අහස් දිය🌦️🔞✅

21

දෙදරලා යන අකුණු මැද විටින් විට ගැස්සෙන වර්ශගේ උරහිස, වර්ශ බිම වාඩිවෙලා දණහිස් අස්සේ ඔළුව ඔබාගෙන කෑ ගගහා ඇඩුවා.. මනුස්සයෙක්ට ඒ තරම් පාළු හිතෙන්න පුළුවන් ද.. මනුස්සයෙක්ට ඒ තරම් ඇබ්බැහි වීම් වලින් දුරස් වෙලා ඉන්න පුළුවන් ද.. වැහි නැති දවසට වඩා අකුණු ගගහා වහින්න ගන්න මහ වැසි දවසට වර්ශ කලේ කාමරේ බිත්තිය මුල්ලට වෙලා අඩපු එක.. ඉතින් අදත් වර්ශ බිමට වාරු වෙලා ඇස් තදින් පියා ගත්තේ ආකාෂ් බයෙන් බලාගෙන ඉන්නකොට..

වර්ශ අඩනවා.. මද්දහනේ ගිණි අවුවේ හෙන ගගහා වහින සද්දෙ එක්ක වර්ශ කාමරේ දෙවනත් වෙන්න කෑ ගගහා ඇඩුවා.. ඉතින් ඒක තමා වර්ශ අකමැති ම මතකය.. එයා වැඩිපුරම ආදරේ කරපු මනුස්සයා එයාගෙන් දුරස් වුණ මතකය..

අම්මා...

කෙනෙක්ගේ ආත්මය ම ආදරේ කරන ඒ ලස්සන අකුරු තුන, වර්ශ මේ ලෝකේ වැඩියෙන්ම වේදනා විදපු, වැඩියෙන්ම අඩපු අකුරු තුන... මහ දාරාණිපාත වැහි දවසක වර්ශගේ කෝපි ඇස් දිහා හැරිලවත් නොබලා ගෙදර ඉස්සරහා නතර කරපු වාහනේක වර්ශගේ අම්මා නැගලා යනකොට වර්ශ දුවන්න ඇති හති දාගෙන කොටා රෝඩ් එකටම.. මහ වැස්සේ, අකුණු ගහන අහස මැද වෙල් යාය මැදින් වැටුණ තැනින් තැන කඩතොලු වුණ පාර දිගේ ඇදිලා ගියපු වාහනේ පස්සේ වර්ශ වැටි වැටි දිව්වේ එයාට වයස පහලවේදී.. ඒ පිරිමි ළමයි අඩන වයසක්ද.. කවුරු හරි එහෙම ඇහුවත් ඇයි පිරිමින්ට අඩන්න වයසකුත් තියනවද කියලා අහන්න හිතෙන තරමට වර්ශ අඩන්න ඇති එදා රෑ පුරාම..

වස්සාන කාලේ නොවුණට අතොරක් නැතුව ඇදහැලුන වැස්ස.. වර්ශ අදටත් බයයි මහ හඬින් අහස දෙදරවන අකුණට.. ආකාෂ් නොදන්න වර්ශ ගේ යටිගියාව අකුරක් නෑර අප්පච්චි ආකාෂ් ට කිව්වේ ඩුබායි ඉන්නකොට..