secrète | Barış Alper Yılmaz

2.2 | l'amour de ma vie

2.2 | hayatımın aşkı

Barış

Sercan Abi odasının kapısını kapatırken kolumdaki dikişe baktım tekrardan. 'İz kalmayacak değil mi?'

Sercan Abi yanımda yürürken ters bakışlarını bana çevirmişti. 'Kalmayacak dedim ya oğlum kaç kere. Çocukken de böyleydin sen bin kere sorardın her şeyi.'

Söylediği şeye gülerken konuşmaya devam ettim. 'Teşekkür ederim Sercan Abi. İz kalmayacaksa sıkıntımız yok.'

O da karşılığında gülüşüyle birlikte eliyle sırtıma vurmuştu. Bir anda tüm dikkati benim üzerimden çekilmiş ve önüne dönmüştü. Söylediği isimle birlikte kalbimi sanki birinin elleri arasında tüm gücüyle sıktığını hissettim.

'Aydoğan! Hoşgeldin.' Arkasını dönüp Sercan Abi'yle sarıldıktan sonra birbirlerinden ayrıldıklarında iki buçuk yıl boyunca hasret kaldığım o sesi hastane koridorlarında yankılandı.

'Hocam.'

'Nasılsın bakalım?' Bakışlarım üzerine kitlenmişti ve onu süzüyordum, her ayrıntısını inceliyordum.

'İyiyim hocam siz nasılsınız?'

'Bende iyiyim. Bir prensimiz varmış sanırım Mehmet Hoca anlata anlata bitiremiyordu.'

Kenara çekilip Mert'in yanındaki masanın üzerindeki küçük çocuğu gösterdi. Yere indirilmesiyle yanımıza kadar gelip Mira'nın bacaklarının arkasına saklanmıştı. Kaşlarımı çatmış bir Mira'ya bir de küçük çocuğa bakıyordum. Kimdi bu şimdi?

'Naber prens?'

'Adım Can.' Elini uzatan Sercan Abi'ye o da elini uzatıp kendini biraz öne çıkarmıştı.

'Büyüyünce ne olucaksın bakalım Can?'

'Futbolcu olucam.' Futbolcu?

'Annen gibi doktor olmak istemez misin?' Annen gibi? Ne demek annen gibi doktor? Mira'nın çocuğu mu vardı? Başını iki yana sallayan çocuk bir adım daha öne çıktı.

'Babam gibi futbolcu olucam.' Gözlerim çocuğa kitlenmişti. Ne demek babam gibi futbolcu olucam? Ne sikim dönüyor burda? En sonunda bakışlarımı Mira'ya çevirdiğimde o da bana döndü. Çocuğun yüksek sesi hastane koridorlarında yankılandığında bakışlarımı Mira'dan çektim.

'Babam geldi!' Çocuk koşup Berkan'a sarıldığında nefesimin sıkıştığını hissettim. Çocukları mı olmuştu? Benim sevgilimin bir çocuğu olmuştu. Hem de Berkan'dan. Çocuğu kucağına alan Berkan yanımıza doğru gelirken çocuğun yanağına bir öpücük kondurdu.

'Ben geldim babam!' Çocuk kollarını Berkan'ın boynuna sararken, Berkan'da elini Mira'nın beline yerleştirip yanağından öptü. Bu sırada Mira'yla göz göze gelen ben ne yapacağımı bilemez halde onları izliyordum.

En sonunda Berkan'ın sesi ona dönmemi sağladığında çocuğu kucağından indirip, kolunu Mira'nın belinden çekerek omzuna attı ve diğer elini de bana uzattı.

'Naber, kardeşim.' Bastırdığı kelimeyle birlikte bende elimi ona uzattım.

'Eyvallah, senden.' Ellerimizi ayırdıktan sonra başını aşağı yukarı salladı.