μη λες ΠΟΤΕ

ΞΑΝΑ

Δεν ήθελα να τους κοιτάξω,δεν ήθελα να ξέρω τι ένιωθαν.Ο Μάρκους με πλησίασε και στάθηκε πίσω μου χωρίς να με αγγίζει ''Τελείωσες?'' ρώτησε και απλά κούνησα το κεφάλι μου θετικά ''Εγωισμός?Νόμιζα πως το είχαμε ξεπεράσει αυτό.Μη τους μετράς τους ανθρώπους μόνο απο τα λάθη τους Άντα.Να τους μετράς και απο την επιθυμία να τα διορθώσουν.Γι αυτό είμαστε εδώ μπροστά σου σήμερα. Κανείς δε κρύβεται πια.'' έσφιγγα τα χέρια πάνω στο κάγκελο,δε το άντεχα.Στην ιδέα πως μου ζητούσε να αποφασίσω εγώ για την ευτυχία όλων, πνιγόμουν.Είναι πολύ για μένα αυτό,πολύ και δεν μπορώ να το σηκώσω.''Δε μπορώ'' είπα σιγά και το σώμα φανέρωνε το κλάμα μου.''Ωραία''απάντησε και με έκανε να αγωνιώ,για εκείνα τα δευτερόλεπτα μου κοβόταν η ανάσα ''Τότε θα σε βοηθήσω.Δε χρειάζεται να διαλέξεις πλέον Άντα.Εύχομαι με τον αδερφό μου να είστε ευτυχισμένοι.''τι έλεγε?χριστέ μου αυτό ήταν χειρότερο,πονούσε πιο πολύ.Δε μπορεί να το εννοεί! σκεφτόμουν ''Σ'αγαπάω και αν η απομακρυνσή μου σε κάνει να χαμογελάσεις και πάλι τότε θα είμαι ευτυχισμένος και εγώ.'' ο Τομ δε μιλούσε και εγώ δεν ήξερα τι να πω ''Μόνο άσε με να βλέπω το μικρό,αυτό μόνο.'' άπλωσε το χέρι του και παραμέρισε τα μαλλιά μου.Το φιλί του ήταν ζεστό στο λαιμό μου και σιγανά ψιθύρησε ''Σ'αγαπάω''.Τον είδα να απομακρύνεται και ένιωσα μια ζάλη.

Ο Τομ με γύρισε και με έκλεισε στην αγκαλιά του.Με κράτησε εκεί τρυφερά ''Συγνώμη,συγνώμη μωρό μου.Μη κλαις άλλο σε παρακαλώ''και έσυρα τα χείλη μου στα δικά του.Έκλεισα τα μάτια και το σώμα χαλάρωσε.Του είχα λείψει και μπορούσε να μου το δέιξει μόνο με ένα φιλί.Σκούπιζε τα δάκρυά μου και σε μικρά διαλείμματα μου έλεγε ''Σ'αγαπώ'' Του ζήτησα να με κρατήσει για λίγο στα χέρια του,το είχα ανάγκη,το χρειαζόμουν.Άκουγα τη καρδιά του να με φωνάζει και χάιδευα το πρόσωπό του.Είχε αλλάξει,είχε σκληρύνει αλλά για μένα έμενε πάντα ο ίδιος μέσα μου.Εκείνος που με έκανε να νιώσω τον έρωτα όπως ποτέ άλλωτε,εκείνος που μου δημιούργησε συναισθήματα τόσο δυνατά.Τέτοια που δεν ήξερα οτι μπορεί να νιώσει άνθρωπος ,μέχρι να τον συναντήσω.

Έκατσε και κουλουριάστηκα πάνω του.Δε μιλούσαμε,δε κοιταζόμασταν,μόνο νιώθαμε.Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα έπρεπε να σκοτώσω όσα αισθανόμουν για το Μάρκους που στο δικό μου μυαλό,μόλις είχε κάνει μια θυσία,μια μεγάλη θυσία.Και γι αυτό ακόμα δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα.Ευχόμουν όπως τόσο καιρό η μοίρα με πήγαινε μπροστά τους έτσι και αυτή τη φορά να μου δείξει τι έπρεπε να κάνω.Πάνω της στηριζόμουν και η ζωή μου ακόμα μια φορά μπερδευόταν.