μη λες ΠΟΤΕ

ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Τον κοιτούσα αποσβολωμένη ''Μισό...μισό λεπτό.''προσπάθησα να πω.''Ούτε δευτερόλεπτο μωρό μου.''είπε και τα χείλη του κόλλησαν στα δικά μου μα εντελώς αυθόρμητα τον απώθησα.Με κοιτούσε απορρημένος περιμένοντας εξηγήσεις.''Όχι Τομ!''με τράβηξε δυνατά και ένας μορφασμός σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου ''Τι είπες?'' ρώτησε αγριεμένα πια.Προσπάθησα να τραβήξω το χέρι μου αλλά δε με άφηνε ''Είπα Όχι.Δε θέλω να παντρευτώ'' τα αστεία τέλειωσαν και κανείς δε θα μου επέβαλε τι να κάνω,κανείς δε θα μου έδειχνε το δρόμο της ζωής μου.Το μόνο που θα έκανα είναι να ακολουθήσω αυτό που ένιωθα,τη καρδιά μου.Άρπαξε το σαγόνι μου,δε τον είχα ξαναδει έτσι και ενώ ο φόβος έκανε ξανά την εμφάνισή του εγώ έμενα εκεί όρθια και έτοιμη για όλα ''Αυτό θα το δούμε!'' κράτησα το χέρι του,ήθελα να με αφήσει επιτέλους ''Παράτα με.Όχι μόνο δε παντρεύομαι αλλά δε θέλω να είμαι πια μαζί σου.''τα δάχτυλά του πέρασαν μέσα απο τα μαλλιά μου σφίγγοντάς τα σιγά σιγά  και με διακριτηκότητα άρχισε να με τραβάει μακριά απο τα μάτια του κόσμου.

Η πλάτη μου βρέθηκε σε έναν τοίχο και το σώμα του έπεσε στο δικό μου.Τα χέρια του με άγγιζαν και δε τον άντεχα ''Σταμάτα'' η ανάσα του στο λαιμό μου και το βάρος να με πιέζει ''Είσαι δικιά μου και αυτό δεν αλλάζει'' πίεζα το στήθος του για να απομακρυνθεί μέχρι που με το ένα χέρι του φυλάκισε τα δικά μου πάνω απο το κεφάλι.Το στήθος μου ανεβοκατέβαινε προδίδοντας αγωνία και ένταση.''Νομίζεις οτι μπορείς να παίζεις?Νομίζεις οτι είμαι κανένα αγοράκι?Στο είχα ξαναπει Άντα''γύρισα το κεφάλι μου απο την άλλη.Δεν ήθελα να τον βλέπω.Για άλλη μια φορά με πίεσε να τον κοιτάξω ''Άλλαξες!Δεν είσαι εκείνος που ερωτεύτηκα,δεν είσαι εκείνος που σεβόμουν.''πλησίασε και με δάγκωσε στα χείλη ''απο τους ανθρώπους πέρνεις αυτό που δίνεις μωρό μου.Αυτό σου αξίζει'' μα τι έλεγε?δε τον αναγνώριζα πια προσπαθούσα να καταλάβω μα όλο αυτό ήταν τόσο ξένο που δε κατάφερνα τίποτα ''Τι λες?'' ρώτησα δειλά ''Την αλήθεια.Δε διαφέρεις απο όλες τις υπόλοιπες.Ήσουν μαζί μου και δε δίστασες να πηδηχτείς με τον αδερφό μου.Και τώρα μου αντιστέκεσαι?Όχι μωρό μου'' το χέρι του πέρασε κάτω απο τη μπλούζα μου και έφτασε μέχρι το στήθος.Το κορμί μου τιναζόταν με απόγνωση.''Μη το κάνεις αυτό'' είπα απελπισμένη ''Ποιο Άντα?Αυτό που παλιά λαχταρούσες?'' τα φιλιά στο λαιμό με ενοχλούσαν και ένιωθα απαίσια.Έπαιζε μαζί μου,με χρησιμοποιούσε μα το πιο σκληρό απ'όλα ήταν η συνειδητοποίηση πως είχα κάνει λάθος για εκείνον.Δε πίστευα ποτέ οτι αυτός ο άντρας ήταν ικανός να με πληγώσει και όταν ερωτεύτηκα τον αδερφό του βασανιζόμουν.Δάκρυα έτρεξαν απο τα μάτια μου και συνέχισα να παλεύω για να απελευθερωθώ απο τα χέρια του ''Θα φωνάξω,αν δε με αφήσεις αυτή τη στιγμή''χαμογέλασε τρομακτικά ''Μ'αρέσει να φωνάζεις'' μούδιασα ολόκληρη και με μια κίνηση με γύρισε στο τοίχο.Με κρατούσε απο το λαιμό δυνατά που σχεδόν κοβόταν η ανάσα μου και με το άλλο χέρι απότομα κατέβασε το σορτσάκι που φορούσα.Πάλευα ολόκληρη να ξεφύγω και κόλλησε επάνω μου ''Κάτσε ήσυχη γιατί θα πονέσεις'' έκλαιγα σχεδόν σιωπηλά ακόμα και η φωνή μου δεν έβγαινε.Μέσα μου παρακαλούσα να μη το κάνει,να μη τον μισήσω.Εκείνον που ερωτεύτηκα τόσο δυνατά.Άκουσα έναν ήχο ευχαρίστησης και τη ζώνη του να ανοίγει.Το χέρι του έσφιγγε πιο πολύ και τα πόδια μου λύγισαν.Ένιωσα να με συγκρατεί και αμέσως να με αφήνει.Το κορμί μου σωριάστηκε στο χώμα και προσπαθούσα να αναπνεύσω.Τα μάτια θολά δε με άφηναν να δω καθαρά.