μη λες ΠΟΤΕ

Η ΜΙΚΡΗ

Ποτέ δε φανταζόμουν οτι θα ένιωθα τόσο δυνατά συναισθήματα για κάποιον.Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα έβρισκα το άλλο μου μισό.Ποτέ δε φανταζόμουν οτι θα τελείωνε πριν καν αρχίσει.Ποτέ!

Σηκώθηκα μετά απο ώρα.Είχα πει οτι θα έτρωγα μαζί τους και θα το έκανα.Το να βρίσκομαι στο ίδιο τραπέζι με τη γυναίκα του με διέλυε.

Φόρεσα ένα απλό φόρεμα και βάφτηκα.Έπρεπε τα μάτια να φαίνονται φυσιολογικά,όπως και εγώ.Περπάτησα όσο πιο αργά γινόταν,σα να μην ήθελα να φτάσω ποτέ και ναι,αυτό ήθελα.Τους είδα απο μακρυά να κάθονται στο τραπέζι και η μικρή να τριγυρνάει όπως κάνουν όλα τα παιδάκια.Ήταν και η πρώτη που με αντιλήφθηκε.Έτρεξε πάνω μου και άνοιξα την αγκαλιά μου για να τη σηκώσω.Με σκότωνε,αυτό το πλάσμα με πλήγωνε πιο πολύ απ'όλα!Όταν φτάσαμε, η μητέρα της έκανε παρατήρηση ''Έμμα,άσε την Άντα'' και εγώ με ένα νόημα της έδειξα οτι δε με πειράζει.Κάθησα απέναντι και έβαλα τη μικρή στα πόδια μου.Τον Τομ δε μπορούσα να το κοιτάξω και προτίμησα να ασχοληθώ με την Έμμα.Δεν είχα καμιά όρεξη να φάω και προσποιήθηκα οτι το έκανα κατεβάζοντας πολύ μικρές μπουκιές αργά.''Άντα,μόνη σου μένεις εδώ?'' η ερώτηση της Τίνας δεν ήταν οτι καλύτερο,εκείνη τη στιγμή μόνο για τον εαυτό μου δεν ήθελα να μιλήσω.''Ναι'' είπα ξερά.''Και πως το αποφάσισες?'' είχε πάρει φόρα.Η Έμμα έφυγε απο πάνω μου και πήγε να παίξει.''Το είδα σαν δοκιμασία.''αναστέναξα και κοίταξα τη θάλασσα ''Σου λείπουν οι δικοί σου ή κάποιος που άφησες πίσω?'' σα να περνούσα απο συνέντευξη και αναρωτιόμουν αν θα τελείωνε ποτέ.Ο Τομ βολεύτηκε στη θέση του και φαινόταν να ανυπομονεί για την απάντηση μου ''Τίποτε απο τα δύο.'' είπα και θα αντέστρεφα το παιχνίδι αμέσως ''Εσείς?πόσο καιρό παντρεμένοι?'' τον είδα να ακουμπάει τα χέρια και πάλι στο τραπέζι.Δε την ήθελε αυτή τη κουβέντα και τον είδα να σκληραίνει το πρόσωπό του ''Τέσσερα χρόνια'' απάντησε η Τίνα και τέσσερα αόρατα χαστούκια έκαναν το πρόσωπό μου να πονέσει.Τέσσερις γρήγοροι χτύποι έκαναν τη καρδιά μου να φτερουγίσει.Τέσσερα,μα τι απαίσιος αριθμός,σκέφτηκα!

Σηκώθηκα απο το τραπέζι για να πάω στο μπάνιο.Ζεσταινόμουν,χρειαζόμουν λίγα λεπτά να πάρω αέρα,να μείνω μόνη.Πήρα μια βαθυά ανάσα και περπάτησα για την επιστροφή στο τραπέζι.Πλησιάζοντας κοίταξα γύρω και δε μπορούσα να δω την Έμμα.Ούτε μαζί τους,Ούτε πουθενά τριγύρω.Άρχισα να ψαχνω με τα μάτια πιο έντονα,πιο νευρικά.Μπροστά,πίσω,αριστερά και δεξιά.Τότε πανικός κατέκλυσε το κορμί μου.Στο βάθος της θάλασσα διέκρινα μια μικρή αναταραχή στο νερό και έκανα βήματα.Τότε καθαρά κατάλαβα πως ήταν τα χεράκια της που πάλευαν να τη κρατήσουν στην επιφάνεια.