Two Sides of Love

21

Note: This chapter contains sensitive content related to trauma, sexual assault and vulgar words.

Mabilis lumipas ang mga araw, tapos na rin kaming mag practice para sa darating na graduation.

The days flies so fast that I got used of sharing Esmael to my bestfriend.

Hindi ko na binalak kulitin pa diya tungkol kay Louise, kilala ko ang nobyo ko, mag-sasabi iyon kapag handa na siya.

Esmael invited me to go with him in his fundraising program.

Tinanong ko kung tungkol saan ito, surprise daw.

My heart fluttered as I stood beside Esmael, our fingers entwined.

The community center hummed with anticipation, the air thick with shared purpose.

Today was the fundraising program for girls who had experienced sexual assault—a cause close to my heart.

Madilim ang ilaw sa silid, ang mga kandila ay nagliliyab.

Ako at si Esmael ay nakatayo sa harapan, ang aming mga tinig ay sumasabay sa iba sa awitin.

Ang bawat nota ay tila dinadala ang bigat ng mga kuwento ng mga nakaligtas, ang sakit, ang puot,  ang katatagan, at ang pag-asa.

Sinulyapan ko si Esmael, hindi natitinag ang kanyang mga mata.

Pinaghandaan at inorganisa niya ang kaganapang ito, ibinuhos ang kanyang puso dito.

Alam kong naiintindihan niya ang kadilimang bumabalot sa buhay ng mga babaeng iyon.

I marveled at the paintings lining the walls. Each canvas held a survivor's expression—raw, unfiltered.

Some depicted shattered innocence, while others portrayed fierce determination. Esmael had encouraged these girls to channel their pain into art. My eyes welled up as I read the captions: "Rebirth," "Strength," "Silent Roar." Esmael's belief in their healing had ignited this creative spark.

Ang mga babae, mga bata, matanda at dalaga ay humakbang pasulong, ang kanilang mga mukha ay nagpapakita ng pag-asa.

Nagsalita sila tungkol sa kanilang naranasan at kung paano nila ito nalagpasan, kanilang binawi ang kanilang mga katawan at boses.

Tumayo si Esmael sa tabi nila, isang haligi ng lakas. Pinagmasdan ko siya, sobrang saya ng puso ko.

Ang kanyang donasyon ay may pinondohan na mga sesyon ng pagpapayo, mga workshop sa pagtatanggol sa sarili, at tulong legal.

Ang mga babaeng ito ay hindi na biktima; sila ay mga mandirigma, at sinandatahan sila ni Esmael ng pag-asa.

As the event concluded, I stood with Esmael near the exit. Survivors approached, their eyes filled with gratitude. "Salamat po," they whispered. "You've given us a chance to heal."

Naantig sa akin ang pagpapakumbaba ni Esmael. Hindi siya humingi ng pagkilala; naghanap siya ng pagbabago.

Ang komunidad ay nagpasalamat sa kanya sa pagtatatag ng programang ito. Alam kong swerte ako sa kanya na umintindi sa sakit na nararamdaman ko at lumaban sa tabi ko, kahit na hindi ko pa sinasabi sa kaniya na biktima rin ako ng panggagahasa.

isang maliit na bata ang lumapit kay Esmael. Si Anne, isang batang hindi lalampas sa pito, ay tumingala sa kanya nang may dilat na mga mata.

Nanginginig ang boses niya habang sinasabi, "Salamat, sir." Nakayuko si Esmael, nakasalubong ang mga mata nito. "For what, Anne?" malumanay niyang tanong.