Het manuscript | Mabbie

1.5

De herfst was net begonnen en de wereld was een schilderij van warme kleuren. Blaadjes in tinten van rood, oranje en geel dwarrelden zachtjes naar beneden, terwijl Matthy en Robbie samen door het parkje achter Matthy's huis wandelden. De lucht was fris en rook naar natte aarde en gevallen bladeren, een onmiskenbaar teken dat de zomer nu echt voorbij was.

Matthy trok Robbie's jas strakker om zich heen. Hij had het koud en Robbie, altijd attent, had zijn eigen jas aan hem gegeven. Robbie liep nu naast hem in alleen zijn trui, maar leek daar weinig last van te hebben.

"Je had die jas zelf kunnen houden, weet je," zei Matthy zachtjes, terwijl hij naar Robbie keek. "Ik red me wel."

"Ik weet het, maar ik wil dat je het warm hebt," antwoordde Robbie met een glimlach. "En bovendien, ik ben een stuk taaier dan jij."

Matthy lachte en sloeg een arm om Robbie's middel, zich dichter tegen hem aandrukkend. "Dat is waar. Bedankt, Rob."

Ze liepen verder, genietend van de rustige sfeer en het zachte geritsel van de bladeren onder hun voeten. De bomen rondom het park waren getooid in prachtige herfstkleuren, en af en toe viel er een blad neer op hun pad. Matthy genoot van de eenvoud van deze wandeling, van het samenzijn zonder enige afleiding.

"Dit park is echt mooi in de herfst," zei Matthy, terwijl hij omhoog keek naar de bomen. "Ik ben blij dat we dit doen."

"Ik ook," zei Robbie. "Het is fijn om gewoon samen te zijn en van de natuur te genieten. Geen drukte, geen verplichtingen, alleen wij twee."

Ze liepen een tijdje in stilte verder, genietend van de rust en de frisse lucht. De kou leek Matthy's gedachten te verhelderen en hij voelde zich energiek en levendig, ondanks de dalende temperatuur. Robbie's aanwezigheid maakte alles beter, zoals altijd.

Na een tijdje kwamen ze bij een bankje dat half verscholen stond onder een grote, oude eik. Matthy trok Robbie mee en ze gingen samen zitten, dicht tegen elkaar aan om warm te blijven. Matthy leunde tegen Robbie aan, zijn hoofd rustend op Robbie's schouder.

"Hoe gaat het eigenlijk op je werk?" vroeg Robbie zachtjes, terwijl hij een arm om Matthy heen sloeg.

"Druk, maar goed," antwoordde Matthy. "De co-schappen zijn intens, maar ik leer veel. Het is fijn om in het Catharina Ziekenhuis te werken, en het voelt goed om hier in Eindhoven te zijn."

Robbie knikte begrijpend. "Ik ben blij dat je het naar je zin hebt. En ik ben blij dat we nu zo dicht bij elkaar wonen."

"Ik ook," zei Matthy. "Het maakt alles zoveel makkelijker en leuker. Ik voel me echt gelukkig met jou, Robbie."

Robbie glimlachte en drukte een kus op Matthy's voorhoofd. "Ik ook met jou, Matthy. Ik kan me geen betere plek voorstellen dan hier, met jou."

Ze zaten daar een tijdje, luisterend naar de geluiden van het park en genietend van elkaars gezelschap. De lucht werd langzaam kouder, maar de warmte van hun liefde hield hen op hun gemak. Het was een moment van pure, eenvoudige gelukzaligheid.

Na een tijdje begon de zon langzaam onder te gaan, de lucht kleurend met zachte tinten van roze en oranje. Matthy stond op en reikte naar Robbie's hand. "Laten we naar huis gaan. Het wordt kouder en ik wil niet dat jij ziek wordt omdat je je jas aan mij hebt gegeven."

Robbie stond op en pakte Matthy's hand stevig vast. "Goed idee. Thuis kunnen we wat warme chocolademelk maken en ons opwarmen."

"Dat klinkt perfect," zei Matthy met een glimlach.

Ze liepen hand in hand terug naar Matthy's huis, hun adem zichtbaar in de koude avondlucht. Ondanks de kou voelde Matthy zich warm en gelukkig, wetende dat hij deze momenten met Robbie kon delen. Terwijl ze dichter bij het huis kwamen, wist hij dat dit slechts het begin was van een prachtige herfst vol liefde en samenzijn.