Het manuscript | Mabbie

1.8

De volgende ochtend was fris en helder, met een lichte nevel die boven de straten van Eindhoven hing. Robbie en Matthy stonden samen in de keuken, genietend van een snel ontbijt voordat hun dag begon. Matthy had gister een dagdienst gehad en moest vandaag weer terug naar het ziekenhuis voor opnieuw een dagdienst, terwijl Robbie naar zijn eigen werk ging.

"Heb je alles?" vroeg Robbie, terwijl hij zijn mok koffie leeg dronk en naar de klok keek.

"Ja, ik denk het wel," antwoordde Matthy, terwijl hij zijn tas dicht ritste. Hij keek naar Robbie en glimlachte toen hij zag wat hij droeg. "Je hebt mijn trui aan."

Robbie keek naar beneden en trok aan de mouwen van de trui, die een beetje te groot voor hem was. "Ja, hij zat zo comfortabel. En hij ruikt naar jou," zei hij met een knipoog.

Matthy lachte en schudde zijn hoofd. "Hij staat je goed, maar ik moet toegeven dat het een beetje komisch is om je in zo'n wijde trui te zien."

"Nou, misschien moet je me dan maar een trui geven die beter past," grapte Robbie terwijl hij naar Matthy toeliep en hem een kus gaf. "Maar voor nu, laten we gaan. We willen niet te laat komen."

Ze liepen samen naar buiten, de koele ochtendlucht begroetend met een diepe ademhaling. De rit naar het ziekenhuis was rustig, met zachte muziek op de achtergrond en hun gebruikelijke vrolijke gesprekken. Matthy voelde zich gelukkig en energiek, ondanks de vroege uren en de lange diensten. Robbie's aanwezigheid gaf hem altijd een extra boost.

Toen ze bij het Catharina Ziekenhuis aankwamen, parkeerde Robbie de auto en keek naar Matthy. "Hier zijn we dan. Succes vandaag, dokter."

"Dank je wel," zei Matthy, terwijl hij zich naar Robbie toe boog voor een laatste kus. "Ik zie je vanavond."

Robbie knikte en glimlachte. "Ik kan niet wachten. Heb een goede dag, Matthy."

Met een laatste glimlach stapte Matthy uit de auto en liep naar de ingang van het ziekenhuis. Robbie keek hem na, zijn hart warm van trots en liefde. Toen Matthy de deur van het ziekenhuis binnenging, startte Robbie de motor weer en reed weg, op weg naar zijn eigen werk.

De trui van Matthy voelde als een omhelzing, een constante herinnering aan de liefde en steun die ze voor elkaar hadden. Terwijl hij door de straten van Eindhoven reed, voelde Robbie zich gelukkig en vervuld. Het simpele gebaar van het dragen van Matthy's trui maakte zijn dag net een beetje beter.

Bij zijn werk aangekomen, parkeerde Robbie de auto en liep naar binnen, klaar voor de taken die hem te wachten stonden. Terwijl hij door de gangen liep, voelde hij zich zelfverzekerd en energiek. De gedachten aan Matthy en hun gedeelde momenten gaven hem een gevoel van voldoening dat hem de hele dag zou bijblijven.

In het ziekenhuis begon Matthy aan zijn dag met een glimlach op zijn gezicht. De verrassingen van de afgelopen dagen en de liefde die hij deelde met Robbie gaven hem de kracht en motivatie die hij nodig had om zijn werk met toewijding en passie voort te zetten. Terwijl hij zijn patiënten begroette en zijn taken uitvoerde, voelde hij de warmte van Robbie's aanwezigheid bij elke stap die hij nam.

Ze waren misschien bezig met hun eigen drukke levens, maar de liefde die ze deelden gaf hen beiden een gevoel van zekerheid en vreugde. En zo begon weer een nieuwe dag, gevuld met de belofte van meer gedeelde momenten en de wetenschap dat ze altijd op elkaar konden rekenen, ongeacht wat de toekomst bracht.