Het manuscript | Mabbie

1.2

Matthy werd langzaam wakker, zich bewust van de warme gloed van de ochtendzon die door het raam naar binnen scheen. Hij voelde Robbie's rustige ademhaling naast zich en glimlachte. Het was een heerlijk gevoel om wakker te worden naast de persoon van wie hij hield. Hij draaide zich naar Robbie toe en sloeg een arm om hem heen, trok hem dicht tegen zich aan en voelde de vertrouwdheid van zijn lichaam.

Robbie mompelde iets onverstaanbaars in zijn slaap en nestelde zich dichter tegen Matthy aan. Matthy kon een glimlach niet onderdrukken en streelde zachtjes over Robbie's rug. Het was een zeldzaam moment van rust in hun drukke levens, en hij wilde ervan genieten zolang het duurde.

Na een paar minuten hoorde hij voetstappen op de gang en de deur die zachtjes openging. Matthy keek op en zag Robbie's moeder, mevrouw Van de Graaf, in de deuropening staan. Ze had een vriendelijke glimlach op haar gezicht en keek met een mengeling van liefde en amusement naar de twee jongens in bed.

"Goedemorgen, jongens," zei ze zachtjes. "Het ontbijt is klaar. Tijd om op te staan."

Robbie kreunde en opende langzaam zijn ogen. "Mam, we komen eraan," mompelde hij, half in slaap.

"Goed," antwoordde mevrouw Van de Graaf lachend. "Ik zal de tafel alvast dekken. Haast jullie niet, maar het eten wordt koud."

Ze sloot de deur zachtjes achter zich en Matthy kon de geur van versgebakken brood en koffie al ruiken. Hij voelde zijn maag knorren en besefte hoe hongerig hij was. Hij gaf Robbie een zachte kus op zijn voorhoofd en fluisterde: "Tijd om op te staan, slaapkop."

Robbie opende zijn ogen volledig en keek Matthy aan met een slaperige glimlach. "Goedemorgen," zei hij, terwijl hij zich uitrekte en vervolgens zijn armen om Matthy heen sloeg. "Ik zou het liefst nog even blijven liggen."

"Dat zou ik ook willen," antwoordde Matthy met een glimlach. "Maar ik denk dat je moeder ons verwacht."

Ze gaven elkaar een laatste knuffel voordat ze uit bed stapten en zich aankleedden. Matthy keek rond in Robbie's kamer en voelde een golf van nostalgie. Het was een gezellige ruimte, gevuld met herinneringen aan Robbie's jeugd en hun tijd samen. Foto's van vakanties, vrienden en familie sierden de muren, en een stapel boeken lag op het nachtkastje.

Toen ze naar beneden liepen, rook de keuken heerlijk. Mevrouw Van de Graaf had de tafel gedekt met een overvloed aan eten: versgebakken brood, croissants, vers fruit, jam en kaas. Ze glimlachte toen ze de jongens zag binnenkomen.

"Daar zijn jullie dan," zei ze vrolijk. "Ga zitten en eet smakelijk."

Matthy voelde zich altijd welkom in het huis van de Van de Graafs. Ze waren warm en gastvrij, en hij genoot van de tijd die hij met hen doorbracht. Terwijl ze aan tafel zaten en begonnen te eten, viel het gesprek gemakkelijk. Ze praatten over de plannen van de dag en lachten om herinneringen aan eerdere bezoeken.

"Matthy," zei mevrouw Van de Graaf op een gegeven moment, "hoe gaat het met je studie? Robbie vertelde me dat je binnenkort in het Catharina Ziekenhuis begint."

"Ja, dat klopt," antwoordde Matthy terwijl hij een croissant smeerde. "Ik begin over een paar weken met mijn co-schappen op de kinderneurologie. Ik ben erg opgewonden, maar ook een beetje nerveus."

"Dat is begrijpelijk," zei ze bemoedigend. "Maar ik weet zeker dat je het geweldig zult doen. En het is zo fijn dat je nu dichter bij Robbie kunt zijn."

"Dat vind ik ook," zei Matthy, terwijl hij naar Robbie glimlachte.

Na het ontbijt hielpen ze met opruimen en bedankten mevrouw Van de Graaf voor de heerlijke maaltijd. Robbie stelde voor om een wandeling te maken in het nabijgelegen park, en Matthy stemde meteen in. Ze trokken hun schoenen aan en verlieten het huis, de frisse ochtendlucht tegemoet.

Terwijl ze door het park wandelden, hand in hand, bespraken ze hun toekomstdromen en plannen. Matthy voelde zich meer dan ooit verbonden met Robbie. De toekomst zag er veelbelovend uit, en hij wist dat ze samen alles aankonden.

Robbie keek naar Matthy en zei zachtjes: "Ik ben zo blij dat je hier bent, Matthy. Dit voelt als het begin van iets heel moois."

Matthy kneep zachtjes in Robbie's hand en antwoordde: "Ik ook, Robbie. Samen kunnen we alles aan."

Ze wandelden verder, genietend van het moment en het vooruitzicht op hun gedeelde toekomst.