secrète | Barış Alper Yılmaz

0.5 | doute

0.5 kuşku

28.01.2023

'Bugünün nasıl geçti?' yönelttiğim soruya karşılık cevap vermeden önündeki kitapları incelemeye devam etti. 'Evden en sevdiğin kitapları getirdim.' onun bu hali karşısında ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. 'Anne?'

'Bugün biriyle tanıştım.' yine başlıyorduk.

'Kiminle tanıştın?'

'İsmi Kenan.' Babam. 'Hastaneye geldi, acile. Annesi kalp krizi geçiriyordu. Annesinin doktoru olarak ben seçilmiştim. Kadını kurtardım tabi tahmin edeceğin üzere ama Kenan'ın korkusunu ne anlatırsam anlatayım yok edemedim. Annesi iyileştikten sonra yalnızca bana teşekkür edişini hatırlıyorum ondan sonra bir daha onu da görmedim zaten. Ama görmeyi ne çok isterdim bilemezsin.' ağlamamak için kendimi zor tutarak derin bir nefes aldım.

'Anne, Kenan ile evlendin. Kenan benim babam. Bende senin kızınım, Mira adım. Sen koydun adımı, en sevdiğin isimdi hatırlıyor musun?'

'İsmin güzelmiş ama kızım yok benim. Asla çocuk yapmam. Kariyerime odaklanmam gerek. Tıp dünyasına karşı sorumluklarım var. Kazanmam gereken bir sürü ödül var, bir de çocukla uğraşamam.'

'Ben doğduktan sonra da başarılarına devam ettin. Engel olmadım sana.'

'Kenan ile evlenmeyi çok isterdim.' yalvarırım seni terk ettiğini hatırlama.

'Neredeyse bir ay önce bir çocukla tanıştım.'

Dikkatini kitaplardan çekip gözlerini gözlerime kenetlemişti. 'Adı ne?'

'Barış. Adı Barış. Tanıdığım kadarıyla iyi birine benziyor.' kocaman gülümsemesiyle birlikte heyecanla masanın üzerinden uzanıp ellerimi sıkıca tuttu. 'Seni mutlu ediyor mu?' zorda olsa gülümseyerek anneme yaklaştım.

'Evet, sanırım mutlu ediyor. Yanında huzurlu hissediyorum, güvende gibi. Sanki-'

'Sanki seni tüm kötülüklerden koruyormuş gibi, kahramanınmış gibi.' dolan gözlerimle başımı sallayarak ellerini öptüm.

'Teşekkür ederim.' annem ilk defa bana teşekkür etmişti. 'Beni tanımamana rağmen her gün gelip yanımda oldun, benimle ilgilendin.'

'Ne demek, ne zaman istersen gelirim görevlilerden beni aramalarını istemen yeterli. Nerede olursam olayım hemen gelirim.'

Kocaman gülümsemesinin ardından ellerini ellerimden çekip dikkatini tekrardan kitapları incelemeye vermişti. Her geldiğimde yalnızca babamla tanışmalarını anlatıyordu. Beni hatırlamıyor, benden nefret etmiyor aksine beni bu şekilde seviyordu. Gün geçtikçe hafızası daha da kayboluyordu, hafızası kayboldukça bana olan sevgisi de çoğalıyordu.

2024

Odanın kapsında durmuş hastane yatağına kollarını bağlamalarını izliyordum, sinirden kızarmış yüzünü suratıma çevirdiği anda tekrardan bağırmaya başlamıştı. 'Sen mahvettin her şeyi! Defol burdan! Defol!'

'Mira?' elini omzumda hissettiğim an bakışlarımı annemden ayırıp Mert'e yönlendirdim.

'Ne dedi baban?' derin bir nefes aldı.

'Son düzlükte olabilme ihtimalinin yüksek olduğunu söyledi. Net bir şey söylemek için sonuçların çıkmasını bekliyor. Babanın adını sayıklıyor.' biraz durduktan sonra devam etti. 'Belki de babanla konuşup onu buraya çağırmalısın. En azından son kez görmeli anneni.' iki kolumu birbirine kenetleyip başımı iki yana salladım.