Het manuscript | Mabbie

2.10

De afgelopen twee weken hadden Matthy en Robbie elkaar niet gezien. Beiden hadden geprobeerd hun gedachten op een rijtje te krijgen, maar de afstand had alleen maar meer vragen en onzekerheden opgeroepen. Matthy had zich verdiept in zijn onderzoek, terwijl Robbie zich stortte op zijn werk, maar de leegte van elkaars afwezigheid was onmiskenbaar.

Op een koude vrijdagavond besloot Matthy eindelijk naar Robbie's appartement te gaan. Hij voelde zich nerveus, zijn hart bonzend in zijn borstkas. Toen Robbie de deur opende, was zijn gezicht een mengeling van woede en verdriet.

"We moeten praten," begon Robbie zonder verdere introductie. Hij liet Matthy binnen en sloot de deur met een zucht.

Ze gingen zitten, de spanning tussen hen bijna tastbaar. Matthy begon, zijn stem voorzichtig. "Robbie, het spijt me dat we zo ver van elkaar verwijderd zijn geraakt. Ik weet dat het niet makkelijk is geweest."

Robbie keek hem aan, zijn ogen brandend van emotie. "Matthy, ik moet weten... wil je überhaupt wel met me trouwen? Of stel je het alleen maar uit omdat je het niet echt ziet zitten?"

Matthy voelde de woorden als een klap in zijn gezicht. "Natuurlijk wil ik met je trouwen, Robbie. Maar het voelt gewoon te snel. Ik wil dat het een bewuste, weloverwogen beslissing is, niet iets wat we doen omdat we denken dat het moet."

Robbie schudde zijn hoofd, zijn handen trillend van opgekropte emoties. "Ik wil gewoon zekerheid, Matthy. Ik wil weten dat we echt samen zijn, dat we een toekomst hebben."

Matthy voelde een traan over zijn wang rollen. "Ik begrijp dat, echt. Maar je moet ook begrijpen dat ik niet wil dat ons huwelijk iets is wat we overhaast doen. Ik wil dat het speciaal is, dat het klopt voor ons beiden."

Robbie stond op en begon door de kamer te ijsberen. "Maar wat als het nooit de juiste tijd is? Wat als je altijd iets hebt wat belangrijker is? Ik kan niet eeuwig wachten, Matthy. Ik heb ook mijn grenzen."

Matthy stond ook op, zijn stem wanhopig. "Ik weet dat je geduldig bent geweest, en ik waardeer dat zo enorm. Maar ik kan niet beloven dat ik op een bepaald moment klaar zal zijn. We moeten een balans vinden, Robbie. We moeten samen een manier vinden om dit te laten werken."

Robbie stopte met ijsberen en keek Matthy aan, zijn gezicht een masker van pijn en frustratie. "Ik weet het niet meer, Matthy. Het voelt alsof we in cirkels blijven ronddraaien. Hoe kunnen we dit ooit oplossen?"

Matthy liep naar Robbie toe en pakte zijn handen vast. "We moeten blijven praten, blijven vechten voor ons. Ik wil je niet kwijt, Robbie. Je bent alles voor me."

Robbie's gezicht vertrok in een mengeling van verdriet en hoop. "Wil je me echt zien, Matthy? Wil je echt met me zijn, ondanks alles?"

Matthy knikte, zijn ogen vastberaden. "Ja, Robbie. Ik wil bij je zijn. Ik wil met je zijn, door alles heen. Maar we moeten samen leren hoe we dit kunnen laten werken."

Robbie zuchtte diep en trok Matthy in een omhelzing. "Laten we het proberen. Laten we niet opgeven. Ik kan het niet zonder jou, Matthy."

Matthy voelde de opluchting door zijn lichaam stromen en klemde zich stevig aan Robbie vast. "Ik beloof dat ik mijn best zal doen. Ik wil dit net zo graag als jij, maar we moeten een manier vinden die voor ons beiden werkt."

Ze bleven zo staan, elkaars warmte en nabijheid voelend, de wereld buiten even vergeten. In dat moment besloten ze dat hun liefde sterker was dan hun angsten en onzekerheden.

Die avond, terwijl ze samen op de bank zaten, voelde de lucht tussen hen lichter aan. Ze hadden nog veel werk te doen, maar ze wisten dat ze bereid waren om ervoor te vechten. De belofte van een gezamenlijke toekomst was hernieuwd, en deze keer wisten ze dat ze het samen zouden kunnen doen, stap voor stap, hand in hand.