Het manuscript | Mabbie

2.8

Matthy had zich inmiddels gevestigd in Nijmegen, waar hij aan zijn PhD op de neurologie-afdeling van het Radboud MC was begonnen. Zijn onderzoek richtte zich op AHC, een zeldzame verlammingsziekte bij kinderen. Het werk was diepgaand en veeleisend, maar veel minder stressvol dan de co-schappen die hij eerder had moeten doorstaan. Het gaf hem de ruimte om zich te concentreren op zijn passie voor kinderneurologie, zonder de constante druk van klinische verantwoordelijkheden.

Het eerste jaar van zijn PhD was voorbij gevlogen, en Matthy voelde zich voldaan met wat hij tot nu toe had bereikt. Zijn onderzoeksdata begonnen vorm te krijgen, en hij had al een paar veelbelovende bevindingen waar hij enthousiast over was. Maar deze avond was er een andere, even belangrijke reden om te vieren.

Robbie en Matthy vierden hun zesjarige jubileum. Robbie had de avond speciaal voorbereid en zorgde ervoor dat ze beiden vrij waren om samen van de gelegenheid te genieten. Ze besloten hun avond door te brengen in hun favoriete restaurant in Nijmegen, een knus en sfeervol Italiaans etablissement dat perfect was voor een intieme viering.

De kaarsen op de tafel flikkerden zachtjes terwijl ze aan hun voorgerecht begonnen, en Matthy kon het niet helpen om terug te denken aan alles wat ze samen hadden meegemaakt. "We hebben zoveel meegemaakt in zes jaar," zei hij glimlachend tegen Robbie. "Ik ben zo blij dat we dit moment samen kunnen vieren."

Robbie pakte Matthy's hand en kneep er zachtjes in. "Het was een bewogen reis, maar ik zou het voor geen goud willen missen. Ik ben zo trots op alles wat je hebt bereikt, Matthy. Je bent een inspiratie voor mij en voor zoveel anderen."

Matthy voelde zijn ogen vochtig worden van emoties. "Dank je, Robbie. Jij bent degene die me door de moeilijkste tijden heen heeft geholpen. Zonder jou had ik dit niet gekund."

Ze praatten en lachten, herinneringen ophalen aan hun eerste ontmoetingen, de hoogte- en dieptepunten van hun relatie, en alles daartussenin. De avond vloog voorbij in een waas van geluk en genegenheid.

Later, terug in hun appartement, zaten ze samen op de bank, dicht tegen elkaar aan onder een warme deken. De zachte gloed van de lampen en de rustige stilte van de nacht maakten het moment perfect. Matthy voelde zich meer verbonden met Robbie dan ooit tevoren.

"Het is ongelooflijk hoe ver we zijn gekomen," zei Robbie zachtjes. "Van studenten die elkaar op een feestje ontmoetten tot hier, zes jaar later, met zoveel gedeelde ervaringen."

Matthy glimlachte en legde zijn hoofd op Robbie's schouder. "Ik kan niet wachten om te zien wat de toekomst voor ons in petto heeft. Met jou aan mijn zijde weet ik dat we alles aankunnen."

Ze bleven nog een tijdje zo zitten, genietend van elkaars aanwezigheid en de rust van de avond. De wereld buiten leek even stil te staan, en in dat moment was alles precies zoals het moest zijn.

Robbie draaide zich een beetje naar Matthy toe en keek hem diep in de ogen. "Matthy, wat ik nu ga zeggen komt recht uit mijn hart. Jij bent mijn alles. Elke uitdaging, elke vreugdevolle moment, elke tegenslag... ik wil het allemaal met jou delen. Ik hou meer van je dan woorden kunnen uitdrukken."

Matthy voelde een traan langs zijn wang rollen, niet van verdriet, maar van pure vreugde. "Ik hou ook van jou, Robbie. Meer dan ik ooit had kunnen bedenken. Laten we altijd blijven vechten voor wat we hebben, ongeacht wat er gebeurt."

Robbie boog zich voorover en kuste Matthy teder. "Dat beloof ik."

En zo zaten ze daar, hun zesde jubileum vierend, vervuld van hoop en liefde voor de toekomst die voor hen lag.