μη λες ΠΟΤΕ

ΕΚΕΙ

Η Άντα την ίδια κιόλας μέρα έφυγε.Τα άφησε όλα πίσω και γύρισε στους δικούς της.Δεν έκλαψε,ούτε ένα δάκρυ δεν επέτρεψε στον εαυτό της.Η οικογένεια της δε τη ρώτησε ποτέ για το λόγο της επιστροφής,τους ήταν αρκετό που βρισκόταν κοντά τους.Απο την αρχή ο πατέρας της όμως,παρατήρησε οτι η κόρη του είχε αλλάξει,ήταν σοβαρή,ήσυχη,πιο μεγάλη.Του έλειπε η παιδικότητά της, μα μέσα του ήξερε πως οτι είχε συμβεί σε εκείνο τον οικισμό την ωρίμασε,τη δίδαξε και έτσι έμεινε να βλέπει την μεταμόρφωση ενός κοριτσιού σε γυναίκα.Προσπάθησε πολύ να βρει τους ρυθμούς της και δεν άργησε να αποκτήσει μια δική της καθημερινότητα.Δε ξαναέκανε τίποτα απο όλα εκείνα που παλιά συνήθιζε και οι φίλοι της απορούσαν.Η Άντα όμως ζούσε όπως ακριβώς αισθανόταν, δε αποφάσισε για την ίδια κανείς, ποτέ πια.

Με τη Σίσσυ δε ξαναμίλησε, μα τη σκεφτόταν συχνά και ήλπιζε να είναι ευτυχισμένη.Στις αρχές οι σκέψεις έρχονταν στο μυαλό δίχως να το ελέγχει, μα με το καιρό κατάφερε να τα διαγράψει όλα εκτός απο ένα.Αυτό που ένιωσε τη τελευταία μέρα στην αγκαλιά του Μάρκους.Έκλεινε τα μάτια και επέτρεπε στα συναισθήματα να κυριαρχήσουν το κορμί της.Αναστέναζε και η νοσταλγία την έπνιγε.Έτσι προχώραγε!Με αυτή την ανάμνηση που κρατούσε ζωντανή ,έμενε και η ίδια.Δε ξέχασε ποτέ τα λόγια του, μα με το καιρό τα σκεφτόταν όλο και λιγότερο.Ακόμα και οΤομ υπήρχε στη καρδιά της,του έδωσε μια θέση εκεί και όταν τον έφερνε στο μυαλό, χαμογελούσε γλυκά.Στη πραγματικότητα τον λυπόταν,ένιωθε συμπόνια που είχε χαρίσει τη ζωή του κάπου που δεν άξιζε.Και απο την άλλη τον καταλάβαινε κιόλας.Έμενε δίκαιη με όλους!

Το σπίτι στον οικισμό το αγόρασε αλλά δε πήγε ποτέ.Ο πατέρας της αναρωτιόταν μα δε τη πίεσε για μια απάντηση.Το άφησε έτσι!Με τον αδερφό της ήρθε πιο κοντά και εκείνος πήρε τη θέση ενός πολύ καλού φίλου στη ζωή της.Περνούσαν ώρες μαζί και έβγαιναν παρέα.Αυτή τη σχέση την ήθελε πάντα και χαιρόταν που είχαν καταφέρει να την αποκτήσουν τελικά ακόμα και μετά απο χρόνια.

Και μέσα σε όλα αυτά η Άντα μετά απο εννέα μήνες γέννησε ένα αγοράκι.Σε όλη την εγκυμοσύνη όταν τη ρωτούσαν ποιανού είναι το παιδί εκείνη πάντα απαντούσε ''Δικό μου''έτσι την άφησαν στην ησυχία της.Οι γονείς ήταν ξετρελαμένοι με το μικρό και η ζωή της Άντας γέμισε,ολοκληρώθηκε.Τίποτα δε την ένοιαζε πλέον μόνο ο γιος της,ο Έρικ.Αυτός ήταν ο άντρας της ζωής της αν και όταν τον κοιτούσε μπορούσε να δει λίγο και απο τον πατέρα του.Μεγάλωνε το μικρό με αγάπη και προσπαθούσε να του μάθει όσα κανείς δεν έμαθε σε εκείνη.Ήθελε να γίνει ένας άντρας θαρραλέος,έντιμος.Να δίνει αγάπη και να παλεύει γι αυτή.Αυτό ήθελε!

Ο μικρός πέντε χρονών πια άρχισε να ρωτάει για τον πατέρα του και εκείνη που τόσο φοβόταν αυτή την απάντηση προσπαθούσε να την αποφύγει.Έπαιζε και τους δυο ρόλους αλλά και πάλι ήξερε μέσα της πως δε θα μπορούσε να καλύψει το γιο της όπως έπρεπε.Θα έκανε όμως τα πάντα γι αυτόν.

Ένα πρωινό διαβάζοντας την εφημερίδα όπως συνήθως έπεσε το ενδιαφέρον της σε ένα άρθρο.Η καρδιά άρχισε να χτυπάει σα τρελή και κύμματα αναμνήσεων την έπνιξαν.Ο οικισμός είχε πουληθεί.Ένιωσε σα κάποιος να είχε αγοράσει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής της και απο εκείνη την ημέρα η Άντα ξύπνησε κατα λάθος όλες τις εικόνες,τα συναισθήματα και δε κατάφερνε να τα προσπεράσει.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

''Έρικ,αγάπη μου.Σήκω θα αργήσουμε''πάντα με δυσκόλευε τα πρωινά,αν μπορούσε να κοιμάται και να τον ντύνω θα το έκανε.Ούτε δευτερόλεπτο δεν έχανε απο τον ύπνο του.Πήγα στο δωμάτιο του και τράβηξα τις κουρτίνες μήπως και κατάφερνα να τον σηκώσω.Άνοιξα τη ντουλάπα και έψαχνα για τα ρούχα του, όταν τραβώντας τις κρεμάστρες είδα στο βάθος μια τσάντα και τότε σταμάτησα οτι έκανα.Τη κοιτούσα σα να περίμενα να με κοιτάξει και εκείνη.Αυτή είχα γεμίσει ελπίδες φεύγοντας τότε και συναισθήματα όταν επέστρεψα.Τώρα την έβλεπα άδεια,τσαλακωμένη σε μια γωνιά.Άπλωσα το χέρι μου και τη τράβηξα βάζοντάς την στην αγκαλιά μου.Ο Έρικ βρέθηκε να τραβάει το μπατζάκι μου ''Μαμά,σηκωθηκα''είπε κοιμησμένος ακόμα.Τον πήρα αγκαλιά και τον φίλησα.Σκούπησε το μαγουλό του ως συνήθως και έγυρε το κεφαλάκι του στον ώμο μου.''Έρικ'' του είπα σιγά ''Μμμμμ'' με έκανε να γελάσω ''Θες να πάμε διακοπές?'' και μόλις είχα καταφέρει να τον ξυπνήσω για τα καλά.Πετάχτηκε φωνάζοντας και επιτέλους έπαιρνα εγώ αυτή τη φορά τα φιλιά που συνήθως ζητιάνευα.

Εγώ και ο γιος μου θα πηγαίναμε εκεί.Εκεί που ανήκαμε και οι δύο.Εκεί που άλλαξε η ζωή μου και ξεκίνησε η δική του!Στον οικισμό της καρδιάς μου!Εκεί!