉ុងធ្វើមុខស្អុយពេលដួលលើកឥដ្ឋមួយទំហឹងហើយនៅមានមនុស្សមាឌមាំជាងគេមកសង្កត់ពីលើទៀត

"មិនអីទេហ្ហេស? "ជុងហ្គុកស្រវាតោងបង្កាន់ដៃដែកដែលគេចំណាំហាត់ដើររាល់ដងព្យាយាមតោងងើបកុំអោយសង្កត់ពីលើថេយ៉ុងទៀត

"មិនអីទេ...គិតតែលោកទៅដួលមិញនេះមិនអីទេមែនទេ? "ថេយ៉ុងចូលមកគ្រាហ៏អោយនាយអង្គុយលើរទេះរុញសិន

"រៀនដើរមក២ខែហើយ គ្រាន់តែប្រវែងនេះក៏ដើរមិនបាន! "ប្រុសកំលោះម៉ួម៉ៅក្តាប់ដៃឡើងញ័រទទ្រើកយល់ថាគេគ្មានប្រយោជន៏ខ្លាំងណាស់ ហើយបែបនេះទៅមានសមត្ថភាពអីដឹកនាំគេទៅ?

"ហេតុអីគិតបែបនេះ? លោកធ្វើបានល្អបំផុតហើយ....បើធៀបនឹងពីរខែមុនលោករីកចម្រើនខ្លាំងណាស់"

"ឯងមិនពិការដូចយើង ចេះតែនិយាយបានហើយ!"ថេយ៉ុងគ្រវីក្បាលលូកមកចាប់កាន់ដៃរបស់អ្នកដែលកំពុងក្តាប់នោះមកក្រសោបកាន់ថ្នមៗ

"ខ្ញុំមិនមែនចេះតែនិយាយឡើយ....លោកពិតជារីកចម្រើនបានច្រើនពិតមែន ខ្ញុំជាគ្រូពេទ្យខ្ញុំមិនកុហកអ្នកជំងឺខ្លួនឯងឡើយ....លោកជឿជាក់ខ្ញុំណា"